Þjóðólfur - 02.05.1851, Blaðsíða 8

2Í3
notiiði sjer birtunn til að gjöra út af við hinn. J>að
var svo beðið í hálfa klukkustund, sein ekkert heyrð-
ist til liólingöngumannaniia ; og var þá loks dyrunuin
lokið upp. Báðir láu þá á góllinu; en það þókli öll-
mn (ögnuðtir, er Glúniur lá þó undir. Mjög vóru þeir
sárir báðir og svo illa útleiknir, að bvergi var á þeim
lieilt börnnd. Vígaglúniur var liðinn, eu lífsmark með
lækninuin. Hann var þá liorinn niður, gagnaugun þveg-
in úr brennivíni, og sóktur til hans sáralæknir. Að
mánaðarfresti varð hann lieill sára sinna, og Ijekk hjá
mörguin góðar þakkir fyrir að hafa frelsað landið frá
þessuin V'ígaglúin. Um hólmgönguna sagði lækniritin
svo frá. I>egar búið var að loka dyruiiinn, voruni við
þar báðir í kolsvarta myrkri. Jeg reyndi þegar til að
færast það tindan inótstöðumanni inínum seiu jeg gat,
og tókst mjer að komast öðru megin í loptið. Jeg
hugsaði tnjer nú að hreifa mig ekki, heldur biða þess,
uns binn bxrði á sjer. Jeg lield að banii liali ætlað
að gjöra það líka; nokkmð var það, livortignr Ijet neitt
IiI sín heyra. Annaðhvort befur nijer nú birt fyrir
augum, eða það hafa verið einhverjar missýningar;
nokkuð var þaö, allt í einu sýndist mjer jeg sjá í 2.
voðalegar glyrnur, og skaut strax. Við eldinguna sá
jeg livar mólstöðuinaður minn hnipraði sig upp að veggn-
uni. Hann sá mig þá líka og skaut, og þaut kúlau
rjett hjá eyranu á mjer. Kú Ileygðum við hiutiin af
skotnu pístólum; en þegar liann sá, að hanti liafði ekki
hitt mig, bljóp liann til, og ætlaði að ráðast á mig, en
náði mjer ekki og tindi injer á ný. Við lögðiim nú
við eyrun til að hlusta livar livor væri; hefur hann þá
líklega eitthvað lieyrt til mín, því allt í einu sendi hann
mjer aðra kúlu, og liilti þá oi vel. Kú hafði hann
samt ekki eptir nema sveðjuna, en jeg bafði bæði liana
og aðra pístóluna. Hann náði nú i mig; en þó að jeg
væri orðinn sár, hafðí jeg samt rænu á að verja mig
með sveðjumii; og upp frá þessu slep[itum við ekki
livor af öðrum. Jeg reyndi lil að verja bonum að festa
höndur á mjer, i'yr en jeg væri búinn að neyta seinna
skotsins svo vel sem jeg gæti. Jeg færðist þess vegna
allt af undan, og hárumst við svo innan um allt loptið
og grcidduin hvor öðriim svöðusár, , Loksins fann jeg
að fór að draga úr mjer, og að jeg gat eigi lengur var-
iít honum. Hleypti jeg þá aí pístólunni, og sá við
glætuna, að liann var allur i blóði. Jeg sá að liann
riðaði, og hljóp jeg á hann með alii. Hann varðist
stttndarkorn, en allt af varð minna úr högguin lians.
Loksins heyrði jeg hann detta niður á loptið, og meira
ntan jeg ekki.
Ang-lýsiug-.
það er nú þegar töluvcrður tími liðinn, að engar
Timur hafa koinið út, og álítum vjcr scin öld þeirra
sje á cnda. Jafn vel þó að vjer ekki hjer viljum
bcinlínis halda á móti rímununi, af því þær voru betri
en ckkert, þá verðum vjer sanit að segja, að vjer er-
um fegnir því, að tími þeirra er um garð genginn. þær
voru (lestur svo orktar, að ekkcrt þótti f þær varið, ef
þær ekki voru fullar af Eddu, og voru þó optast nær
cinmitt þcss vcgna hartnær óskiljanlcgar fyrir almenn-
ing; fyrir ntan aliar þær smekkleysur, sem í þcim finn-
ast, og ýmsu, cr stríðir beinlínis á móti allri fegurð og
list skáldskapar. þessi rímnaöld ríkti víðar cn á ls-
landt, þó hún ckki kæmi frain f sömu mynd, en hún er
allstaðar horfin fyrir löngu. Vjer hijótum að vera allt af
nokkuð á eptir timanum, af þvi cðli lands vors cr nú
einu sinni eins og það er; cn það cr samt fyrirhugað
voru landi, oins og öðrum, að þvi egi að fara frain.
Síðan fornskáldin orktu drápur sínnr, svo sem þjóð-
ólfur í Hvini Haustlöng, Eilífur Guðrúnarson þórsdrápu,
og flciri, hcfttr enginn, að undantcknum rimnaskáldum,
orðið til að búa til nokkurt hetjukvæði áþ'slenzka tungu.
Vjer teljum ekki útleggingar Jóns þertákssonar af
Milton og Klopstock, af því það cru cngin frumkvæði.
Vjer látuin því vita af því, að vjcrhöfum byrjitð á
að gcfa út Drápu um Örvar-Odd, i tólf kvæðum,
með sama hætti og hetjukvæði annara þjóða eru gerð.
Allar þjóðir eiga sjer hetju kvæði: Italir eiga þrenningar-
Ijóð Dantes, Jerúsalcmskvæði Tassós, Hollandskviðu ept-
ir Ariosto; Grikkir áttu liinar frægu drápur 11111 Ódýsseif
og Ilíuin eptir Hómer; Rómverjar áttu Virgilius, Óvi-
díus, og marga (leiri mætti telja tneðal allra incnntaðra
þjóða. Vjcr vontiin því, að menu muni taka vcl á móti
hinni fyrstu tilraun til hetjukvæðis, sem kcmur út hjer
í landi. þetta kvæði er ekki ætlað til að syngja nema
sumstaðar. Söngur er ekki allstaðar jafnhægur, og það
á ckki hcldur við að syngja svo langt kvæði. Vjer
ætlumst til að prentun þess verði búin fyrst í júni-
mánuði, og að bókin verði lijer um bil tíu arkir að
stærð; uin verð og sölulaun getuin vjer ekki sagt enn,
en vjer lofuin því, að hafa þ*ð svo sanngjarnt sem
með nokkru móti niá verða.
þar sem vönd orð koma fyrir, þá er þeirra getið í
athugagreinum aptan við hvert kvæði, og aptan við
bókina miin höfunditrinn gera grein fyrir því liclzta, er
honum þykir þörf á að geta um. Bókin cr prcntuð með
nýju letri og á góðan pappír, og vonutn vjer að hún
að útliti inuni geta jafnast við það bczta, seni hjer helir
verið út gcfið.
Jón Árnason. Er/ill Jónsson. Einar þórd~
arson. Bencdikt Gröndal.
Ábyryöarmaöur: Scb. Ilallyrimsson.