Þjóðólfur - 06.07.1854, Síða 4

' 242
kominn cins konar dómur yfir Alþingistíð-
indin og al{iíngismennina 1853, og {>ó oss
virðist varla ómaksins vert, að svara lionum
nokkrti, {inr flestir {)eir, sem{)íngtiðindin lesa,
munu fljótt sjá, hversu lítið liann hefir við
að styðjast, {)á getum vér samt ekki öldúngis
þegjandi gengið fram hjá honum, einkum þar
vér vitum, að sumir {>eir, sem kaupa „5jóð-
ólfu og lesa, kaupa hvorki né lesa {nngtíð-
indin, og halda {>að því má ske fyrir satt,
sem liarin flytur {>eim ef {)ví er ekki ansað
að neiiiu. En jafnframt þessu hölduin vér
lika, að þeir séu margir, sem hafi tekið eptir
dómum þeim, sem í nokkur undanfarin ár
hafa dunið yfir ýmsa menn og verk þeirra á
prenti, og að þeir hafi séð, að slíkir dómar
voru ekki mjög áreiðanlegir.
5að munu vera fáar hækur, sem komið
hafa út. á seinni timum, er ekki hafa orðið fyrir
talsverðu aðkasti af ýmsum, sem á þann hátt
liafa gjörzt rithöfundar, og sumar þeirra hafa
verið svo gífurlega níddar, að mörgum liefir
boðið við að lesa slíkt; má þarámeðal telja
útásetníngarnar yfir Árna postillu í 5. ári Fjöln-
is, auk margs annars, sem of lángt yrði upp
að telja, svo annað var ekki sýnna, en að sá
þæktist mestur maðurinn, sem mest gat nítt
annara verk og þá helzt þeirra, sem höfðu á
sér almennt álit fyrir gáfur og þekkíngu;
störfuðu að þessu meðal annara nokkrir þeirra,
sem nýskroppnir voru út úr Bessastaðaskóla
með misjöfiium vitnisluirðuin, en sem þó voru
farnir að þefa af Háskólamenntun Káupinanna-
hafnar. Blaðamenn vorir hafa ekki heldur
■ látið sitt eptir liggja með þetta, og hefir stund-
um lítiis hófs verið gætt, einkuin þegar menn
hafa yfirgefið málefnið, sem þeir voru að þrátta
um, og snúið sér persónulega hver að öðrunj.
íþað má því sæta furðu, hversu lengi Al-
þíngistiðindin og alþingisinennirnir hafa sloppið
hjá ransóknarrétti ritdómenda vorra. 5að er
einúngis í BNýu-FéIagsritunum“ 6. ári gjört
yfirlit yfir þíngstörfin 1845, en síðan ekki svo
teljandi sé, þángað til núna í Jjóðólfi. 3>að
taka hana í næsta blað haris, sem út kæmi. Eptir tvo
mánuði gaf hnnn það fyrst uppskátt, að hann gæti ekki
lálið prcnta hana í Ingólli, og þess vcgna var ábyrgð-
armaður þjóðólfs beðinn að Ijá hcrini rúm i blaði sínu.
Höfundurinn.
sem oss virðist hann vera sárastur af, er það,
hversu þingmenu hafi verið lángorðir og reikn-
ast honum, sem hver þeirra að meðaltali hefði
átt að skrafa á 2£ örk eða 40 blaðsiður. Nú
vita menn, að þrjár umræður fara fram uni
hvert. mál, sín í hvCrt skipti, og verður þá
hver einstök umræða hvers eins í þeiin 17
málum, sem hann minnist á, að meðaltalif
partar úr blaðsíðu. Er nú þetta svo mikið, að
kvörtunar þurfi?1 Hann gefur reyndar í skin,
að sumir þingmenn hafi verið nógu sparorðir
og nefnir rneðal þeirra konferenzráð 5- Svein-
björnson, en þó er hann óviss um, hvort
nokkurt mein hafi að því orðið, og leiðir þá
þaraf, að Iionum hefir þókt nógu vel frá mál-
unum gengið; en vér verðum gð játnT að- þó>
Sveinbjörnsson hefði talað fleiri orð en harm
gjörði, þá mundi þeim ekki hafa verrð ofaukið
í þíngtíðindin, og það því síður, sein vér álít-
um hann einn meðal þeirra fáu, sem getur
komið fyrir miklu efni í fáum orðum, og það
skiljanlegar en flestir aðrir sem margyrtari
eru, svo ef liann hefði talað nokkru meira á
þíngi þessu en hann gjörði, þá gat vel verið,
að þar við liefðu sparazt aðrar lengri umræð-
ura. Menn verða að gæta þess, að það geta
ekki aflir verið eins fáorðir og gagnorðir eins
og t. a. m. Séra Árni Helgason og Jórður
Sveinbjarnarson, og þó muna menn, að hinn
fyr nefndi þókti heldur fámálugur á þíngum,
og sannast hér sem optar, „að enginn gjörir
svo ölium Iíki“. iþað mun flestum 'kunnugt,
hver afbragðsmaður að séra Tóinás hcitinn
Sæmundssori var, en getur' nokkur dulizt
þess, að hann hafi verið æði margorður um
hvert mál sein hann ritaði um ? Ætli ílestir
vilji ekki kannast við, hverjir afbragðs þíng-
menn þeir eru, séra Hannes Stephensen og
Jón Guðinundsson, en báðir eru þeir þó nokk-
‘) Hcfði mcnn, þegar búið var að prenta þingtíðind-
in 1849, átt að gjöra áætlun um það, hvað þjóðfundartíð-
indin mundu verða að blaðsíðutali, og hcfðu menn þá
fylgt söinu rcglu og þjóðólfur núna, þá hefði gefið á
að líta, og svona geta ágezkanir manna brugðizt; þess
vegna cr óvíst, að þíngtíðindin 1853 hefðu orðið lengri
en nú eru þau, þó allir hinir kosnu fulltrúar hofðu mætt
á þínginu. Höfund.
s) Hér hofir höfundurinn öldungis og áþrcifanlega
rángskilið og afbakað meinínguna í þjóðólfsgrcininni 5.
fcbr. þ. á. bls. 163, cins og hún sjálf sýnir. Ábm.