Þjóðólfur - 21.12.1850, Blaðsíða 7

223
bæfti á þjóðfundinum og'annarstáðar; og þarftú
ekki annað til þess, en aft auftmýkja þig, því
aft þeim er öllum náftin vís. Jeg ræft þjer
}>ess vegna til, aft biftja kjósendur jiína fyrir-
gefningar á því, aft þú með orðum þínum
hefur gjört þeim rangt til, bæfti aft því leyti
sem þú segir ósatt um þá, og iíka hins vegna,
aft þú hefur svívirt þaft álit, sem þeir höfftu
á þjer, er þeir vildu sæma j)ig ineft tilvonandi
þjóftfuhdarmannsst.örfum. Eins færi vel á því,
aft meistari þinn beiddi landsmenn efta les-
endur sina fyrirgefningar á því, aft liann leyffti
kærsta lærisveini sínurn og augasteiní, að rita
sjálfum sjer til minnkunar í blafti hans. Og
ef þiö feftgar gjörift þetta rækilega, eins og
skyldan býftur ykkur, þá gefift þift okkur Is-
lendingumfagurt dæmi eptir aft hreyta. Jann-
ig skil jeg j)á vift þig, kæri Jóla-og ýngis-
sveinn! meft þeirri hugvekju, aft þó vift ekki
megnum á annan hátt, aft búa okkur undir
þjóöfundinn aft sumri, þá skulum vift samt
læra að fagna af því, hverjurn lre*zt sem þaft
veitist aft gagna ættjörftu vorri nreð hyggind-
unr og góftumráftum; og vift þjóftfundarrnenn-
irnir skulum eigi spá nje óska lrvor öðruiji
ginkefla, fremur en ferftamenn eiga aft óska
og spá livor öðrum fótakefla.
En sæll vertú nú Iíka, Skolianshringlandi!
J>aft er, sem von er á, aft hvorki þúnje
þeir, sem éru af þínu sauftahúsi, geti gjört
sjer grein fyrir Skollanshringlandanum í jjóft-
ólfi; því hvernig eiga blessaftir sauftirnir aft
gjöra sjer nokkra hugmynd um hin háfleygu
og hljómandi heilabrotí okkur sigldum blafta-
mönnunum! j>ú ert þó eigi aft síftur að brjóta
lieilann um þaft, hvernig jijóftólfur geti verift
Nafni þinn, og finnur þú honum þá þaft helzt
til, aft fíremörkin sjeu aft hringla í höffti hans,
allt eins og þú hanr ekki vilaft þaft áftur, og
öllum sje þaft eigi kunnugt, aft gull og silfur
hefur í frá upphafi veraldar gjört einhvern
hínn mesta hringlanda í höfðum mannanna,
og ekki sízt á þessum dögum, síftan jörftin
sjálf tók svo aft segja til aö selja upp gulli í
hendur Vesturheimsmanna. Efta erþaft ekki
svo? Er ekki hver einasti maftur fæddurmeft
þeiin ósköpum, aft vilja eígnast dálitiö af þess-
uni skínandi málmi? Hvers hjarta er svo af
stáli efta steini gjört, aft >aft ekki bregfti á
leik og bafti út öngunum,
í pýngjunni, og blessaftar h
>egar hringla tekur
inndæla söng inn
ustirnar hera þann
sálina? Er þaft ekki svo,
aft allir menn, í frá betlaranum upp til bar-
ónsins, dingla og hringla rneir efta rninna
vegna skildinga, marka efta ríkisdala, barna-
kennarinn eins og háskólakennarinn, dyra-
vörfturinn út á dyrnþröskuldinum, eins og
dómarinn innst í dómarasætinu? Hversu opt
niunu þeir ekki hugsa um og hringla með fje
þaft, sem þeir fá fyrirvinnu sína, og þykjast
enda góftir menn fyrir, ef þeir kunna aft
hringla meft þaft rjett! Og ef,þessu er nú
jiannig varift, lambift mitt gott, þarf j)á ekki
Skolianshringlanda, jeg heföi naestum sagt,
Erkihriiíglanda, til aft lá J)jóftólfi einum, að
haiin skuli vera aft hringla meft fje, hugsa
um firemörk? llvaft glepur sjónir fyrir þess-
um Jólasyeini Lanztíftindanna? Má jeg spyrja:
hvaft hringlar í höffti Erkihringlandans? Ekki
kvarnir vænt’ jeg? Nei, þorskurin heffti ekki
láft iþ.jóftólfi þennan hringlanda, hann, sem
gefur sig svo opt i softift, er allt, of góftgjarn
til þess. Jeg vil nú aft vísú ekki efa þaft, aft
Skolianshringlandi hafi vit á við þorskinn,
enda j)ó aft ritgjörft hans lýsi ekki meiri þekk-
ingu á mannlítínu en svo, aft menn skyldu
hugsa, aft hann núna fyrst i svartasta skamm-
deginu heffti litift út úr dárakistu sinni; en
gófigirni golþorsksins hefur hann í engan
máta, þar sem hann getur fengift af sjer,
að taka ti! þess á einum manni, sem fylgir
og fast er vift gjörvalla kynslóftina. Hvaft
hringlar þá í höffti Erkihringlandans? Jeg
mun ekki mega nefna lambaspörft efta lúsa-
mullinga? En skyldi nú svo vera, aft
sálartetur þessa Jólasveins sinnti ekki hinum
ágfttari máímtegundum, hvorki guíli nje silfri,
og enda álasafti þeim, sem kynnu aft ineta
þær, en sætti sigí þess staft vift auftvirftileg-
ustu smámuni jarftarinnar, og fyndi fulla á-
nægju í að hringla meft þá, j)á er eigi að
undra, þó að alíar hugsanir hans sjeu sauft-
arlegar og athafnir allar smámunalegar.
Enda sje jeg gjörla fyrir afdrif slíks manns.
"þó aft hann hafi verift boftinn og velkominn
hjá einhverjum manni hjerá jörftu, semPjet-
ur hjet, þá inun samt Pjetur sá, sein lykla-
vaklið hefur, segja eins vift veslings sálu hans,
þegar hún tekur aft hringla Hringlandalaus
vift ■sáluhliftift, eins og dyravörfturinn sagði
vift svörtu fiftrildin: farftu gráskjótt á fund
hins gamla Skolians!
Og hvaft liefur þú þá unnift, veslings
Skolianshringlandi, meft því að leggja lag
þitt vift Lanztíðindin, og lát^i sjá, hvor þú ert?
J»ú hefur sýnt niönnum, aft af því þú lifir og
hrærist í auftvirftilegasta hjegóma, þá áttu von
á auftvirftilegustu aefilokum. Og sem rithöf-
undur hefur þú koinift því upp um þig, aft
þú ritar í dárakistu, eins og bróftur þinn ritar
i gapastokk. Enda þæktist þá Skollanshringl-
andinn í jijóðólfi vel hafa gjört, ef hann gaeti
innrætt jijer þessa hugvekjú „aft dárakistau
þarfafteiga dyggan dyravörft, svoheimk-
an hlaupi ekki út og verfti sjer til minnkun-
ar“. En þaft er hörmúng til þess aft vita, aft
stjórnarblaft vort skuli þurfa aft sækja rit-
gjörftir á slíkar skrifstofur, og vera svo
barnalegt, aft ætla sjer aft prýfta meft þeim,
bæði sjálft sig og bókmentir vorar!!!