Ármann á Alþingi - 01.01.1831, Page 53

53
göfltt «f fmnuttt, nctttfl ditfaMtt fjflttífw.' ^rttttt
flftt ðb »tftt :íátib (taun flóitga t .ttittfiu ft)ttrt; fem
niemt ttð fðKrt pút«menffur foo fem/uppá benfíu,*
fflb fé engitt bflnfífl, ett ntennum fpffrt tterfí
rtírtunin uerbrt cerib', ábriúfl, cg Iftib ftfgángé at>
, lofunum. fþob er og mrtrgrepnt ftb ftngir mentt
fpíilrtff mjeg úib firtb, ab liggjrt mjeg lettgi í úts
ueritm á ©uburíonbi, einfum á worín; bánbi munbi
b»í belbr viíjrt látfl vinnitmrtnn finn ttera l;eimrt>
begar l;ann l)cfbi engðtt bðga ttib bab, bttf I;otts
ttrn munbi flttt unt ttelferb t;jún ftnna. fþctta fettt
nú l;eftr eg talib munbi gera enba á allri efafemb
(;já bánbanum, og tttunbi íáta ttinnuntrtntt
ftntt fíarffl flb maturtarÆft, og rtnitari iarbprfju
fteima.
gnginn tafi orb mftt foo, öb eg cilji rábft
ftteitabánbanunt tií ab pftrgéffl fjáittn meb ©IIu,
lattbib er effi fomib foo íángt enn, ab pab fé
meguligt. @g »eit ab ntargir ttitrir mentt bufft
fagt ab ftteitabónbittn ertti ab »era fttcitrtbóttbi
og effi fjánirtbr, «g fjómabrintt fjómabr, og efft
ftteitrtbánbi unbireins ett ftcir bafa ei gtctt »eí
abeííit. ©tteitabánbittn gétr effi ttcrib án ftffjar,
l;aitn er berbi freptug ferbrt, og f»o banbfurg um
fíáttitt, ftb engitt nirttartegunb gétr fomib i fam»
jeftutb vib bann, ©ífelbt brattb er leibigjarnt,
cg á í;elbr effi vel vib 3óíðttb; fifelbr fpóttamatr