Þjóðólfur - 20.11.1852, Blaðsíða 2

18
megn óánægja og kurr með þjóöutn og hér-
aösbúum, bæöi til stjórnarinnar og ein.staks
embættismanns, enn aÖ ráöizt sé til landráða
og uppblaups gegn stjórnimii, eða til beinnar
óhlýðni og áfloga viö embættismanninn. Beri
„N. Tíð.“ á móti frví ef |iau geta, aö lýönum
hafi alment geðjazt næsta il{a að flestum aö-
gjöröum stjórnarinnar, frá f>ví i fyrra, jþeim er
snerta stjórnarmál þessa lands. Neiti |iau því
og hreki J>að efþau geta, að lýðnum hafi ver-
iö misboðið í þessum éfnuni, þar sem við hann
era brugðin heiti sjálfs konúngsins á Jiann
hátt senr fáum stjórnendum mundi hafa hug-
kvaemzt, og {>ví hafi Islendíngar fullt tilefni
til óánægju og vantransts á stjórninni sem nú
er. En ef „N. Tið.“ geta ekki hrakið þetta,
f>á verða {>au og að jála, að {>að er satt, sem
segir í bréfinu, „að andi Íslendínga (til stjórn-
arinnar) fari nú í þá stefnu, sem er ískyggi-
leg“, j>að er: i stefnu óáneégjuunur. jþaö
|>ykir hverri góðri stjórn ískyggilegra enn
flest. annað, ef lýðurinn er alment óánægöur
með aðgjörðir bennar; engin góð stjórn, og
engiim góöur einbættismaður vill né má baka
sér almenna óvingan og vantraust þeirra, sem
unrlir eru gefnir, og {>aö er og veröur jafnan
„iskyt/gilegt* ef svo tekst til, {>ó engi landráð
eöa uppblau[> leiöi af.
fiannig rná nú öllum veröa ljóst, hvaö á-
stæðulaust „N. Tíö. fara f>vi fram“ að í bréf-
inu séveriðað Ijóstra upp landráðurn viö kon-
únginn, eða verið „að reyna að hræða Dani
til að senda bíngaö hermenn hundruöum eða
{nrsunduin sáman“. J>etta varreynt 1851, og
kornu rúmir20 vopnaöir Dátar, stjórnirnti sóma-
laust og til athlægis, Íslendíngum til nokk-
urrar ska]>raunar, engum til neins gagns; „N.
TíÖ.“ ætti að fara næst urn þaö, af hvers toga
sú sending var spunnin, og f>ví láta ógjört aö
hreifa þeim málum.
Vér sögðum áður að grein þessi í „N.
Tíð.“ væri almennt skilin svo, að hún eignaöi
bréfið áhyrgðarmanni 3>jóðólfs, og {>að mætti
virðast svo í fljótu bragðí, sem vér styddum
þessa meiníngu með þvi, sem vér nú verjum
það. En því er miður, — því ábyrgðarmaður-
inn vildi gjarna geta ritað annað eins bréf
og þetta er, — því er miður, hann getur ekki
gengizt viö því; hann á engan staf í bréfinu,
og hann treystir þvi, aö færstir landsmenn muni
í'ría honum svo freklega einurðar eöa dreng-
skapar, að hann vilili synja fyrir bréfið, ef
bann ætti það. Annað mál er það, að vér
viturn hver er höfundur bréfsins, en einmitt
fyrir það ineguin vér lika fullyrða, að það var
eins ástæðulaust að komá samskotunum til
Jónanna þarna inni greinina; hinn Jónanna
hefir ekki sainið bréfið. En ef „N. Tíð.“, eins
og þeim annars er tainast, hafa látið þessa
athugasemd konia svona „eins og andskotann
úr sauðarleggnum“ án þess bún eigi neittvið
hitt senr verið er aö tala um, og einúngis til
að lýsa yhr gremju sinni við Jónana og sam-
skotin banda {>eiin, eða til að bregða þeim
um þau, þá segjuin vér „N. Tíð.“ það, að
hvorugur Jónanna mun blikna eða blána, þó
þeim séu borin þau á brýn, eða að þeirþyggi
þau, svona fríviljiiglega, og með ljúfurn lmg úti
l.itin af landsbútnn, til viöurkenníngar - og
þakklætismerkis um, að lýðurinn álíti, að þeir
hafi viljað fylgja fram nrálum landsmanna af
lieilum hug, én orðið fyrir það bart úti að ó-
sekju. Ef „N. Tiö.“ þykjast. liafa skyldu og
köllun og ástæðu til að sporna við samskot-
um þessmn, {>á eraðgjöra það hreint og beint
og afdráttarlaust; því ef það er á þeirra valdi,
eins og þau láta svo drýgilega uin í greininni,
„að stuöla til aö liöfundur bréfsins verði alinn
á nlþjóölegan kostnað“, þá ræðurað likindum,
aö þeim sé innan handar að aptra þessum al-
þjóðlegu samskotuin til Jónanna.
Öllum initn i)ú veröa full Jjóst, aö ritstjóra
„N. Tíð.“ hefir ekki tekizt sem heppilegast,
hvorki með ritstjórn sína yfir höfuð aö tala, né
með þessa grein,—valla heppilegar enn með
„Kvbldvökuna í sveit“. I niðurlagi geinarinnar
gleimir herrann sér gjörsamlega sjálfum og
hvernig á stemlur fyrir honum og „Tíðindun-
um“ hans. Hann gleymir því, þegar hann fer
að nefna „fíausastaða - gcesirnar” í Itóma-
horg, að valla getur eitt verið öðru áþekkara,
en „N. Tíð.“ og þessar gæsir; þær voru aldar
á opinberan kostnað, svo er og um „N. Tið.“;
hinn ríki prentsmiðjusjóður þessa lands, er
látin annast útgáfu þeirra og allan kostnað.
Gæsirnar í Róm áttu að halda vörð og garga,
ef óvinir nálguðust Ilausastað; það eiga „N.
Tíð.“ líka að gjöra, og þau garga, það láta