Þjóðólfur - 20.11.1852, Blaðsíða 4

»(l
vei'ði liér af ölluni skiljanlegt, að ftær breyt-
íngar, sem lierra Bjarni Jónsson befir g;jört
við skólann, stefni ab verulegum uinbótumj
aó þær séu stofnaftar eptir vissri abalstefnu,
sem er rétt. og góft og jieini fylgt frain meft
afli og hreinskilni, án lilutdrægni og mann-
greinarálits. J>etta liafa og þeir allflestir viö-
urkent, sein bafa veriö sjónarvottar að jiví,
sem gjörzt hefir viö skólann síðan hann tók
að stjórna honum, og á jiessu var jiað bygt,
að nálega allir hinir heldri menn í Beykjavík
skutu saman 200 rbd. til jiess hann mætti
koma jieim uinbótum fram, sem honum jiókti
á ríða. 3>ví fiórum vér að fullyrða, að það
væri ástæðulaust og rángtíalla staði, efhann
yrði nú jiegar fyrir hallmælum annara lamls-
nianna. Jar aí mundi og skólinn sjálfur biða
mikið tjón, j>ví herra Bjarni Jónsson getur
valið um kennara embætti í Danmörku með
eins miklum launum og hann liefir hér, og
myndi hann brátt taka jiann kost, að hverfa
aptur héðart, ef liann ætti að niæta bæði mót-
spyrnu og erfiðleikum, af hendi yfirinanna, og
jiar til vanfmkkuin af landsmönnum. Jó að
Iiinir skólakennararnir séu ágætir inenn að
flestu, jiykjumst vér ekk lialla á jiá að neinu
j)ó vér segjuin, að hvern jieirra um sig muni
skorta stórrriikið á að vera jafn fær um að
síjórna skólanum, sem lierra Bjarni er; j>að
er og von; hann hefir staðið í 17 ár undir
duglegum meisturum, og f)ví hefir honum lærzt
jiað; svo inumli og verða fyrir hinuni ýngri
skólakennUrum vorum, ef liann héldist hér um
hríð, og væri ekki fældur burtu.
5að hafa sumir fundið lierra Bjarna Jóns-
syni til, að hann væri mjög dansklundaður
og gerði litið úr öllu sem íslenzkt er; jretta
getur verið, vér jiorum ekki að bera hið seinna
af lionum með öliu; en hitt, að hann sé ein-
tlregið dansksinnaður, ætluin vérekki sé, held-
ur að hann sé gagntekinri af virðíngu og áliti
á þeim yfiburðum, sem hinar mentuðu þjóðir
Norðurálfunnar hafa yfir oss Islendínga, og
kunni að lýsa jiví yfir við menn hlifðarlaust.
og a jiann hátt, sem viðkvæmri jijóðernistil-
finníngu miður geðjást að; hættir mönnum f)á,
ef til vill, við að skilja jietta á j)ann veg,
sem hér mun flestum sízt að skapi, og kalla
j>að í(danshlwid'\ En j)ó jietta væri, hvað
kemiir jiað jiá við meistaraeinbættinu og skóla-
stjórninniV Meistari Bjarni getur staðið þar
í hinum beztu skilum fyrir jivi. Yfir höfuð
að tala, kjósum vjer, í hverri embættisstjórn
sem er, lieldur dansha reglusemi og stjórn-
semi, heldur enn íslvnzha óreglu, afskipta-
leysi og makk; hvað jiá ef fietta væri sam-
fara liinu, að sigla alltaf undanhaldið með ís-
lenzkum duggaraseglum undan dönskum vindi,
hvaðan sem hann stendur á, og hvort s'em
hann stefnir. Vér treystum j)ví um herra
Bjarna, að hann einnig hér hjá oss reyni og
viðurkenni sannleik j)ess, sem skáldið sagði
forðum:
fJUt er orf t/ott í öllum l'öndum, rósir
innanum pyrni, annarstaÖar ei síöur enn
her”, —
og að hann sé skynsamari maður og reymlari
enn svo, að hann hugsi til, auk lieldur leit-
ist við, að steypa okkur upp i allt annað mót,
og allrasizt aldanskt, mót, þó margur kunni
að finnast á okkur agnúinn, Islendíngum, og
j)ó danska mótið sé álits fritt; hann mun sízt
efa jiað, að liver fijóð, — allt eins og er uin
livern ehistakan inann, — liefir sín sérstök
einkenni, og sérstakan |ijóðernisblae, og getur
j)ó, að hvorttveggju óröskuðu, tekið veruleg-
um framföruin eins og apturförum. En jió
treystum vér j)ví fremur öllíi, og álítum jiað
inest vert, að liaim })reytist ekki að starfa og
styðja að hverskyns framförum og endurbót-
um skólans, j)ó jnepskyldir verði fyrir; jieim
má sérhver alúðar-og aðkvæðamaður jafnan
búast við, því enginn sigur fæst án baráttu. 5ví
vonum vér, að hann Iáti ekki sigrast af nein-
um erfiðleikum og mótspyrnum, heldur sigrist
á þeiin, á meðan hann tekur í staðinn — eins
og nú er — ást og virðíngu sanikennenda
sinna og þeirra útí frá, sem bezt þekkja til,
og viðurkenníngu skólasveinanna um það, að
hann einúngis vilji j)eim og skólanuin hið
bezta meö stjórn sinni, en til jiessarar viður-
kenníngar munu nú flestir, efekki allir, skóla-
sveinarnir vera komnir; j)ví þá jiörum vér að
fullyrða, að hann mun og innan skams taka
í staðinn verðskuldaða virðíngu og jiakkir
allra landsnianna.
ÓV; + 7.