Þjóðólfur - 27.03.1852, Blaðsíða 5

313
Önd mín off likami.
Jeg kvíði því engan veginn, að svo verði
álitið, sem jeg gjöri mig sekan í nokkri mót-
sögn, eða ræktarleysi við sjálfan mig fyrir
það, þó jeg segi, eins og mjerþykir vera, að
því lengnr sem antli minn á að búa undir
þjónustu við líkamann, þess þyngri byrði finnst
lionum hún vera. Oftar en önd mín hefur á
morgnana vakið likamann af svefninum — því
annars vildi hann, letinginn sá, liggja lengur
í faðmi hans — f)á I)yrjar strax stjanið við
liann. Jeg verð þá fyrst af öllu að færa hann
í eitthvað utan yfir sig, síðan greiða lionum
og þvo hann, svo hann sje mjer ekki til mink-
unar fyrir óþverraskap; og þegar jeg er bú-
inn að þessu öllu, þá heimtar hann af mjer
kaffi og allt, sem þvi fylgir. Jegar jeg er
búinn að fullnægja þeirri ósk hans, segir hann
mjer að hann sje svangur, og að jeg verði að
sjá honum fyrir nægilegum morgunmat, og
láta það vera eitthvað, sem lionum líkar. 5eg-
ar liann nú loksins er búinn að borða sig
saddan, lætur liann mig í friði stundarkorn,
og lofar mjer að eiga mig sjálfan. En þegar
miðnmnda er komið, þá kallar hann: jeg vil
fá eitthvað að borða og drekka, og íyrir alla
muni gleymtlu ekki kaffinu! Ilvað á jeg að
gjöraV Ef jeg ekki vil, að liann verði mjer
afarreiður, þá er mjer nauðugur einn kostur
að gjöra, eins og liann skipar mjer. Sjái
hann þá, að vel liggji á mjer, þámælisthaHn
líka til að fá sjer dálítinn blund eptir mið-
degismatinn, og lofarþví statt og stöðugt, að
hann skuli láta sjer nægja að blunda hálfa
stund. "það er nú hart að neita gömluin vin,
sem maður í mörg ár hefur haft mikið saman
við að sælda, um litla bón, ef honum kemur
hún vel, þegar hann annars ekki biður um
það, sem eyðir fyrir manni of miklum tíma,
er brúka mætti til annars þarfara. Jeg læt það
þá eptir honum, og þykir nú vænt uin, að jeg
er búinn af að ljúka öllu stjani við hann;
enda skipti mjer svo ekki neitt af honum
framar, nema ef svo ber undir, að hann sætir
við mig lagi, og biður mig að gefa sjer ögn í
nefið. 3>eoar líður á kveldið, er hann þá veit,
að vant er að gefa honum aptur mat og drykk,
°S jeg ekki, að hann æri niig í óhljóð-
uni, þá verð jeg að setja liann til borðs, og
gefa honum sinn skerf. Óðar en liann er
búinn með hann, hvíslar hann mjer í eyra:
nú vil jeg helzt fara að hátta, og leiddu mig
til rekkju. Jeg svara honum þá: ekki held
jeg verði af því, letinginn þinn! jeg þarf enn
margt að sýsla, jeg verð bæði að lesa og skrifa,
og skulu fingurnir á þjer lijálpa mjer til að
færa það í letur; síöan þegar klukkan gengur
til 11, skal jeg sjá til hvort jeg má láta þig
lausan, og lofa þjer að fá hvíld, Nú verð jeg
þá að færa hann aptur úr fötunum, afljúka
öllum öðrum þarfindum hans, og vilji þá svo
óheppilega til, að hnútur sje einhverstaðar í
undirsænginni, þá ó^yrist liann líka af því, og
linnir ekki við mig látum.
Allra bágast ,á jeg samt með hann á ferða-
lagi, því þá verður hann svo margs í að missa
af þægindum siuum; og fer þá optast svo að
við reiðumst hvor öðrum, af því hann vill
ekki heyra það, sem jeg segi honum til hugg-
unar, að hann skuli síðar fá allt í liæfilegan
tíina; og vilji mjer þaö til, að hann sýkist,
þá er Iiann mín þyngsta byrði á jörðinni, sí
nöldrandi og líkar ekkert — í einu orði: ollir
mjer þá ángurs og ósegjanlegrar armæðu.
Skyldi nú ekki sjerhver, sem les þessa
rjettu og sönnu afmálun, játa með mjer, að
það er einungis að þakka æfilöngum vana, ef
ekki leggst ákaflega þungt á oss sú armæðu-
fulla byrði, sem andinn hefur af því að vera
háður þjónustu við líkamann. í æskunni og
meðan maður er á bezta aldri, getur maður
allvel komizt út af við hann ; menn gefa hon-
um við og við góð svör og gild, og lofa hon-
um að nöldra, eins og hann vill. En nú gjör-
ist vinur vor gamall og hrumur, og grár af
hærum. Ilann fer þá heldur að vekja með-
aumkvun vora. Tannirnar vilja ekki lengur
tolla í honum, svo hann getur ekki tuggið
matinn fyrir sig, heyrn og sjón förlast meir
og meir með degi hverjum, í stuttu máli: öll
byggingin hrörnar, svo andinn getur varla
liaft lengur not af honuni til nauðsvnlegra starfa.
Hversu gæzkurík — hve vísdómsfull er
þess vegna ekki sú ráðstöfun skaparans, að
líkaininn skuli loksins eins og af sjálfsdáðum
leysa andann úr fjötrum lians; og hve gleði-
legt er það þá ekki fyrir hann að eiga þess
vissa von, að fá annað betra, ljettfærara og
hæfilegra verkfæri, og byrja svo með því nýtt
og sælufullt líf! Jeg fyrir mitt leyti fagna