Þjóðólfur - 20.01.1852, Blaðsíða 6

194
|>eir verða að lifa af láni, unz það þrýtur
líka, og f>eir liafa svo engin önnur úrræði,
en fara út á hússgang. Og allt gjörir þú
þetta að verkum, ráðríki Magi! Og þó ætlaði
jeg í rauninni að halda yfir þjer lofræðu, því
altjend þykir mjer mikið til þín koma,
og mikils umvert að missa ekki hylli þína.
En mjer datt þá í hug, að þú ert sekur í vestu
glæpum, því værir þú ekki, þá þyrítum vjer
hvorki með forðahúra nje verksiniðja, og helm-
ingi minna hlóði væri úthellt á jörðinni, held-
ur en er; og allar lifsölubúðir, sem ekki eru
til annars en káka við þig, inættu brjótast
niður í grunn. j>ú ert upphaf allra synda,
skalt líka fá að bera allar skuhlir, því sá sem
er eins heimtufrekur og þú, hlýtur að geta
risið undir miklu.
Athcefi hins ágjarna.
5egar nirfillinn lætur taka af sjer mál,
til að sniða upp á sig einlivern garm, kiprar
hann sig allan saman, og heldur niðri í sjer
andanum, til að spara voðina; þegar hann
snæðir, Jætur hann í staupið, til að ginna
harðæt.ið niður, en hellir því æfinlega í ílösk-
una aptur; hann skirpir aldrei út úr sjer
munnvatninu, svo hann þurfi rninna að drekka;
liann er sjálfur á rölti á næturnar, svo hann
komist hjá að ala hunda; hann ber konu
sína á höndunum til að spara sjer skæða-
skinn; og þegar hann ráðstafar húsi sínu,
arfleiðir hann sjálfan sig.
V axm y n d i r n a r.
Fyrir nokkrum árum lá danskt briggskip í Bahia-
borg í Brasiliu í Amerikn. Skipherrann hjet Holl, og
var þegar tilbúinn að sigla frá Bahia til annarar hafn-
ar, sem hjet Pernambuco; þar ætlaði hann að hlaða
skip sitt til fulls og sigla síðan til Evropu. Daginn
áður en hann ætlar af stað, kemur út á skipíð maður
nokkur, nöturlega búinn, og óskar að mega tala heim-
uglega við skipherrann. Hann Iætur kalla á inanninn
niður til sín, býður honum að setjast, skipar öllum út,
og þegar jieir höfðu talað stundarkorn saman, segir
komumaður svo frá eyrindi sínu: „jeg er ítalskur og
hciti Zernctto. Jeg hcf ýerið 2 mánuði hjerna í Bahia,
og hef lifað á því að búa til inyndir úr vaxi, og sýna
mönnum fyrir peninga; en mjer gengur fremur crlitt
að komast hjer af, svo jeg er farinn að safna skulduin,
sem jcg sje ekki ráð til að borga. Mig langar þess
vegna að komast til Pemámbuco, því jeg er viss um,
að þar fæ jeg svo mikla peninga, að jeg get borgað
öllum mínum skuldaheiintumönnum hjer. Brasiliumenn
eru miskunarlausir; og þó jeg vildi lofa þeim upp á
mína æru og trú, að senda þeim það sem jeg skulda
þeim, mundu þeir ekki trúa mjer til þess; og jeg hef
fcngið njósn af því, að þeir ætli sier á morgun að slá
eign sinni yfir allar vaxmyndir mínar. Til þess að
komast úr þessum kröggum, þá hef jcg af ráðið að
laumast í burtu. þjer ætlið nú að sigla hjeðan á morg-
un fyrir dag, jog lofa yður því, að þegar jeg kem til
Pernambuco, þá skal jeg borga yður það vcl, ef þjer
sýnið mjer þá góðvild, að veita móttöku á skipið og
flytja fyrir mig 5 kistur með vaxmyndum, sem jeg hef
til búnar, og skal láta flytja út til yðar í kvcld. Jeg á
hægt með að koma kistunuin út á skipið, svo tollþjón-
aruir verði ckki varir við, því einn af þeim er landi
minn, og vill allt til vinna að koma mjer undan“. Skip-
herrann tók þessu ekki líklega í fyrstu, en liinn gat
talið svo um fyrir honum, að hann Ijet tilleiðast. það
fór nú allt, cins og ráð var fyrir gjört; og cptir dag-
setur var inaðurinn kominn út á skip með allar kist-
urnar. Einni stundu eptir miðnætti var atkerum ljett,
og þeir sigldu af stað því leiði vár gott. Nú leið fyrsti
dagurinn, og bar ekki neitt á neinu; ítalski maðurinn
spjallaði við skipverja út um alla heima, spurði þá með
lagi um farminn sem þeir höfðu á skipinu, og var sjálf-
ur opt undir þiljum niðri, cr hann sggðist þurfa að gæta
þess, að kisturnar mættu ekki miklu harðhnjaski. þcg-
ar komið var kveld, tóku sumir af skipverjuin eptir
því, að maðurinn var einhvern veginn undarlega óeir-
inn, en datt þó okki neitt frckar í Inig um það. Hvernig
gat líka nokkur maður búist við illu af einum manni
innanum 10 fullhrausta skipverja. þegar komið var
miðnætti, og flestir skipverjar voru komnir f svefn,
heyrði maðurinn, sem hjelt vörð, háreysti mikla niðri í
skipinu. Hann ætlaði að gjöra skipherrann, sem svaf í
káhetunni, varan við það, en það var um seinan. Ilann
heyrði þegar köll og hljóð um allt, skipið, og þekkti
glöggt málróm skipherrans, er hann kallaði um hjálp.
Og hann veit ekki fyrri til, en hann sjer hvar koma
upp úr skipinu 12 menn vel vopnaðir. þeir voru þeg-
ar búnir að drepa niður alla skipverja, nema þennan
cina, sein hjelt vörð, og unglingspilt, scm hafði getað
leynt sjer, og kom nú í þessum svifum til vökumanns-
ins. þeir sættu lagi, meðan hinir voru að kasta líkun-
um í sjóinn, hlupu í bát og rjeru frá skipinu alUIausir.
þcir komust slisalaust aptur til Brasiliu, og sögðuverzl-
unarfulltrúa dönsku stjórnarinnar upp alla sögu. Seinna
komst það þá fyrir, að þetta voru víkingar, sem brot-
ið höfðu skip sitt, en komust 12 af. Einn af þeim var
italski maðurinn, sem spann upp lygina með vaxmynd-
irnar, því í kistunuin hafði hann leynt fjelögum sínum.
F r j e l t i r.
þó ýmislegt hafi til tíðinda orðið síðan í sumar að
þjóðólfur var á ferð, þá leiðir hann samt hjá sjer að
fara mjög nákvæmlega orðum um það, af þvi hann veit