Alþýðublaðið - 26.01.1960, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 26.01.1960, Blaðsíða 15
væri, en PauLne var ekki á- nægð með það. „Hvað á ég þá að gera?“ ,m getur gert eitthvað. Þú getur farið að synda með Mo- iru og Owen“. „Owen er á ekrunni“, sagði Moira. „Ég veit ekki hvenær hann kemur. 'Við Bianea verð um að vinna í þad, er það ekki vina mín?“ Bianca kinkaði kolli með munn nn fullan af mat. „Þá verð ég hér ein“, sagði Pauline fýlulega. „Frú Dryden“, sagði Steve en hann þagnaði þegar hann sá augnaráðið sem Pauline sendi honum. „Af hverju kem urðu ekki með mér?“ spurði hann. „Áttu við að ég eigi að vera á þessu andstyggilega sjúkra- húsi allan daginn? Vertu nú skynsamur Steve“. „Svona, svona“, sagði hann róandi. „Owen frændi skal sjá um þetta. Einn, tveir, þrír, ég sveifla töfrastafnum mín- um og allt er í lagi. Af hverju förum við ekki með flugvél- inni?“ „Er flugvél í dag?“ „Klukkan hálf eitt og þá komið þið til Kingston klukk- an eitt“. ,,Ég vil ekki vera yfir nótt í Kingston“, sagði Pauline.— „Ég vil ekki fara með bát til baka heldur“. „Finnst þér ekki gaman að sigla“, sagði Owen vantrúað- ur. Siglingar voru hluti af lífi hans. „Ég er sjóveik og þoli það ekki“. „Allt í lagi. Þá fljúgið þið heim“. „Heim? Það er þó ekki flug- ferð aftur í dag?“ ferðir.“ Hann sagði þetta bros- andi en það var broddur í orð- um hans. „Þú ert andstyggilegur“, — sagði Pauline og gretti sig. „Er hann ekki vondur við mig Owen?“ „Jú, það er hann,“ svaraði Owen að bragði. — Pauline brosti til hans og hann hélt á- fram. „Og þú átt það ekki skil- ið Pauline. Ég skal segja þér svolítið — ég kem með til að sýna honum hvernig á að koma fram við töfrandi litla norn eins og þig. Og við skul- um skemmta okkur meðan þau tvö labba um á sótthreins aða skýinu sínu og þefa af et- er og lýsóli“. „Owen, þú ert engill!“ Hún tók um hendi hans. og þrýsti kom niður og hún komst ekki hjá að sjá hvernig honum varð við. Augu hans ljómuðu af hrifningu. „Moira“, sagði hann. „Hvemig flnnst þér ég?“ Hún snéri sér í hring. Hann kinkaði kolli og sagði ófús: „Það eru ekki fötin. Það ert þú sjálf. Þú ert svo hamingjusöm. Ég hef aldrei séð þig slíka. Þú ljómar . . .“ „Ljóma, hvers vegna?“ Hún leit á hann yfir öxlina. Hún var hamingjusöm og stolt, á- nægð og glöð, kannske gát ein hver orðið hrifinn af henni núna. „Ég get ekki lýst því“, sagði hann. „Það er líka eins gott“, sagði hann svo kuldalega. „Ertu ekki ánægður með BELINDA DELL Hún varpaði sér til sunds og synti út með föstum, snögg um kroltökum. Þegar hún var komin smá spöl nam hún stað ar og kallaði til þairra: „Kem- ur þú ekki líka Owen? Það er svo yndislegur hérna“. „Það veit ég vel“, sagði Ow en og reis á fætur. Þau syntu hvort í kapp við annað. „Svo þið eruð ekki enn búin að fara til Kingston,“ sagði Moira við Steve. „Ég hélt að Þú færir þangað fyrst til að líta á sjúkrahúsið“. „Það vildi ég helst. En Paul ine hefur ekki mikinn áhuga fyrir því svo ég álít að það sé bezt að við verðum hér um stund til að byrja með. Þá get ég sk.'lið hana eftir hér óg far- ið með póstbátnum og verið þar í friði án þess að hafa það á samvizkunni, að henni leið- ist“. „Svo þú ert óákveðinn að taka stöðuna?“ spurði Moira. „Það held ég. Það væri heimskulegt að sleppa svona tækifæri. Það hefur svo mikla þýðingu fyrir frámtíð na. Ég verð að þakka þér fyrir að muna eftir mér Moira“. „Því heldur þú að það sé mér að þakka?“ Hann b'osti þýðingarmiklu brosi. .Mér finnst það. Er það ekki rétt“. Hún hristi höfuðið og leit út á vatnið. „Þú svaraðir ekki bréfinu mínu“, hvíslað' hann. „Hvers vegna gerðirðu það ekki?“ „Ég vissi ekki hvað ég átti að skrifa.“ Hún leit á hann — opinskátt og rólega. „Hefð- ir þú vitað það í mínum spor- um?“ Hún sá að hann varð undr- andi. „Þú ert breytt“, sagði hann. . „Ég er brún“. „Það er ekki aðeins útlitið. Það er eitthvað við þ g — ég veit ekki hvaða orð ég á að nota um það — öryggi. Þú ert ekki feimna stúlkan, sem ég þekkti f London.“ ,Nei“, svaraði hún alvarleg. „Það er ég víst ekki. Kann- ski er það vegna þess að lífið hérna er svo ólíkt — maður finnur sjálfan sig hér. Og auk þess . . .“ Hana langaði til að segia að framkoma ann- arra við hana — sérstaklega framkoma Owens ■—- hefði gert s'tt. En hún vissi ekki hvernig hún átti að orða það. Hann sat með krosslagða fætur og teiknaði í sandinn. „Ef maður sæi aðeins fram- tíðina fyrir“, sagði hann við sjálfan sig. „Fólk breytist — ef maður vissi aðeins hvað verður um hað . • . „Hann leit upp og horfð á hana og hún leit undan rannsakandi augna ráði hans. „Lífið leikur svo oft á mann“, sagði hann lágt. Hefði ég aðeins vitað . . .“ 34. Daginn eftir kom pós’bátur inn. Steve vildi Jjomast til Kingston .eins fliótt og unnt „Þú getur _ farið í búðir“, sagl Moira. „Ég hef ekki kom- ið þangað sjálf, en mér hefur skilist að búðirnar í Kingston séu þess virði að litið sé á þær“. „Hm“, sagði Pauline heldur blíðari. „Það er kannski ekki svo vitlaust. En það er ekk- ert gaman að vera ein. — Ég hata að vera ein“. Steve var pirraður á sv'p- inn. „Við getum borðað ein- hversstaðar“, sagði hann ýt- inn. „Og þú ge^ur farið í lagn- ingu eða handsnyrtingu ein- hversstaðar meðan ég er í sjúkrahúsinu. Hvað finnst þér um þða?“ „Ef þú ætlar að fara Steve, þá verðurðu að flýta þér“, —■ sagði Moira ,Báturinn fer eft ir tuttugu mínútur". „Þá er það ákveðið. Ég verð ekki tilbúin”. sagði Pauline. „Jú, ef þú flýtir þér“, sagði Steve. „Ég vil ekki flýta mér. Og til hvgrs ætti ég að flýta mér. Bara til að fara með leiðin- legum bát langa leið til að fara í lagningu. Og hvernig eigum við að komast aftur?“ Moira fór og talaði við Bi- öncu og lét þau um s'tt. Það endaði með því að Steve hætti við að fara. Hann huggaði sig með því að það kæmu bátar eftir þennan bát, en Moira sá að honum leiddist þetta. Þegar Owen kom heim voru þau í slæmu skapi. '— Hann spurði hvernig dagurinn hefði verið og fékk alla söguna. „Nei, aðeins á mánudögum, miðvikudögum og föstudög- um. En það er alltaf hægt að fá leigða flugvél". „Leigja flugvél!" Pauline Ijómaði. „Það er dásamlegt. Owen þú ert snillingur!11 Hann hneigði s'g stríðnis- lega. En Steve var ekki ánægður með Pauline. Hann var ekki heldur ánægður með að þetta vandamál væri leist af manni, sem hafði allt sem hann hafði ekki — peninga og áhrif. — Hann leit á Móiru og sagði: — „Getur þú ekki komið með? Þér f'nnst áreiðanlega gaman að sjá sjúkrahúsið“. Pauline reiddist eins og til var ætlast. „Nei, nú set ég takmörkin“, sagði hún. „Ég vil fá Moiru með, en ekki að þú fáir að hafa hana. Af hverju fer hún ekki í búðir með mér?“ „Því ræður Moira sjálf“, — sagði Steve. Hvort viltu vera með Pauline eða mér?“ Hvað átti hún að segja? — Hvað sem hún segði yrði tekið sem móðgun. „Þarna sérðu“, sagði Steve sigri hrósandi. Hún er of kurt eis til að segja það, en hún hugsar um annað en búðar- 16 hana. „Því hitti ég þig ekki fyrir löngu?“ „Það veit ég ekki“, sagði Owen og brosti til hennar. — „En mér finnst synd að það skyldi ekki verða“, 35. Það var eitt ákveðið í þess- ari ferð. S'teve tæki stöðuna. Hann talaði um það við Paul- ine á heimleiðinni, en Pauline neitaði að tala við hann. Hún var í góðu skapi samt. Meðan Moira skipti um föt hugsaði hún aðeins um eitt. Pauline var ekki rétta konan fyrir Steve. Skyldi hann ekki sjá það og öðlast frelsi sitt á ný? Hugsunin fyllti hana gleði. Hún minntist dagsins sem þau Steve höfðu verið ein saman. Hann kunni að meta hana sem hjúkrunar- konu en hvemig leist honum á hana sem eiginkonu? Hún leit í spegilinn og burstaði Ijóst hárið unz það líktist geislabaug umhverfis brúnt andlitið. í fyrsta sinn í marga mánuði bar hún svertu á augnahár sín. Hún fór í pils úr þykku, grænu silki og flegna rósrauða blússu. í London hefði henni fundist þessir litir of skærir og æp- andi. En í kvöld óttaðist hún ekkert. Owen stóð á svölunum, þeg ar hún kom niður. Hefðu hún ekki verið svona spennt, hefði hún séð að það var eitt hvað þreytulegt við baksvip hans. Hann leit við þegar hún mig?“ spurði hún óörugg. „Ánægður? Ég hef enga á- stæðu til að vera ánægður eða óánægður“. „Ó, en . . . mér finnst þú vera að hæðast að mér . . . eins og ég væri hlægileg“. Owen gekk framhjá henni inn í stofuna. „Það er ég sem er hlægilegur11, sagði hann. „Moira“, sagði hann svo og leit við. „'Viljurðu að ég segi mína skoðun á þér, þá eru ekki margar konur í heimin- um sem jafnast á við þig, hvað bá að þær gætu keppt við þig“. Moira settist niður til að bíða. Bíða eftir hverju? Eft- ir hinum, en það var Steve sem hún horfði á þegar þau komu niður. Hún sá að hann sperrti augun upp og drá and ann djúpt og hjartað barðist í brjósti hennar. Pauline leit ekki vel út. Hún var í fjólubleikum kjól, sem jafnaðis* hvergi nærri við fagra liti Moiru. Hún komst ekki heldur í gott skap, þeg- ar hun hevrð: hvernig unnusti hennar lofaði Moii'u í hverju orði. Meðan frú Drvden lagfærði bollana, hvíslaði Pauline að Moiru: „Það er skemmtilegra hérna en ég bjóst við“. „Varstu viss um að það væri leiðinlegt hér?“ j „Góða mín, ég hélt að þetta væri allt í frumskóginum. Ég átti ekki von á neinu þvílíku“. „Svo þú heldur að þú kunn- ir vel við þig hérna?“ spurði Alþýðublaðið — i20; janúar 1960 15

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.