Þjóðólfur - 01.12.1850, Side 5

ðfl?
strax eptir helgina borizt út um landiö með
póstunum, svo sem nokkurs konar samsinnandi
svar til hinna 39 manna. En jegmá fullyröa,
að {>essu er engan veginn þannig variö; en
hitt veit jeg, að höfundurinn sjálfur vill ekki
mebrjanga greinina, og vill leppa hana, sletta
ósómanum úr sjer upp á 39 skynsamari landa
sína. Skyldi höfundurinn nokkurn tima hafa
leikifi þetta bragö áöur? Mjer kemur ekkert
við að svara því, og hnýsast í leyndardóma
hans; mjer er nær að koma mönnum í skiln-
ing um, hvernig stendur á greininni; og nú
kem jeg þá til efnisins.
5egar Jjjóðólfur hóf 3: ársgöngu sína,
ogheilsaði mönnum, lá vel á honum, eins og
allir hafa sjeö, og má vel vera, að hann hafi
haft í kollinum einhverja púnskolluna. Nú
Ær þá að gjöra ráð fyrir, að bindindismönri-
unum sunium hverjum hafi fundizt þefur af
honurn — því margir sjá þeir flisiria í auga
bróður sins, en gæta ekki að bjálkanum ísínu
eigin. Jetta var og tilfellið. Af því að
3>jóðólfur hafðií frjettadálkinum farið nokkr-
um glettyrðum um bindindisfjelagið, þá varð
uppi fótur og fit á nokkrum hinum óvitrari
vandlætingamönnum þess. Sá var tilgangur
minn rneð' glettyrðum þessum , að koma fje-
laginu til að gæta betur sóma síns, svo það
ekki kæmi fram sem söfnuður hræsnara, er í
helgidómi sinum skýldi drykkjumönnum. Og
íjelagið mun hafa tekið þetta til íhugunar,
því rjett á eptir hjelt það fund, og mun lrafa
gjört hreint fyrir dyrurn sínum að því leyti,
sem unnt er. Jeg játa það nú fúslega, að
það var ekki rjett sagt af injer „að enginn
alminnilegur nraður hefði viljað vera forseti
jQelagsins um tírna* þegar það kom fyrir allra
augu rjett á eptir i „Lanztíðindunurn" að Ja-
cob Guðmundsson vœri forseti þess um tima.
Jað er fjærri mjerað dæmasvo urn manninn,
nema ef einhverjir 39 skynsarnari alþýðurnenn
segðu mn (jreinina í 31. blaði „Lanztíðindanna“
enginn alminniletjur maður hefur skrifaö
þessa grein! þá neyddist jeg líklega til,
eins og höfundurinn hefur gjört ráð fyrir í
grein sinni um „neitunarvaldið“ — þar sem
hann skipar 30 Dönum i nefnd á móti einum
íslendingi — aö svara: þið verðið að ráða,
piltar, og ábyrgjast að rjett sje! jþegar jeg
i'itaði frjettirnar í jþjóöólfi, vissi jeg ekkiann-
að, en að bindindisfjelaginu ganrla hefði ver-
ið slitið 25. dag ágústnr., og jeg hjelt það því
heldur, sem 3 beztu bindindismennirnir sögðu
sig úr fjelaginu, af því að þeir álitu það ekki
með öllu heilbrygt. Núáleitjeg, að þargæti
enginn forseti verið, hvar engir eru i fjelagi
saman, nema það skyltli eiga að vera þýð-
ingarlaust nafn, eins og ótakmarkaða neit-
unarvaldið, þar sern það kemur fyrir. jiess
vegna glappaðist það fram úrmjer, að enginn
alminnilegur maður hefði viljað vera forseti
þess um tima, sumsje: þangað til nýa fje-
lagið „með engunr blettum, engum hrukkum“
komst á stokkana. En Jacob Guðnrundsson
fullyröir, að þetta nýa og heilaga fjelag hafi
þá þegar verið stofnað 25. dag ágústnr., og
hann þá verið valinn fyrir forseta þess, af
því að þar til þurfti þálíka meir en hvern al-
minnilegan maiin. Hefði einungis bindindis-
fjelagið lraft hirðusemi á að birta skýrSlu um
þetta, eða væru ekki prentararnir eins þag-
inælskir og þeir eru, og varkárir með að láta
nokkurn rnann lesa ritgjörðir, sem þeim eru
fengnar til prentunar, eins og.raunar er skylda
þeirra, þá liefði jeg aldrei sett þetta orð,
enginn alminnileyur maður, og þannig ekki
hakað rnjer lastmæli þessa hins óhreina anda
Fn jegvona, að Grein lærisveinsins fái ekki
betri viðtökur hjá Islendingum, en Svar meist-
arans fjekk, að henni verði vísað þar til
sætisr hvar óhreinindurn er safnað, og að hún
fái að hvílast þar, pns hinn óhreini andi rnagn-
ast svo, að hann gengur enn aptur að nýu,
og bakar sjer þá viötökur, verri liinum fyrri.
Um innihald greinarinnar get jeg ekki
verið að fara mörgum orðunr, þarf þess ekki
lieldur, því hún sýnir sig sjálf. Fyrst talar
hún um smekkleysur Jijóðólfs og furðar á, að
hann skuli ekki finna bragð að vatninu; en
jeg svara jþjóðálfi því, að það er einkenni
hins hreina vatnsins, að það befur engan it
og ekkert bragð. jjjjóðálfur þekkir líklega
ekki annað, en óhreint vatn. Menn skyldu
annars hugsa, aö „Lanztíðindin* hefðu þann
sið, sem óvitarnir liafá, að bera alla hluji
upp að munninum, því þau tala svo mikið
um smekk og bragð; og jeg hef þá ekki
önnur ráð með jjjóðólf, til þess að Tíðind-
unum fallist á hann framvegis, en að hiðja
stiptið að sjáum, að ögn afsírópi verði látið