Þjóðólfur - 17.07.1858, Blaðsíða 3

- 133 -
Tekj ur: Rd. Sk. Utgjöld: Rd. Sk.
Flutt 400 rd. 5214 28 Flutt 1628 32
b, teknir í jarfeabúkarsjúfenum 1. nóv. 1856 10113 ' V. Innstæfei ffelagsins heflr rírnafe um lúns vegar
peníngar fyrir: nndir nr. IV. nefndu 720
1. kgl.skuldabr.nr. 241,31. marz 1845 lOOrd. VI. Eptirstófevar vife lok júnímánafear 1857 :
2. — nr. 576, 23.júní 1853 120- a, vaxtaíé í jarfeabókarsjófenum, eptir fylgisk.
3. iandfóg. þrifeja kvitt. 8. febr. 1855 100 - 390,1) 1 .1 | nr. 12 3668id. 68sk.
V. Vextir: »> b, í peníngum hjá gjaldkera. . 59 - 64- 3728; 36
a, af fyrtéí). undirnr.IVa, nefndu 400rd. 8rd. 726k.
b, - — — nr.IVb, nefndu 320 - 4 - 38 -
c, afþeim íjarfcabókarsjofcnnm veraudi
3668rd. 68sk., til 11. júní 1857 . 129- 26-
142 40
samtals 607« 68 samtals 6076 68
Ath.: Felagi?) á hjá sekretera Ólafl Magnúsi Stephensen en fremr í nýjatestamentum, a?i frá dregnum súlulaunum, 2B0rd., eír
520 njjatestamenti.
Reykjavík, dag 1. júlí 1857.
Jón Pjetursson
p. t. gjaldker biblíufélagsins.
Framanskrifaílau reikuíng hófum yií) yfirlitife, og ekkert fuudií) út á hanu aí> setja.
Beykjavík, 30. ágústm. 1857.
J. SigurSsson. Jón Gubniundsson.
(Að scnt).
I vi’óaukablabi I’jófeólfs, 26. f. m., er uppástúnga
frá prestinum sera S. G. Thórarensen á Ilraungerfei,
áhrœrandi viferéttíngu efea framfarir jarfeyrkjunnar
á íslandi. I inngángsorfeum téferar greinar kemst
hann þannig afe orfei:
„þafe er nú orfeife tilreynt um þafe, afe hvafea
notum landi voru hefir orfeife mentun sú, er all-
margir mannvænlegir Islendíngar, hai'a fengife er-
lendis í jarfeyrkjufræfei, á opinberan kostnafe, fyrir
stjórnarinnar velmeintu tilhlutun; þeir hafa komife
heim aptr, eins og þeir fóru, ílestir snaufeir og fé-
lausir, og mentun þeirra hefir vart orfeife þeim sjálf-
um, því sífer öferum, til teljandi nota, því þeir hafa
von bráfear gipt sig, og fátæktar vegna orfeife afe
gefa sjálfa sig vife sérhverju búhnauki, sem heim-
ilife hefir þarfnazt, kraptlausir til afe liaida hjú, til
margbreyttra heimilisþarfa; því þeir hafa ekki haft
afl þeirra hluta sem gjöra skal".
Eg get ekki leitt hjá mér afe fara fáeinum orfe-
um um þenna vitnisburfe, sem prestrinn gefr okkr
undantekníngarlaust, sem farife höfum utan, til afe
iæra jarfeyrkju. Hann segir, afe vife höfum komife
heim aptr eins og vife fórum. Eg vil spyrja: hver
þýfeíng getr legife í þessum orfeum, önnur en sú,
afe vife höfum ekkertlært? efeaí hife minsta ekkert sem
gagn er afe. þetta mundi kennurum okkar erlendis
þykja kynleg ályktun af manni, sem iítife efea ekk-
ert þekkir jarfeyrkjufræfei; velkomife er afe eg sýni
prestinum vitnisburfe þann sem kennari minn —
„Lanvæsensconunissair" Ilelmuth Krarup" — gaf
mér þegar eg fór heiin. Eg get og mefe sanni sagt,
afe nokkrir landar mínir, sem eg þekki, hafa orfeife
rétt vel afe sér í jarfeyrkjufræfei. Prestrinn finnr afe
því, afe vife höfum flestir komife aptr snaufeir og fé-
lausir. Ilvernig gat hann ætlazt til afe vife grædd-
um fé á þeim árum sem vife vorum utanlands.
Ætli flestir Íslendíngar komi ekki þafean aptr félitlir
hverja mentun sem þeir stunda? þau ár munu
fæstum reynast grófera tími. Hann segir en fremr.
afe mentun okkar, sem eptir áfer sögfeu hefir afe
líkindum verife lítil, hafi vart orfeife okkr sjálfum,
því sífer öferum til teljandi nota, og kennir því uin,
afe vife höfum gipt okkr, séim fátækir og kraptlaus-
ir til allra verulegra framkvæmda. þafe getr nú
verife, afe þetta því mifer eigi sér stafe hjá sumum
af þessuin svo nefndu jarfeyrkjumönnum, en varla
mun þafe rétt sagt um þá alla, og yfir höfufe afe
tala held eg, afe prestrinn gjöri þaö ekki rétt efer
hyggilega afe prédika þafe fyrir innlendum og út-
lendum, afe tilreynt sé orfeife um þafe, aö mentun
og framkvæmdir okkar, sem numife höfum jarfeyrkju-
fræfei nú á seinustu árum, verfei afe engu lifei. Eg
vil bifeja hann afe hugleifea, hvort jarfeyrkjutilraunir
eru ekki í 'miklu meiri framförum nú á seinast
lifenum áratug, en á mörgum undanförnum öldum.
Einúngis hér í Rángárvalla- og Arnessýslnm hafa
á seinastlifenum 4 árnm verife plægfear 32 dagsláttur,
þó ekki sé þær allar komnar í fulla rækt, og er
þetta þó miklu meira í öferum landsfjórfeúngum,
einkum norfeanlands, og enda álitleg byrjun í vænd-
um á vestrlandi; árlega eru menn á mörgum stöfe-
um afe kaupa jarfeyrkju verkfæri, og yfirhöfnfe er
nú orfeife fullsannafe, afe plógr getr gengife í ís-