Alþýðublaðið - 01.12.1959, Side 10

MINNÍNGARORÐ :
Krtsfján Stefán Jónsson
F. 14. febrúar 1908 — D. 21. okt. 1959
LÍTILL hugljúfur drengur
situr í fjöruborðinu og leikur
sér að skeljum. Athugul augu
hans fylgja hverjum farkosti
er hann fleytir frá strönd.
Hann er útgerðarmaður og
þetta er flotinn hans. Kaup-
skip er flytja varning til
fjarlægra landa og fiskiskip.
Fiskiskipin eru honum hug-
stæðust. Hann ætlar að verða
fiskimaður og skipstjóri þeg-
ar hann er orðinn stór.
Með mjúkum höndum eru
fleyin sett á flot. Hann finnur
fallega vöðuskel og setur í
hana tvo agnarsmáa steina,
það er áhöfnin. Hægt og var-
iega er þessum veika farkosti
hjálpað út fyrir lendinguna í
átt til fengsælla fiskimiða.
Drengurinn horf'r með eft-
irvæntingu á eftir þessum fal-
lega báti. Hvernig skyldi hon-
um gánga? Það er gott sjó-
veður í dag, það hafði pabbi
sagt í morgun og þá er það
rétt.
Þarna er báturinn kominn
á miðin, nú verður farið að
draga lóðirnar er lagðar voru
í gær. En hvað er þetta? Hann
er að hvessa, þarna kom ólag
á bátinn. Drengurinn starir í
ofvæni. Þarna kemur annað
ólag og bátur'nn hverfur, að-
eins örfáir hringir á sjónum
og allt er horfið. Hryggur í
huga hættir drengurinn leik
sínum og heldur heim á leið.
Hann hugsar um fallvaitleik
lífsins, gott sjóveður, en samt
geta svona hlutir gerzt.
Hann bítur á jaxlinn, það
er alveg sama, hann ætlar
samt að verða sjómaður, mik-
ill fiskimaður. Koma að landi
með fullan bát af fiski og
færa mömmu fallegustu fisk-1
ana í soðið og gefa fátækling-
um afganginn. Eftir að hafa
tekið þessa ákvörðun er hann
fastari í spori. Hann á orðið
ákveðið takmark í lífinu.
Og árin líða. litli drengur-
inn verður fullvaxta.
Kristján Stefán Jónsson er
fæddur í Húsavík 14. febrúar
1908.
Foreldrar hans voru Guðný
Helgadóttir og Jón Flóvents-
son, þá starfsmaður Kaupfé-
lags Þingeyinga.
Ólst hann unp í foreldrahús
-fum t:l fullorðinsára og byrj-
í aði strax mjög ungur sjó-
mannsstörf og má segja að
hafið væri hans heimabyggð,
,þó hann að sjálfsögðu vnni
ýms störf í landi, kunni hann
aldrei verulega vel við sig
nema á sjónum.
, Lilli eða litli drengurinn,
eins og við vinir hans köll-
1. des.
uðum hann, var ákafamaður
við leik og störf. Sem ungur
maður tók hann mikinn þátt
í íþróttum og öðru skemmt-
analífi unga fólksins, meðal
annars knattspyrnu. Þá eins
og nú voru háðir kappleikir
á Húsavíkurhöfða, og eru
þverhnípt björg á aðra hlið
vallarins. Til marks um kapp
hans í leik, er það, að eitt
sinn í keppni elti hann bolt-
ann fram af þessum björgum
og staðnæmdist ekki fyrr en
hann lá rotaður í urðinni fyr-
ir neðan.
Bar hann þess merki æ síð-
an, bæði á vör og framan á
höfði.
Ákafamaður var hann við
verk og fauk þá stundum í
litla drenginn, ef honum þótti
eitthvað að. Sagði hann þá
stundum fleira en honum
þótti gott, þegar af honum
rann móðurinn, en aldrei
skyldi það bregðast að hann
bæði afsökunar, ef honum
fannst hann hafa sært ein-
hvern og sýnir það bezt dreng
skap hans.
Gleð!maður var Lilli í góð-
vinahóp, en annars frekar dul
ur og hlédrægur hversdags-
lega.
Söngmaður var hann ágæt-
ur og var í mörg ár í Karla-
kórnum Þrym í Húsavík. Það
var *ekki fátítt er við hitt-
umst einhverjir kunningjar á
heimili systur hans Fanneyj-
ar, að henni var skákað niður
við orgelið og svo var tekið
lagið.
Árið 1933 giftist Kristján
eftirlifandi konu sinni Ingi-
björgu Jósefsdóttur frá Kúðá
í Þistilfirði. Áttu þau því
silfurbrúðkaup á síðastliðnu
ári.
Hjónaband þeirra var ákaf-
lega gott og eignuðust þau
fimm börn er öll eru á lífi.
Erling giftur, skipstjóri í
Grindavík, Haukur giftur á
Siglufirði, starfsmaður Síld-
arverksmiðja ríkisins, Kol-
brún gift í Húsavík, og tvær
dætur, sem eru heima, Dóra
14 ára og Lára 7 ára.
Ég þakka þér innilega
Lilli minn fjölmargar á-
nægjustundir, er við áttum
saman á heimili þínu og utan
þess. við leik og við störf.
Ég þakka hlýjuna í viðmóti
bínu og marga góða gjöf í
hjallinn.
Ég votta ástvinum þínum
mína dýpstu samúð. Megi
harmur þeirra sefast í viss-
unni um það, að aftur fáum
við öll að h ttast á annarri
strönd, og fáum þá meðal
annars tækifæri til að syngja
með þér hugliúfa litla lagið,
er þér þótti svo fallegt.
Friðrik A. Friðriksson
þýddi.
Elsku lítill drengur öllum
lízt á hann.
Komið bara og horfið þið á
þennan litla mann.
Líti mamma í augun, svo
yndis blá og skær,
þá finnst henni að himinninn
hljóður færist nær.
Húsavík drúpir höfði í
hlióðri sorg og heitri bæn um
hlífð. Algóður guð haldi sinni
verndarhendi yfir íslenzkri
sjómannastétt.
E.M.J.
1959 — Alþýðublaðið
Félags ungra jafnaðarmanna
í Reykjavík verður í Þjóðleikhússkjallaran-
um fimmtudaginn 3. des. og hefst kl. 9 e. h.
Dagskrá m. a.:
Ávarp: Helgi Sæmundsson ritstjóri
Einsöngur: Erlingur Vigfússon
Eftirhermur: Steinunn Bjarnadóttir.
Neo-kvartettinn leikur fyrir dansi.
Félagar eru beðnir að vitja miða fyrir sig og
gesti sína á skrifstofuni í Alþýðuhúsinu sem
allra fyrst.
Skemmtinefndin.
MSNNINGARORB s
Aðaisfeiiin L BaEdursson
F. 29. des. 1933 — D. 21. okt. 1959
AÐEINS fáein fátækleg
kveðjuorð, kæri Addi minn.
Samverustundir okkar voru
svo alltof fáar .á þínu of
stutta æviskeiði, en þeir sem
kynntust þér, þó aðeins væri
stutta stund, urðu ríkari af
glaðværð og góðvild en ella.
Aðalsteinn Árni Baldurs-
son var fæddur að Sandhólum
á Tjörnesi, sonur Laufeyjar
Aðalsteinsdóttur og Baldurs
Árnasonar, bónda þar.
Þegar Aðalsteinn var á
unga aldri missti móðir hans
heilsuna og fluttist fjölskyld-
an þá til Húsavíkur, þar sem
léttara var að ná til læknis.
Allt kom fyrir ekki og lézt
htir> Kristnpsi 194R eftir
föður og sonar, eins og ríkti
á meðal þeirra.
Er því sár harmur kveðinn
að slitnum og lífsreyndum
föður við þetta sorglega slys.
Ungur fór Aðalsteinn að
stunda sjóinn, bæði frá Húsa-
vík og á vertíðum frá Suður-
og Austurlandi. Hann var
glaðvær og góður félagi, og
ætíð þótti það rúm vel skipað
þar sem.Addi var.
Hann kappkostaði að
mennta sig sem bezt undir
það starf er hann hugðist
stunda. Þegar hann var 24
ára hafði hann aflað sér bæði
skipstjóra- og vélstjórarétt-
indi á fiskiskipum allt að 120
lesta. Hann var skipstjóri á
þunga legu, Stoð þá Baldur
einn uppi með 3 ung börn
sín, Aðalstein elztan, 12 ára
gamlan.
Þar sem Baldur varð nú að
ganga þeim bæði í föður og
móður stað, skapaðist eðlilega
mjög innilegt samband þeirra
í milli, sérstaklega varð mjög
kært með þeim feðgum, er
sameinuðust í því að gora
litlu systrunu.m móðurlausu
lífið sem léttbærast.
Ég kynntist þessari fjöl-
skyldu mjög náið eftir að hún
kom til Húsavíkur og verð ég
að segja þsð, að ég held að ég
hafi sjaldan eða aldrei kynnst
jafn miklum kærleikum milli
síldveiðibát síðastliðið sumar.
Varð honum mannvant á
vertíðinni og kom hann tvisv-
ar til Húsavíkur þeirra er-
inda að fá menn. Hér höfðu
allir meira en nóg að gera, en
í bæði skiptin fékk hann
rnenn aðeins út á vinsældir
sínar, því útbúnaður skipsins
var sízt til þess fallinn að
hæna menn að.
Að lokinni vertíð er hann
var að skila bátnum, bar hann
gæfu til að bjarga bát og
mönnum úr sjávarháska á
Faxaflóa.
Var það talið gæfumerki í
byrjun skipstjórnar.
Árið 1957 giftist hann Önnu
Sigmundsdóttur frá Akur-
evri, og áttu þau einn son,
Benedikt Má, sem aðeins er
á öðru árinu.
Anna syrgir einlæglega
mann sinn. en hefur þó haft
styrk til að miðla tengdaföð-
ur sínum huggun og er slíkt
ekki á allra meðfæri.
Kæra Anna, ég sendi þér
og litla syninum þínum, föð-
ur og öðrum ástvinum Adda
innilegar samúðarkveðjur.
’Við trúum því að hinn sári
aðskilnaður sé aðeins um
stundarsakir og við fáum síð-
ar í ennþá fegurra umhverfi
að hitta drenginn glaða og
góða og fáum þá að dvelja
með honum í dýrlegum fagn-
aði eilífs lífs. E.M.J.
Framhald af 12. síðu.
hana hjá mér, þá skulu þau
ekki fá það heldur“.
Á myndinni liér fyrir neð-
an er lögregluþjónn í Lund-
únum að flytja Mike til Iífs-
tíðarfangelsisvistar. Á efri
myndinni er móðirin, scm sit-
ur eins og hún hafi verið
dæmd og horfir sljóum aug-
um út í bláinn.
Hvemig er myndin
Framhald af 6. síðu.
aftur til Parísar. Fyrst fer
Jeanne Moreau og Amerík-
aninn, síðan flýr Anette, en
eftir verður kvennaveiðar-
inn Gerard Philip og 15 ára
frænkan. Hann skrifar konu
sinni þó löng og ýtarleg
bréf, þar sem hann skýrir
henni frá öllum smáatrið-
um, en hún les bréfin upp-
hátt fyrir ástmög sinn, Am-
eríkanann, sem hlustar á
þau útafliggjandi í hæginda
stól og sötrandi Whisky. —
Þegar hér er komið frásögn
færi vel á því að íá sér einn
whisky eða fimm eða sjö.
Ef fyrir hendi er. Já, — en
hvernig væri að ljúka við
greinina? spyr lesadninn.
Æ, það er eiginlega ekki svo
erfitt. Það væri hægt að
Ijúka þessu með: O. s. frv.,
o. s. frv., o. s. frv., því e:ins
og áður hefur verið sagt frá,
þannig heldur það áfram.
Fólk æðir út úr rumi eins
og upp í til annars, það rík-
ir hræðileg tumrót og röða-
ir hræðilegt umrót og róða-
hvors annars á ótrúlegustu
og áhrifamestu tímum, og
þau skrifa bréf, sem síðaí
koma til með að vera mikil-
vægari en nokkur hernaðar-
leyniskjöl. Fimmtán ára
stúlkan verður ófrísk eftir
eiginmann Jeanne Mozeau,
en hún (Jeanne) setur allt
á stað til þess að reyna að
útvega stúlkunni mann. Ger
ard á að flytja langt þurt,
helzt til Japan. Anette er
nú komin á þá skoðun, að
bezt sé að hún skilji við
mann sinn, en hann er enn á
viðskiptaferðinni í Hol-
landi. Furðulegt, hvað
manninum getur dvalizt.
Holland er þó ekki svo
stórt. — En allt tekur enda,
einnig kvikmynd. Litlu
stúlkuna, sem von á á barni
ætti víst eiginlega að gifta,
finnst föður myndarinnar.
Hann reynir talsvert til þess .
'lað koma því í kring. Stúd-
entinn er ekki þess ófús, en
þá kemur þessi viðbjóðslega
Jeanne Moreau og sýnir
honum bréf, sem eiginmað-
ur hennar hafði skrifað
henni um viðskipti sín og
frænkunnar, og þar er í
engu farið dult með, hvað
gerzt hefur. Þetta leiðír til
alvarlegs uppgjörs millt
Gerad og stúdentsins, sem
endar með því, að annar
grípur eitthvað barefli og
lemur hinn í hausinn til
dauða. Lögreglan kemur á
vettvang.
Eiginkonan, Jeanne Mo-
reau, vill gjarnan koma bréf
um manns síns undan og
kveikir í þeim, en þá tekst
ekki betur til en svo, að það
kviknar í henni sjálfri. Og
einhvers staðar situr Anette
Stroyberg með pakkað nið-
ur í töskur.
Myndinni lýkur fyrir rctt
inum. Jeanne verður v'tni
að því, að stúdentinn og hin
15 ára stúlka fylgjast að
þaðan, þau- bafa þrátt fyrir
allt fundið hvort annaö, —
þótt margt hafi á dagana
drifið. En hún sjálf, Jeanne
Moreau, situr uppi með
hálft andlitið skaðbrennt og
endir er bundinn á ástamála
feril hennar.