Þjóðólfur - 02.05.1851, Blaðsíða 7

3H
Sumarffjöf þjúðólfs.
Bi'áftum num jeg nú Iáta koma út liálfa örk
mef) líkum hugvekjum, lifsreglum og heilræö-
um, eiiis og eiu á „Nyársgjöfiimi“ Gjöri jeg
{iaö þess vegna, aft hæfti hef jeg til mikla
gnægð af [lessuin greinuin, og svo álit þær
of góðar til þess, að þær eigi skuli verfta al-
menningi kunnar. Líka liafa margir menii,
einkum fyrir norftan, látift mjer í ljósi, að
þeir vildu eiga safn af greinum þessum, og
hafa því óskað, að jeg gæfi út af þeim sem
mest jeg gæti. Jeg vona það, að þeim sem
geðjast hefur aft „Nýársgjöfinni“ geðjist eigi
sífiur að „Sumargjöfinni“ því gjört. hef jeg
mjer far um aí> vamla hana sem bezt, ogengu
síður en hina. Eu fyrir þá skuhl, af> jeg hef
enn sem komið er fengið fáa kaupendur að
Nýársgjölinni, svo jeg er ekki einu sinni viss
um, að fá uppborið prentunarkostnaðinn, þá
ræð jeg nú af að setja kaupendum fjóðólfs
„Sumargjöfina" á 4sk.; en allir aðrir geta
fengið liana fyrir 8 sk. í þeirri von, að kaup-
endum mínuin ekki misliki þetta, þá sendi
jeg þeim öllum „Sumargjöfina“; en vilji ein-
hverjir þeirra ekki eiga hana fyrir þetta verð,
þá verð jeg samt að láta þá liafa hana fyrir
ekki neitt, því jeg vil allttil vinna fyrirkaup-
endur ^jóðólfs.
Jafnvel þó að jeg eigi sje Norðlending-
ur, þá ann jeg samt prentsmiðjustofnun Nor‘l)-
lendinga framgangs og heilla, og þess vegna
hefurmjerhugkvæmstað gefaprentsmiðjuþeirra
„1000 Sumargjafir.“ Ætlast jeg svo til, að
préntemiðjan eigi skildinga þá, sem greiðast
fyrir þessar Sumargjafir í Norðlendinga og
Austfirðingafjórðungi; því að jeg þykist þess
viss, að P|órðungarnir muni kaupa þetta og þó
meira væri, {>egar þeir vita, að sú stofnan
þeirra skal njóta, sem þeir mega vænta sjer
af hæði gagns og sórna. Ilvort kaupendur
jþjóðólfs i Norðurlandi horga Sumargjöfina
með 4 sk., eða 8 sk. þegar þeir vita, að prent-
sniiðja þeirra á í hlut, það læt jeg j)á með
öllu sjálf'ráða um, »en óska þess einuugis, að
hæði þeirra og annara. manna umhyggja fyr-
ir prentsmiðjustofnuninni láti hugulsemi þessa
Sunnlendings bera prentsmiðjunni svo drjúg-
an ávöxt, sem vænta má af því litla frækorni,
er hann sáir út með þessari sumargjöf.
Ábijrffðarmuðurinn.
Tlólmffangan í myrkri.
I Vesturheimi eiga inenn opt sainan liólingöngur
með liinnj incstu grimd. Sú, sem bjer segir frá, kom
fyrir í Flórídu, og inun vera dsemafá. Ilerforingi nokk-
ur var þar alræindur sem liinn inesti vígainaður, því
enginn stóðst fyrir honuin í einvígi. Gjörðist liann af
því svo frekur og svœsinn, að allir óskuðu í hljóði, að
einliver kæmi, sem uiiiiið gœli á lionuin. Kveld eitt
liar hann að geslgjafaliúsi, þar er margir menn vóru
fyrir, sem höfðu sezt upp vegna óveðurs. Vígaglúin
langaði til að reyna sig vjð einlivern af þessum piltum,
05 tók þegar að særa og inana læknir einn, sem þar
var viðstaddur. Læknirinn þoldi lionum ekki lengi ó-
virðinguna, og rak honuin löðrung, settist svo niður
með brugðnu sverði, og beið þess að hinn kæmi. jþeg-
ar honuni var aptrað, að ráðast þar á lækninn, skor-
aði Glúinur hann á liólin, og á það urðu allir sáttir.
Ilvorugur vildi fresta hólingöngunni, en eigi koin niönn-
uin ásamt, liversu henni skyldi liaga. Loksins var
stungið upp‘ á einu, sem allir fjellust á, liæði af því
það var svo nýstárlegt, og af þvi menn sáu, að her-
foringinn gat ekki neytt eins vigkænsku siunar með því
móti. Ilólingangan skyldi haldast upp í loptherhergi
einu, þar er byrgja skyldi fyrir alla glugga, svo eng-
in skiina kæinist inn. jþangað skyldu hólnigönguiiienn-
irnir fara allsherir, og ekki hafa annað til vopna, en
sinar 2 pístólurnar livor, og svcðju í iniinninuin; skyldi
svo loka þá inni í myrkrinu og einvigið liyrja, þá er
merki væri gefið að utan 3 inínútiini eptir að dyruniim
vieri læst. Allir fjellust á þetta ráð. Var nú allt und-
ir húið, og vigainönnum svo lileypt upp á loptið, og
inn í herhergið í kolniðamyrkur. Jiað lieyrðist nú
hvorki axar nje hnniarsliljóð, nema sumir veðjuðu 11111
það í hljóði, hvor vinna inundi. jþ;i vóru harin 3 liögg
á hurðina að utan, 'og var það nierkið er orustan skyldi
hyrja. >ú þögðu allir og lilusbið á livað þeir lieyrðu.
jþað ieið langur tími sem ekkert lieyrðist tii liólingöng-
iiniannanna. Loksins eptir hálfa kliikkiistund lieyrðist
pístóluskot, þá strax á eptir fótahurður og svo annað
pístóluskot. Eptir það lieyrðu iuenn að glamra tók i
sveðjunum, og liugsuðu þá allir, að þeir liefðu fundizt
í myrkrinu og væru farnir að herjast. iNú heyrðist líka
mikill aðgangur, og eptir það varð allt liljótt. Allir
lnigsuðii að vígið væri á enda, en þá koni 3. skotið,
og virtist eigi helur, en að hólingöiiguiiiennirnir hlypi
þá saman og lleygðust til og frá; og loksins reið af
4. skotið, lók þá að rjena glamrið i sveðjiintitn. jþá
hoyrðu menn að mikill ilynkur varð niður á loptið, og
svo annar strax á eptir. Suniir af þeim, sem fyrir ut-
an vóru, vildn þegar láta Ijúka dyruniim upp; en tlest-
ir inæltu i nióti, ineð þvi að þeir sögðn, að, ef vígið
væri ekki á enda, þá niætti svo fara, að annar hvor