Þjóðólfur - 22.11.1848, Qupperneq 7

11
því ekki er það sanngjarnt, að þeir ætlist til,
að farið verði eptir ,skýlausum vilja og ósk
þeirra“, nema j>ví að eins, að þeir byggi ósk
sina á skynsamlegum rökum. Jeg vona líka,
að fæstir bændur í Grimstungusókn sjeu svo
einfaldir, að búast viðþví; og |>ví síðurþekki
jeg |>á að |>ví, að þeir muni láta leiða sig
til að taka j>átt í þrasi eða óeirðum, þó þeirri
breytingu yrði framgengt, sem jeg veit ekki
betur, en allir kunnugir og greindir menn við-
urkenni að sje hagkvæm, og eigi vel við;
því þótt einhver kynni að vera svo óvandað-
ur, aðvilja hvetja j>á til þess, þá sjá þeir án
efa, að það er ekki hin rjetta aðferð til að
„frelía fálu fína".
Steinnesi 10. dag september- mánaðar 1848.
Jún Júnsson.
Agrip
af frumvarpi stjómarskipunar Frakka.
(Frumvarp þetta var samift af nefnd manna, sein
til þess var kjörin 19. dag maímánaðar í vor, og hafði
luín lokið slarfa siniiin seint í júnímánuði í sumar; cn
vjer liöfum snarað ágripi þessu á íslenzku úr blöðum
Dana).
þpf/nler/ar skyldur oy rjettindi.
1 — 9. gr. Jegnarnir skulu virða stjórn-
ina, hiýðnast lögunum, verja fósturjörð sína,
standa straum af liyski sinu, og gæta þessa
boðorðs: Hvað þjer viljið, að meimirnir gjöri
yður, það skuluð jijer og þeira gjöra.
Eptir stjórnarskipuninni eru allir þegnar
frjalsir, njóta jafnrjettis, eru óhultir, fá upp-
fræðing og vinmi; hafa allt þeirra óskert, og
fá styrk úr ríkissjóönum, ef þeim liggur á.
hrelsið er í þvi fólgið, að menu mega
eiga fundi með sjer, en þó mega þeir á fund-
um engin vopn bera; þeir mega ganga í fje-
urálfunnar, lignir emhætlisnienn, ríkir kaupmenn, fræg-
ir iftnaðarinenn, sendiinenn í ýiusuni erindagjörðuin,
hæði lærðir og leikir. J>ar voru nieð konur og hörn
af tignuin stigum, er Ijeku við kunningja og ættingja
rjett eins og lieima. Sjampaní-vínift freyddi i fleyti-
lullum staupunum, og örfaði mjög lijörtu alira til gleði.
^ú er upp var staðið frá borðum, gengu inenn til og
Irá á þiljum uppi. Skipift skreið nú ekki eins liðugt
og áftur. llvass útsynningur Ijek í reiðanum og and-
lög, semja og senda bænarskrár, og njóta
trúarfrelsis og prentfrelsis.
Jafnrjettið er í því fólgið, að livorki ganga
nafnbætur í erfðir, nje einknleyfi. Enginn er
bundinn við þá stöðu, er faðir lians var i;
allir geta komizt til embætta, og taka að til-
tölu jafnan þátt í öllum hagnaði og álögum.
Sjerhver á heimting á uppfræöingu ó-
keypis.
Djóðfjelagiö skal sjá hverjum verkfær-
um manni fyrir vinnu, ef hann getur eigi
sjálfur verið sjer úti um hana.
Munaðarlaus börn, sjúklingar og gamal-
menni eiga heimting á styrk úr ríkissjóðnum.
Einveldi þjúöarinnar.
10—14. gr. Frakkland er þjóðstjórnar-
ríki, og má eigi sundrast. Undirstaða þessa
ríkis er jafnrjetti, frelsi og bræðraást. Ein-
veldið er þannig í Jiöndum allrar þjóðarinnar,
en ekki eins manns, eða eins flokks. íjóð-
in veitir öll embætti, og því geta þau eigi
gengið í erfðir. Til þess að frelsið hahlist,
verða embættin að vera nákvæmlega aðgreind
hvert frá öðru.
, ' . I
Löyyjafarvaldið.
15 — 42. gr. Frakkar eiga sjer eitt þjóð-
þing; í höndum þess er löggjafarvaldið; þjóð-
in á aö kjósa þingmennina að tiltölu eptir
fólksfjöldanum. Jingmenn eru 750, en 900,
þegar endurskoða þarf stjórnarskipunina.
Kosningar eru einfaldar. Sjerhver þegn
á Frakklandi hefur kosningarrjetl, úr því bann
liefur einn um tvítugt, og ef hann nýtur rjett-
inda þeirra, sem frakkneskir Bborgarar“ (þegn-
ar) njóta; en úr því menn hafa fiinm uin tví-
tugt, eru þeir og kjörgengir. En gjaldþrota
menn og þeir, sem komizt liafa undir manna
aði nuprum kalda á skipið, svo menn fóru að lineppa
að sjer yfirböfnunum, og konurnar, sem ekki þoldu
reykjargufuna, er lagfti eptir skipinu, gengu niður i
„kávetuna“. Sjórinn tók nú mjög aft ókyrrast, svo
einstöku grængolandi liolskellur fjeilii yfir öldustokk-
inn. J>a fóru niargir aft daprast í hragfti, og kenna
sjósóttar.
(Frainhaldið síðar).