Alþýðublaðið - 09.09.1959, Blaðsíða 11

—rrnyinmmnmiHimmmimmmmnninnmmnn
. 16. da$ur
Williiiin»»i|iiíi»t«niH||iiiii||iMi«HiiH»nnnnnB»
þér báðuð um er fyrir fram-
an, Fráulein. Rósirnar handa
veika vini yðar eru í honum“.
Það var einkennisorðið —
rósir — en þegar hann minnt-
ist á veika vin hennar svim-
aði hana. Átti hann við föður
hennar?
„Komið inn augnablik. Ég á
eftir að pakka niður“.
Hann hikaði, en svo yppti
hann öxlum. „Já, en ekki
nema augnablik, Fráulein.
Við erum orðin of sein, Ég
var tafinn á leiðinni. Það var
girt fyrir götu af lögregl-
unni og það tafði mig“.
„Það var undarlegt“, sagði
hún titrandi. Hún skalf við
tilhugsunina um ungu stúlk-
una, sem kspnske lá enn dáin
í íbúðinni.
„Flýtið yður, Fraulein“,
sagði hann, þegar hann sá að
hún hreyfði sig ekki. „Mér
Iiggur á“,
Linda fór og náði í föt út
úr klæðaskápnum, braut þau
vandlega saman og lagði þau
niður í ferðatöskuna, en áður
en hún lokaði henni leit hún
á unga manninn.
„Því ætti ég að fara með
yður? Hvernig veit ég að þér
eigið að sækja mig? Hvernig
getið þér sannað það?“
„Þér væruð enn fallegri,
Fraulein, ef það væru rósir í
kinnum yðar“. Hann lagði á-
herzli> á ,vósir“. Hann talaði
hratt og virtist mjög spennt-
ur.
„Ég skil“, sagði hún. „Ég
veit hvað einkennisorðið er.
En samt — mig langar til að
vita hvert við förum. Hvern-
ig get ég vitað hvert við er-
um að fara, ef mér er ekkert
sagt?“
„S’taðurinn, sem við förum
til, er 5 mílur héðan. Meira
má ég ekki segja yður' Ef þér
viljið sjá veika vin yðar, skul
uð þér flýta yður“.
,,Ó, nei!“ Hún kreppti hend
urnar. ,,Ó, nei! Er hann veik-
ur?“
„Nægilega veikur til að
okkur liggur á, Fráulein",
svaraði hann stuttlega. „Eruð
þér búnar að pakka niður?
Ég skal bera töskurnar fyrir
yður. En fyrst verð ég að
biðja yður um að skrifa skila-
boð til forstjóra dansflokks-
ins um að þér hafið farið frá
Austur-Berlín til að heim-
sækja ættingja yðar og að þér
komið annað hvort í kvöld
eða eftir nokkra daga. Því ráð
ið þér sjálf, Fráulein“.
Allt í einu varð hún hrædd.
Var þetta gildra? Hafði Hans
á réttu að standa? Átti hún
að vera hér í Austur-Berlín
Og bíða unz hún hitti hann á
ný? En svo var það pabbi
hennar, nei, hún varð fyrst og
fremst að hugsa um hann. Og
Davíð var áreiðanlega búinn
að ná í mótorhjól og beið
hennar einhvers staðar í
námunda við hótelið.
„Ég þarf bara að kveikja
mér í sígarettu“, sagði hún.
„Mér líður svo einkennilega,
taugarnar eru víst í ólagi. Það
eina sem róar mig, er að
reykja“.
Sendisveinn Vom með síg-
aretturnar og hún opnaði
pakka og kveikti sér í einni.
Hann þáuð ekki að kveikja
í hennj fyrir hana, horfði að-
eins á hana eins og hann héldi
að hún væri viljandi að
reyna að tefja fyrir honum.
En það máttl honum ekki
detta í hug. „Eg get reykt
hana á leiðinni niður,“ sagði
hún stutt í spuna. „Eg vona
að yður sé sama. þó ég reyki
herra — afsakið, ien ég veit
efcki hvað þér heitið.“
„Rudholph Mannheim,“ —•
sagði hann enn styttri í
spuna en hún hafði verið. —•
„Eruð þér loksins tilbúnar,
fröken?“
Þau gengu niður stigann
og út um dyrnar að bílnum.
sem beið fyrir utan. Hann
opnaði dyrnar að framsætinu.
„Eg held að það sé bezt að
þér sitjið við hliðina á mér,
fröken.“
Hún hló. „Þér haldið þó
fekki að ég reyni að stökkva-
út úr bíl á fullri ferð?“
„Eg var ekki að huigsa um
það. mér datt í hug að þér
reynduð kannske að gefa ein
hverjum merki.“
Hún reyndi að vera róleg.
Einhvern veginn fannst
henni að hann grunaði hana
um leitthvað. En hún settist
inn í foílinn og þau voru
ekki búin að aka langt, þegar
hún kastaði fyrstu hxlf-
reyktu sígarettunni út um
gluggann og kveikti sér í
nýrri. Það var skrítið, en
hún treysti Davíð. Líf henn-
ar — og pabfoa hennar var
í höndum hans. Það var
ekki rökrétt, hann hafði
iekkert gert til að hún treysti
honum. Gat leinn koss gert
allan mismuninn? Því hún
vissi að hún hafði kysst han
á móti — annað hvort varð
hún að treysta honum eða
hún missti sjálfsvirðingu
sína.
Þau keyrðu eftir Stalin
Allée og það var lítil umferð
svo snemma morguns. Hana
langaði óstjórnlega til að líta
við og gá að því hvort Dav-
íð kæmi á eftir þeim, en hún
mátti ekki gera það. Þau
ikeyrðu leftir götu, sem ekki
hafði enn verið byggð upp
eftir sprengiárásirnar og
hún varpaði hálfreyktri síg-
arettunni út, en ekki fyrr en
hún hafði kveikt í nýrri með
stúbbnum.
Og það sama endurtók sig
imeðan þau óku fram hjá
sveitabýlum og jörðum, þar
sem ikvikfé var á foeit og í
hvert sinn foað hún til guðs
að hann skildi efeki hvað hún
var að gera.
.,Mér finnst þér reykja
mikið. fröken,“ mælti hann
loks.
Hún reyndi að vinna bug á
hræðslunni og vera styrk.
„En ég var búin að segja
yður að ég er slæm á taug-
um og það enia sem hjálpar
er að xieykja. Eg reyki alltaf
mikið og nú má guð vita í
hvað ég hef hætt mér. Eg er
enn taugaóstyrkari en venju
-lega! Og myndi veina, ef ég
ekki reykti!“
í fyrsta sinn sá hún bros
á kaldranalegu andliti hans.
„Þá er víst foetra að þér
irieykið. fröken.“
Þau óbui kílpmeter eftir
Ikílómeter yfir flatlendið, en
svo fór vegurinn að verða
forattari og skógiklæddar
forekkur komu í ljós. Um-
hverfis voru hvítmálaðir bæ-
ir með bröttum. rauðum þök-
um. Litlar lækjarsprænur
runnu um folómiprýdd engi.
Hann hægði á sér, þegar þau
komu að bæ, sfem var held-
ur stærri en hinir.
„Við skulum koma inn
augnablik. Þér hafið sjálf-
sagt gott af að fá kaffisopa.
sagði hann vingjarnlegar en
fyrr.
, Takk,“ svaraði hún ró-
lega. „Það væri dásamlegt.“
Hún undraðist yfir þessari
umhyggju. Hún var Hka feg-
in, því ef Davíð var langt á
eftir, gat hann náð þeim. Hún
vonaði bara að hann finndi
isígaretturnar.
Þau fóru út úr foílnum og
gengu inn um hvítmálað tré
hliðði og eftir vegi mleð tré
foegg j a vegna og loks komu
þau að hvítmálaðri aðalbygg
ingunni. Hann var með
pakka með sér og hann gekk
hiklaust inn og hún elti.
,jÉg heyri ekki hvað þú segir. Þau ei
nefnilegá að eta hérna við hliðina
mer."
. Cplíjvriaht P. t. B. Bci'. 6
Gráhærður maður, kona
hans, ungur maður og tvær
dætur þeirra sátu við borð
í eldhúsinu og drukku morg-
unkaffið. Þau stóðu upp. þeg
ar hann kom inn.
Linda, sem stóð bak við
hann, sá, að gamli bóndinn
roðnaði. Kannske var það
Vegna reiði, en rödd hans var
vingjarnleg, þegar hann
sagði: ,,Velkominn herra
Mannheim. Við áttum ekki
von á yður í dag.“
.,Eg varð að fara til Austur
-Berlínar. Eg var að sækja
gest, sem á að fara til hall-
arinnar. Fröken O’Farrell,
herra og frú Goetz og dætur
þfeirra, Greta og Anna.“ —
Hann kynnti ekki unga mann
inn og það var greinilegt að
það gerði hann viljandi.
Hann var hár, ljóshærður
braftalegur piltur. En Ijósblá
augu hans voru utan við sig.
Mannheim henti pakkanum
á borðið. „Hér er kaffið. sem
Þá var pafobi hennar í hönd-
um komimúriiSsta. þylí Rud-
plph var greinilega sendur
frá þeim.
Gerhardt leit á úr sitt. —
„Það er bezt að þú farir heim
núna ’Greta. „Rödd hans var
skipandi. „Við viljum ekki að
neitt komi fyrir Önnu. Eg
hfefði farið sjálfur hefði ég
ekki lofað föður þínum að
sMpta mér ekki af þessu. En
einhvern daginn geri ég það.
það yeit Guð!“ Hann gekk
svo hratt, að Linda gat ekki
fylgst með honum. Greta
hvarf x áttina að húsinu og
Linda skyldi, að hún hafði
verið að horfa á sorgarleik,
þar sem Anna var aðalleik-
andinn.
Maðurinn leit allt í einu á
hana. „Eruð þér ensk?“ —■
spurði hann.
Hún kinbaði kolli. ,.Já.“
„Hvað eruð þér að eltast
við bölvaða kommúnistana?“
ég var búinn að lofa ykkur.
Látið mig vita hvenær það
verður foúið, þá skal ég koma
með meira.“
Unga manninn virtist
langa til að mótmæla, en
gamli foóndinn tók um arm
hans.
„Þér lízt lekkert á gjafir
mínar Gerhardt Hellmann.“
sagði Rudolph hlæjandi. ,,Eg
skal reyna að kenna þér
mannasiði, þegar ég má vera
að. Við erum að flýta okkur
frú Goetz, gefið okkur kaffi
— af mínu kaffi og svo get-
ið þið farið Ðg skilið okkur
Önnu eftir tvö ein. Eg þarf
að tala við hana.“
Gamla foóndakonan með
foogna bakið og þunna, hvíta
hárið leit á hann. Það var
hatur í augnaráði hennar, en
hún sagði ekkert. Hún helti
í tvo bolla úr stóra kopar-
kalinum á leldavélinni. svo
tók hún fram kökur og könnu
með þykbum rjóma.
„Eg verð að fara að vinna,“
sagði gamli bóndinn. „Ger-
hardt og Greta geta séð um
ungfrú O’Farrell á meðan. —
Það er bezt að þú komir með
mér mámma, fyrst herra
Mannheim vill vera einn með
Önnu.“
Linda sá baráttuna. sem
fór fram bak við veðurbitið
andlit gömlu konunnar. Hún
leit á dóttur sína, laglega og
ljóshærða stúlku, en hún
sagði ekkert.
Þegar Linda var búin að
drekka kaffið, fór hún út
með manninum, sem var
kallaður Gerhardt og eldri
systurinni Gretu. Þau gengu
flugvtiarnar:
Flugfélag íslands h.f.:
Milillandaflug: Gullfaxi
fe rtil Glasgow og Kaupm.-
hafnar kl. 08.00 í dag. Vænt-
anleg aftur til Rvk kl. 22.40
í kvöld. — Innanalndsflug: t
dag er áætlað að fljúga til
Akureyrar (2 ferðir). Egils-
staða. Hellu. Hornafj arða^,
Húsavíkur, ísafjarðar og
Yestmannaeyja (2 ferðir). —
Á morgun er áætlað að
fljúga til Akureyrar (2 ferð-
ir), Egilsstaða, Isafjarðar, —•
Kópaskers, Vestmannaeyja,
(2 ferðir) og Þórshafnar.
Loftleiðir h.f.:
Hekla ei' væntanleg frá
Hamborg, Kaupmannahöfn
og aGutaborg kl 19 í dag.
Fer til New York kl. 20,30.
Leiguflugvélin er væntanleg
frá New York kl. 8,15 í fyrra
málið. Fer tii Gautaborgar,
Kaupm.hafnar og Hamborg-
ar kl 9.45. Edda er væntan-
leg frá New York kl. 10.15
í fyrramálið Fer til Giasg-
ow og London kl. 11.45.
Sklplni
Skipaútgerð ríkisins:
Hekla er á leið frá Berg-
en til Kaupm.h. Esja var á
Akure.yri síðd. í gær á aust-
urleið. Herðubreið er á Áusti
fjörðum á norðurleið. Skjald
breið var í Flatey á Breiða-
firði í gærkvöldi. Þyrill er
á Austfjörðum. Skaftfelling-
ur fór frá Rvk í gærkvöldi
til Vestmannaeyja. Baldur
fór frá Rvk í gærkvöldi tll
Sands. Gilsfjarðahafna og
Hvammsf j arðar.
í áttina að enginu, sem kýrn-
ar voru á beit á. Þau stað-
næmdust við girðingna og
Greta sagði lágt: ,.Þú mátt
ekki láta svora Gerhardt. Þú
veizt að það er lekki til neins
og við getirm treyst Önnu.
„Fari iþað allt til helvítis!11
sagði maðurinn. „Eg gæfi
fúslega hægri hendina til að
mega drekkja honum í hland
forinni núna!“ Hann talaði
eins og sprenging hefði orð-
ið innan í honum. , Og mig
langar til að ger,a iþað! Hver
heldur hann að hann sé, að
koma hingað og henda í okk-
ur ölmusum eins og við ök-
um við hverj-um sem er af
helvítis kommúnista!“
„Gerhardt láttu ekki
svona! Hún tók um hendi
hans. „Talaðu efcki svona. Þú
vieizt hvað það er hættulegt.
Viltu láta myrða okkur öll?
Hún talaði lágt og biðjandi.
Linda varð hrædd við
orð hans. Hann kallaði Rud-
oiph Mannheim kommúnista.
Eimskipafélag íslands h.f.:
Dqttifoss fór frá Lenin-
grad 7.9. til Rvk. Fjallfoss
kom til Rvk 1.9 frá Hull. —•
Goðafoss fór frá Rvk 5.9. til
New York. Gullfoss fer frá
Leith í daa 7.9. til Rvk. —•<
Lagarfoss er í Hamborg. —
Reykjafoss fór frá Rvk 3.9.
til New York. Selfoss fór frá
Rostock 8.9. til Gautaborgar,
Hamborgar os Rvk. Trölla-
borg 9.9. til Gdansk, Rotter-
foss fer væntanlega frá Hara
adm. Antwerpen. Hull, og
Rvk. Tungufoss fer frá ísaf.
í kvöld 8.9. til Keflavíkur.
i
Skipadeild S.Í.S.: !
Hvassafell er á Sauðár-
króki. Arnarfell er væntan-
legt til R,iga í dag. Fer það-
an til Ventsuils, Rostock og
Kaupm.h. Jökulfell er í Rvk.
Dísaríell er í Esbjerg. Fer
haðan til Arhus Kalmar, —-
Norrköping og/Stokkhólms.
Litlafell er í olíuflutningum
í Faxaflóa. Helgafell er í
Gufunesi. Hamrafell er í
Batum. 1
Alþýðublaðið — 9. sept. 1959