Þjóðólfur - 08.09.1850, Side 1

8. Ár.
8. Septemfoer. 45. og 46.
„Aðsend g-rein um Iteylí jav ík '.
(Framhald). Næsta dag eptir koma
þeir Karli og Vífill, og flytja Ingólfi þau tíö-
indij að öndvegissúlur lians sjeu fundnar.
Segir svo af ferðum þeirra, að þeir þræddu
ávallt með sjó, unz þeir komu fram á nes
eitt; var þar tjörn og ós úr til sjávar. En er
þeir sáu seli synda af hafi upp í tjörnina,
nefndu þeir nesið Seltjarnarnes. ^eir gengu
norðanvert á nesi þessu og stefndu í austur,
þar til þeir komu á hól einn, þar er var mik-
ið •víðsýni í allar áttir. Dagur var þegar að
kveldi kominn, og rjeðu þeir það af, að hafa
þar náttstað. Veður var hið ágætasta um
kveldið, og yfriö fagurt um að litast hver-
vetna. Lá sjórinn hvítur sem traf utan um
nesið á þrjár hliðar, en í austur lá land til
fjalla. Fjöll var að sjá allt um kring i
nokkrum fjarska; blánaði fyrir sumum út við
hafsbrún, en önnur stóðu á landi uppi steypt
i roða hinnar sígandi sólar. Ilóllinn, þar er
þeir ljetu fyrir berast, var sljettur hið efra, og
kulluðu þeir hann HólavoU. Fyrir neðan og
sunnan hólinn var tjörn ekki stór, en spegil-
fíigHr; og í austur - landnorður við hana, var
grasivaxin grund ekki stór, en eggsljett.
Lækur einn lítíll rann úr tjörninni til sjáv-
ar, en fyrir ofau lækinn tók við önnur hæð
liðandi, svo ■grundin og tjörnin láu sem í litl-
um dal. Vik gekk inn í grundina úr land-
norðri, og var fjöruborð bæði fagurt ogsljett,
meðan grundin rjeði. Vik þetta mynduðu
tvö nef, sitt hvoru inegin við grundina. íþá
gengu líka fram tangar tveir eigi alllitlir, og
rjeðu þeir vikinni fram af vikinu. Jar sem
töngunum sleppti, þá lágu fyrir víkurmynn-
inu e}’jar tvær, fagrar að sjá. jþá er þeir
fjelagar höfðu litið eptir landslagi öllu, mælti
Vífill: fagurt er hjer útsýni, og víst mundi
jeg kjósa Ingójfi bústað hjer, ef jeg mætti
ráða. Karli mælti: sannast mun, þó seinna
verði, að mögur munu þykja útnes þessi.
Eptir þetta tal sofna þeir. Já dreymir Vífil,
að hann þykist sjá mann á reiki niður á
grundinni, og þóttist hann þar þekkja Orn,
föður Ingólfs. Hann gengur til þeirra fje-
laga og mælti: nú er lokið leitinni, Vífill!
Muntú þegar á morgun finna öndvegissúlur
Ingólfs sonar míns, þar er á ein mikil fellur
til sjávar, en fjall fyrir ofan; og skaltú hafa
það til marks, að jeg mun sitja upp á fjall
inu, og benda þjer á súlurnar. Jegar Vífill
vaknaði, hugsaði hann um drauminn, og fannst
lítið um; þókti honum eigi líklegt, að leit-
inni væri svo brátt lokið, ef þess skyldi
bíða, að örn, faðir Ingólfs, vísaði á súlurnar,
því að hann var heygður í Norvegi. Nú líð-
ur af nóttin, ganga þeir fjelagar þá niður á
grundina og þegar til sjávar. Gekk Vífill
hið neðra, en Karli fylgdi marbakka. 5»
er Vífill kemur austur undir lækinn, sjer hann
hvar druinbar tveir liggja; hann greiðir þá
sporið, og þekkir þegar öndvegissúlur Ing-
ólfs. f>á mælti hann: þar sje gæfa Ingólfs,
sem þið eruð að landi komnar! Síðan leit
hann upp á hólinn fyrir ofan, og sá hvar
örn sat og horfði til sjávar. jþá minntist Víf-
ill draumsins, og sá, hversu hann var í alla
staði kominn fram; en hól þennan nefndi
hann Arnarhól. Nú kemur Karli að, hafði
hann líka fundið þar nokkuð fjemætt; voru
það öskjur með gullhring einum miklum.
Siðan drógu þeir Qelagar súlurnar undan sjó,
og Ijetu þær sunnan undir Arnarhól. Eptir
það gengu þeir austur yfir heiði, og fóru til
fundar við Ingólf.
Ingólfur íagnaði þeim tíðindum, er hann