Þjóðólfur - 23.04.1853, Side 3

63
JjflS leikur cngiun n(i » {»\ í né tvimæli, aii hvrra Jiórð-
ur liati þjónað þvssiini liúsbæniliiui símim öl luiii mcð
stakri alúð og trúmennsku, ng svo, að hvcrjum þeirra
hali öðrum helur líkað við hanu; o» rér vitnm ekki
annað sanuara, enn að liann hali reynet almenningi
yfir höfuð að tala alúðle<rur á að hitta og áreiðanlcg-
ur í milligaungiinni milli aljjýðu manna og höfðíngjanna
sein hann liefir þjónað. J>að er [>ví má ske ekki öld-
úngis ástæðulaust, [)ó menn ekki fagni yfir þeirri
hreytíngu svona að óreyndu — þvi ,,{»að veit hverju
sle|i|»ir en ekki livað hreppir“, — sein nú er koinin
■ alinæli; að herra Trampesé búinn að ráða til sín herra
Pétur Guðjónsson í stað herra jjórðar Jjórðarsonar.
Allt iiui þctta hefðmn vér má ské ekki hreíft [>essu
máli, hefði ekki meðfram lilefnið til þessarar hreyt-
íngar verið orðið alkunnugt, og j»ækti og mætti þykja
nokkuð einstaklegt cptir þvi sem við helir gengizt
liingað til.
Herra JiórðHr Jiórðarson hefir nú þjónað þessum
æðstu höfðingjum, sem vér nefnduin, um fiár, og hann
mun liafa hitia heztu vitnishurði þeirra allra fyrir
starfseiui sína og trúmeniisku. J»að er alkiinnugt, að
jafnlánga þjónustu á einhættisstofuni stiptamtniaiin-
anna hefir ekki þurft liíngað til, lil þess að þén-
arar þeirra gengi fyrir óvöldiim 20 — 30 ára prest-
um, ef þeir sækti um hrauð; opt lielir naigt 2—3
ára þjónusta til þess þeir gengi fyrir. Ilerra Jjórfttir
Jjórðarson liefir nú sókt í vctur um 2 hrauð, sem
umnu teljast meðal þeirra „i betra meðallagi“, en
hlotnaðist hvorugt. J»að er alilrei hægt veður að ráða
uin hrauðaveitingar liáyfirvaldanna, því sá mælir
uiannkosta, maklegleika og dugnaðar sem þeir fara ept-
ir og eiga að fara eplir, vill fyrir almeniiíngssjónum
rcynast nokkuð kvikull og erlitt að skiljn i liomim,
enda er það og sjálfsagt erfitt, að leggja niannkosti og
verðugleika á vog, eða mæla þá og incta svo, að auð-
sætt sé að ekki skeiki í álitinu, og öllum liljóti að
litast á einn veg um verðugieik þess sem frain yfir er
tekinu. En alt um þetta þorum vér að segja það
a I m e n n ingsá I i t, að eptir þvi sem stiptamtskrifarar
hafa verið að undanförnu teknir fram yfir aðra í hrauða-
veitíngliiil liíngað til, svo lángt sem vér getiim rakið,
jafnvel cptir að eins fárra ára þjónustu, þá hef'ðii vist
mjög fáir orðið til að halla á háyfirvöldin eða vefengja
réttlæti þeirra í veitíngunni, þó þeir hefði tekið herra
Jiórð þórðarson frainyfir prestinn seni þeir veittu —
frá bæði liægara og lietra brauði sem liann var ný
húinn að fá — II ítarnes-eðnr Akra-þíngin; og að
þeir eru nauniast margir sem geta dáðst að því livað vel
eða hyggilega herra greifanuin liefir farizt í þessti, fyr-
,r honum auðsýnda trúa og ilygga þjónustu, eða sem
gcta láö herra jþorði jþórðarsyni þó liann fiimi þetta,
og leiti svo á hurt frá þeiin dyriim náðar og þakk-
látsemi seni virðast að liafa hlaupið i haklás fyrir
honum óðar en hanu knúði á þær.
S k ý r s 1 a
um sendiforina peirva herra Jóns Siyurðs-
snnar og Jóns Guðmundssonar á konúngs-
fund.
Vér finnum okkur skylt, að skýra yður l'rá
í stuttu máli. liver.su þjiiðmálcfnum vorum iiefir
vegnað síðan í fyrra, og einkum livernig við
höfum leitazt við að reka erindi það, er þér
fáluð okkur á hendur eptir þjóðfundinn, 12.
ágúst, í fyrra sumar. Yður er kunnugt, að Jón
Guðmundsson tilkynti jafnskjótt stiptamG
manni um kosníngu sina, og beiddist farar-
leyfis og bauð alla mögulega ábyrgð emhættis
síns; um kvöldið sem þíngmenn lögðu af stað
leitaði hann svars, en náði ekki fundi stipt-
aintmanns. Daginn eptir að þíngmenn voru
farnir fékk bann svar, að leyfið fengist ekki;
og eptir að hann hafði þar að aukí sannað, að
hann lieiði ekki heilsustyrk til að þjóna jafn
örðugu embætti, og reynt enn til að bjóða
mann í stað sinn, neyddist bann til að afsala
sér embætti það, sem bann var í settur, þar
eð hann vildi ekk sjást fyrir um neina hags-
muni sjálfs sín, þegar fylgja átti fram þessum
þjóðmálefnum vorum.
Nokkruin dögum eptir að þíngmenn skibl-
ust, fór Jón Sígurðsson af stað til Kaupmanna-
bafnar með skipi frá Ballttm íSlésvík; skildi
hann eptir afskript af ávarpi þíngmanna til
konúngs, sem hann ætlaðist til að stiptamt-
manni yrði afbent. Hann koin til Kaup-
mannahafnar 14 dögum síðar, og var þá her-
skipið nýkomið þángað með söguna um þjóð-
fundinn; gengu uin það ýnisar fregnir og þó
fáar sannar, en þó bætti það nokkuð, að eitt
af helztu blöðunuin í Kaupmannahöfn, „Fædre-
landet“, bafði grein nokkra um fundnrslitin,
og sagði jiar, að konúngsiúlltrúinn virtist bafa
orðið nokkuð bráðlátur, cða jafnvel hlaupið á
sig, þvt þingið hefði ekkert ólögmætt að bafzt.
Nokkurt þýzkt blað, sem menn hafa álitið að
stæði i sambandi við stjórnina, bafði tekið
grein nokkra um fundinn, setn leit út. til að
vera byggð á skýrslum til stjórnarinnar; þar
var þingmönnum kent um allt, og aðferð
þeirra talin sem hlægilegt apaspil eptir Iler-
togadæmunum, að gera upphlaup móti kon-
úngi sínum. íÞegar Jón Sigurðsson kom til