Tíminn - 23.12.1965, Blaðsíða 9

9
TÍMINN
Allt í einu varð Balthasar fóta
skorUtr í mosanum. Þau féllu bæði
hvort í annars faðmi. Þeim þótti
sem þau féllu inn í endalaust
sælutóm, og heimur lifenda hvarf
þeim. Þau voru enn í þessari
vímu, í algerri gleymsku stundar
og staðar, þegar skógargeiturnar
komu í dagrenningu tíl að drekka
úr pollunum á melnum.
Rétt í Þessu sáu ræningjar, sem
áttu leið þar fram hjá, elskend-
urna liggja í mosanum. — Þau
eru fátæk, sögðu þeir við sjálfa
sig, en við getum selt þau dýru
verði vegna æsku þeirra og feg
urðar. Þeir gengu til þeirra, settu
á þau bönd og tjóðruðu aftan í
asna og héldu áfram ferðinni . . .
Blámaðurinn, sem nú var
hnepptur í fjötra, hótaði ræningj
unum öllu illu, en Balkis, sem
teygaði svalt morgunloftið, virtist
brosa að einhverju ósýnilegu.
Þau gengu yfir ógurlegar auðn-
ir, unz í>au tóku að finna hita dags
ins. Sólin var komin hátt á loft,
er ræningjarnir leystu fangana og
létu þá setjast hjá sér í forsælu
undir hamravegg og fleygðu til
þeirra mygluðu brauði, sem Balth
asar virti ekki viðlíts, en Balkis
hámaði í sig. Hún hló. Ræningja
foringinn spurði hana, hví hún
væri að hlæja. Það hlægir mig,
svaraði hún, að ég á eftír að sjá
ykkur hengda. Heyr á endemi,
hrópaði foringi ræningjanna. Þetta
er furðulegur talsmáti hjá upp-
þvottakonu eins og þér, tötrið. Það
er líklega Kann Surtur þinn, sem
ætlar að hlálpa þér til að hengja
okkur? Er Balthasar heyrði þessi
smánarorð', varð hann ævareiður,
hann stökk á ræníngjann og
tók svo fast um háls hans að hon
um lá við köfnun.
En hinn rak rýtinginn á kaf í
kvið hans. Veslings konungurinn
sem valt eftir jörðinni, leit til
Balkis, meðan lífsglampinn í aug
um hans fjaraði út.
m. kafli.
Rétt í þessu barst háreysti mikil
frá mönnum, hestum og vopnum,
og Balkis sá hinn dygga Abner,
sem kom fremstur í flokki til
að frelsa drottningu sína. en hann
hafði komizt að hinu dularfulla
hvarfi hennar kvöldið áður, Hann
kraup þrem sínnum frammi fyrir
Balkis og lét bera henni burðar
stól. Á meðan bundu liðsmenn
hans hendur ræningjanna.
Drottningin sneri sér að foringj
anum og sagði blíðlega.
Nú getur þú ekki sakað mig
um það, karl minn, að ég hafi
farið með fleípur eitt, þegar ég
sagði, að þið yrðuð hengdir.
Vitringurinn Sembobítis og
geldingurinn Menkera sem stóðu
við hlið Abners æptu hástöfum, er
þeir sáu konung sinn liggja á jörð
inni hreyfingarlausan með rýting
á kafi í maganum. Þeir lyftu hon
um upp varlega. Sembobits, sem
var vel að sér í læknislist, sá að
hann andaði enn. Hann batt um
sárin til bráðablrgða, meðan
Menkera þurrkaði froðuna -af
munni konungsins- Síðan bundu
þeir hann upp á hest og fóru gæti
lega með hann að höll drottning
ar.
Balthasar lá í óráði hálfan mán
uð. Hann talaði stanzlaust um pott
inn sjóðheita og um mosagróinn
árfarveg, og hann kallaði á Balkis
hvað eftir annað. Loks á 16. degi
opnaði hann augun og sá þá við
höfðalag sitt þá Sambobítis og
Menkera, en hvergi drottninguna.
Hvar er hún? Hvað er hún að
gera?
Herra, svaraði Menkera: Hún er
inni hjá konunginum af Kóma-
gene.
Þau eru eflaust að semja um
viðskipti, bætti vitringurinn
Sembobítis við. En látið þér þetta
ekki fá svona á yður herra, því
þá eykst hitinn um allan helming.
E° vil s.já hana. æpti Balthas.
ar.
Og hann þaut í áttina til íbúðar
drottningarinnar. án þess hvorki
öldungurinn né geldingurinn fengi
haldið aftur af honum.
Þegar hann kom að svefnher
berginu, sá hann, hvar konungur-
inn af Komagene kom þaðan út,
alþakinn gulli og lýsti sem sól.
Balkis lá á purpuraklæddu rúmi.
Hún brosti og lygndi aftuv augun-
um. Bakis mín, Balkis mín, æpti
Balthasar, en hún leit ekki við
honum og virtist vera í leiðslu.
Balthasar gekk að henni og
tók í hönd henni, en hún kippti
henni að sér aftur.
Hvað viljið þér mér? sagði hún
við hann.
Spyr þú að þvi, sagði kóngurinn
svarti og felldi tár.
Hún leit á hann köldum og
hörðum augum. Hann sá, að hún
hafði gleymt öllu, og hann minnti
hana á nóttina undir árbakkan-
um forðum. En hún mælti:
Eg veit sannarlega ekki, hvað
þér eruð að fara. Pálmavínið er
ekki hollt fyrir yður. Yður hlýtur
að hafa dreymt.
Hvað þá, hrópaði aumingja kon-
ungurinn og neri höndum sam-
an, kossar þínir og hnífurinn, sem
hefur skilið eftir þetta sár á mér,
er það allt draumur? Hún reís
upp, það skrjáfaði í gimsteinun-
um á kjólnum hennar og bliki sló
á þá. Herra, sagði hún: Nú er sú
stund. að ráðgjafar mínir koma
saman. Eg má ekki vera að því
að komast til botns í sjúklegum
hugarórum yðar. Hvilið yður Sæl-
ir.
Balthasar fannst hann vera að
Því kominn að hníga í ómegin og
þurfti að taka á öllu því. sem
hann áttí, til að sýna ekki veik-
leika sinn í návist þessarar vondu
konu, og hann hljóp inn í her-
bergið sitt og hneig þar í ómegin
með gapandi sár . . .
IV. kafli
Hann lá í öngviti í þrjár vikur
sem dauður væri, en lifnaði við
á 22. degi, greip hönd Sembobíts,
sem vakti yfir honum ásamt Men-
kera og hrópaði grátandi:
Ó vinir, mikil er gæfa ykkar
beggja, annar gamall og hinn gam-
almenni líkur. Og þó: Það er eng-
in gæfa tíl í heiminum og allt er
vont, ef ástin er böl og Balkis
ill.
Vizkan færir okkur hamingju,
svaraði Sembobíts.
Eg ætla að reyna, sagði Balthas-
ar. En förum þegar í stað til Blá-
lands. Og þar sem hann hafði
misst Það sem hann unni, ákvað
hann að helga sig vizkunni og
gerast vitringur. Og þótt þessi
ákvörðun veitti honum enga gleði,
varð honum þó rórra. Á hverju
kvöldi sat hann á svölum hallar
sinnar ásamt vitringnum Sembo-
bíts og geldingunum Menkera og
einblíndi á hreyfíngarlaus pálma-
trén í fjarska eða hann sat í
tunglskininu og horfði á krókódíl
ana, sem flutu í Níl eins og trjá
stofnar.
Menn þreytast seint á því að
skoða náttúruna, var Sembobíts
vanur að segja.
Satt er það, varaði þá Balthasar,
en náttúran á annað fegurra en
pálmatré og krókódíla. Hann
sagði þetta, því honum varð hugs
að til Balkis.
Og Sembobits, sem var gamall,
sagði. '
Til er flóðfyrírbrigði í Níl sem
er stórmerkilegt og ég hef skýrt.
Maðurinn er fæddur til að skilja.
Hann er fæddur til að elska,,
svaraði Balthasar og stundi við,
til eru hlutir, sem ekki er hægt
að skýra.
Eins og hverjir? spurði Sembo-
bits.
Hverflyndi konu, svaraði kon-
ungur.
Samt lét Balthasar, sem hafði
ákveðið að gerast vitringur, reisa
turn, og uppi í honum gátu menn
séð yfir fjölmörg konungdæmi og
allar himinsins víðáttur. Þessi
turn var úr múrsteini og gnæfði
hátt yfir aðra turna. Það tók ein
2 ár að byggja hann og Balthasar
hafði varið öllum fjársjóði kóngs
föður síns til verksins. Á hverri
nóttu fór hann upp í þennan turn,
og þaðan skoðaði hann himininn
undir handleiðslu vitringsins Sem-
bobíts.
Merkin á himninum tákna ör-
lög okkar, sagði Sembobítis við
hann. Og hann svaraði:
Við verðum að gera okkur ljóst,
að þessi merki eru torskilin. En
meðan ég er að athuga þau, get
ekki hugsað neitt um Balkis og
það er stór kostur.
Vitringurinn frffiddi fíéitt áM'ftíP
öðru um þau markverðu sannindi
að stjörnumar séu festar eins og
naglar á híminhvolfið, en reiki
stjörnurnar séu fimm, nánar til-
tekið. Bel, Merodah, Nébo, sem
eru karlkyns, og Sin og Mylitta
sem eru kvenkyns.
Silfrið sagði hann enn fremur,
samsvarar Sin, sem er tunglið,
járnið Merodach og tinið Bel.
Og sá góði Balthasar sagði-
Þetta þykir mér girnilegt til
fróðleiks. Meðan ég legg stund á
stjarnfræði hugsa ég hvorki um
Balkis né annað hér í þessum
heimi. Vísindin hafa þann kost að
þau vama mönnum að hugsa.
Semþobitis kenndu mér fræði,
sem uppræta tilfinningar mann-
anna, og ég mun hafa þig í há-
vegum meðal þjóðar minnar.
Þvf var það, að Sembobits kenndi
konunginunr- vizku. Hann kenndi
honum stjörnuspáfræði eftir kenn
ingum Astranpsyehosar, Gobrías-
ar og Pazadasar. Þvf meir sem
Balthasar athugaði hin tólf hús
sólarinnar, þeim mun minn hugs
aði hann um Balkis.
Menkera, sem tók eftir þessu,
varð allshugar feginn.
Þér verðið að viðurkenna herra
sagði hann eitt sinn að Balkis,
drottning felur undir sínum
gullna kjól loðna fætur. eins og
geitur hafa.
Hver hefur sagt þér aðra eins
viteysu, spurði konungurinn.
Þetta er almannarómur bæði
í Saba og í Blálandi, svaraði geld
ingurinn. Allír tala um Það, að
Balkis drottning hafi kálfsleggi og
fætur með tveim svörtum klauf
um.
Balthasar yppti öxlum. Honum
var fullkunnugt um það, að fót-
leggir Balkis voru eins gerðir og
fótleggir annarra kvenna og full
komlega vel skapaðir. En engu
að síður setti þessi hugmynd blett
á minninguna um hana. sem hann
hafði unnað svo mjög Það var
eins og það óprýddi Balkis, að
fegurð hennar var ekki lýtalaus
í augum þeirra, sem ekki þekktu
hana. Sú tilhugsun, að hafa verið
elskhugi konu, sem í raun og N
veru var vel sköpuð en var
almennt talin ómennsk kvaldi
hann, og hann kærði sig ekki
um að sjá Balkis aftur. Balthasar
var hreinn í lund, en ástin er
hins vegar mjög margslungin.
Upp frá þeim degi tók ‘ konung
urinn míklum framförum í töfr
um og stjörnuspeki.
Hann tók sérstaklega vel eftir
tengslum stjarnanna og hann
gerði stjörnumið af engu minni ná
kvæmni en sjálfur vitringurinn
Sembobítis. Sembobjtis, sagði
hann. Geturðu lagt höfuð þitt að
veði fyrir sannleiksgildi spáfræði
minnar?
Og Sembóbítis svaraði: Herra
vísindín eru óskeikul, en vísinda
mennirnir gera eintómar skekkjur.
Balthaar hafði góða eðlisgreind
Hann mælti: Ekkert er satt nema
það, sem er guðlegt. og hið guð
lega er oss hulið. Við leitum sann
leikans, en okkur verður ekkert
ágengt. Samt hef ég fundið nýja
stjörnu á himni. Hún er fögur.
það er eins og hún sé lifandi, og
þegar hún skín, þá er sem
himneskt auga stafi mildum
bjarma. Þá finnst mér sem ég sé
að hlusta á einhvern. sem kallar
á mig. Sæll er sá. sem fæðist
undir þessari stjörnu. Sembobítis,
sjáðu, hvernig þessi dásamlega og
stórkostlega stjarna horfir á okk
ur. En Sembobítis sá ekki stjörn
una, því hann vildi ekki sjá hana.
Hann var lærður og gamall og
lítt ginnkeyptu fyrir nýjungum.
Og Balthasar sagði aftur og aftur
í næturkyrrðinni: Sæll, ó sæll er
sá, sem fæðist undir þessari
stjömu.
V. kafli.
Það kvisaðist út um allt Blá-
land og nærliggjandi konungdæmi
að Balthasar konungur ynni ekki
Balkis lengur. Er fregnin barst til
Sabverjalands, mislíkaði Balkis
stórum, og hún þóttist svikin. Hún
hljóp til konungsins af Kómagene
sem hafði orðið ríki sínu afhuga,
í borg Saba, og hún hrópaði til
hans.
Vinur, veiztu, hvað ég var að
heyra. Balthasar ann mér ekki
lengur.
Hvað gerir það til, svaraði Kom
PramhaJd á 10. siðu.
i i / .., i . i 11. i. 11 i