Þjóðólfur - 14.07.1860, Blaðsíða 4

- 116 -
fluttir 11392rd. 19sk.
því sem telst „ofborgað eptir at-
hngasemdum vift reikníngana 1848
— 52“ (Ágr. 54, tekjur II. 5.),
því þetta er ékki gróði árií) 1854,
heldr eptirstöðvar frá f. árum . 207 - 28 -
En fremr húseign, í skuld . . . 1334- 64 -
yfirborbseignir um nýár 1854, voru
þannig........................... 12934- 15 -
Aptr voru skuldir á prentsmiijunni
vii) byrjun ársins, aii því er ráí>-
ih verlir af ágripunum, þessar:
1. Húsaskuldin: 2500rd. -+ 1165rd.
2 mrk. = . . . 1334r. 64s.
enfremr „rentur og afdrag"
sem var borgai) 1854
(útg. I. 4.) 313r. 52s.
en þar frá dregst
afdrag 1854
lOOr. og árs-
vextir s. á. af
1334r. 64s.,
því þetta er
hvorttveggja
rángtal.sfcufá
frá f. á. . . 153- 37- 160_ 15-
2. Oborgub skuld í Khöfn
(tek. III. og útg. IV. 7.) 462- 18-
3. Gömul skuld fyrir pappír
írá 1852 (útg. 1.2.) . 939- 24- 2896- 25 -
Eptir sknldlaus eign vii) byrjun árs-
ins 1854 ........................ 10037- 86-
þ. e. fullum 360 rd. minna en segir í „Isl.“, og
skal eg ab vfsu játa þab jafnframt, ab gróðinn sem
þar segir ai) prentsmibjan hafi haft 1854 verbr samt
eigi nœrri 360 rd. heldr ai) eins rúmum 100 rd.
meiri, og kemr þal) mebfram af því, ai) hr. „e+ó“ hefir
fundib eptir á skekkjuna í nebanmálsgrein ágripsins
1854, (sbr. vii) eptirstöbvarnar) og haft fullt tillit
til þessarar 462 rd. 18 sk. skuldar, ábren hann ákvab
gróbann 1854, þó ab honum hafi sézt yfir þab, ab
tilfœra hana mebal skuidanna er hvíldi á prent-
smibjunni vib byrjun ársins.
í ágripinu 1855 er talib mebal eptirstöbvanna
vib árslokin, (útg. IV. 2. og 5.)
Bækr meb þeirra söluverbi 4665r. 523.
Pappír eptir innk. verbi 808- 36- 547 3rd. 88sk.
f „ísl.“ segir ab prentsm. hafi þá átt
„í bókum og pappír“ um árslok 1855 5472 - 56 -
Mismunr, sem er skakkt í „ísl.“ . 1 - 32 -
Hr. „e+ó“ hefir nefnilega verib mest um þab
hugab í yfirliti sfnu, og ofmikib, ab láta gróba
prentsmibjunnar, koma alveg heim vib þab sem segir
í ágripunum, en honum hefir ekki veitt þab hægra
en svona, sem ekki er von, ab hann hefir orbib ab
laga tölur ágripsins í hendi sér, og rángfæra sum-
ar, en þetta dugir ekki og má eigi vera.
(Framh. síbar).
(Aðsent »ð vestan).
— Framkvæmdir meb forsjálni og fyrirhyggju,
er undirstaða gnðs búnaðar, og hann allrar vellíðunar i
landinu, það kannast nu allir við í einu hljóði, en allt of
fá dieini höl'um vér hér til þessa, sem sé aðra hvetjandi
eða kennandi. þau vér höfuin er þó verið að skýra frá
i dagblöðum, 0" er það þakkarvert og nauðsyn. Dæmi
félagskapar i frainkvænuluin og sérstakra manna, eru i
þeiin tilgángi rituð, að liændr veiti þeim eptirtekt og ept-
irbreytni, en hinuni sem frá cr skýrt, til verðugra sæmda
lifs og liðnum.
Vér höfum fyrir næstum árum notið hér nærveru nafn-
kends inanns, seui fyrir frainkvæmdarsemi, iðjuscmi, og
fyrirhyggju, varð hér sá nppbyggilegasti í bygðarlaginu,
hvers vér leyfum oss að geta, það er Oddr Pétr
Ottesen.
Hann reisti fyrst bú á Sveinstððum f Neshrepp innan
Snæfellsnessýslu, hér um 1839, með mjög litlum efnum;
hrátt varð hann formaðr, og eignaðist fram af því róðr-
arskip; varð heppnismaðr að fiska, og sókti vel sjó; eþtir
fárra ára búnað sinn þar, flutti hann biiferlum að Munað-
arhóli, útvegsjörðu undir Jökli, mun hann hafa búið liér
uin 20 ár; liann hafði þar á fyrstu árum all-kostnaðarsamt
að koma upp og f stnnd skipum til utvegsins, jarðarinn-
ár húsum og hjnlcignaniin, sem voru i hrörlegu standivið
tilkomu hans, saint að byggja ný hús sem hnnn þurfti; allt
þetta tókst honum heppilega að framkvæma, með atorku
• og iðjusemi, — hvar til hjálpaði, að hann var hér bezti
aflamaðr, sem sagt er, bæði á fisk og hákal, svo að hann
á skip sitt, eptir árlega samantöldu i allt, aflaði um 2000
hákalla, sem jöfnuðu sig svo upp, að f voru líkt marg-
ar lifrartunnur; niestallan hákallinn heppnaðist að flytja
í land, og slepti hann ekki hákalli frá skipi, þegar veðr
leyfði og afli liauðst, fyren ef yfir 50 fcngust. Hann lagði
ástundun við refaveiðar með byssu; á vorin vann hann
greni, og tókst vel að eyða bitvörgum, á vetrum lá hann
á skothúsuin, þess á milli gekk hann uppi refina á daginn;
eptir að hann lenti á fiskiróðri gekk hann iðuglega á skot-
húsið, þó að slæmt væri veðr og lág opt lángt á nætr
fram. Fyrir þessa iðjusemi sína liefir hann unnið refi svo
hundruðum skiptir, varð hér þau ár, Iftið vart dýrbits.
Við Brimnes, suðr fyrir Saxahólsbjarg, og á Beruvfk, er
opt mikill selr, eru það mest útselsbrimlar, eða iátrsels;
liggja þeir á útskcrjuin eða taungum fýrir björgum, hvar
ómögulegt er að koma við nótlögnum fyrir brimum, cnda
þó logn sé og stillt veðr, þar hafði ekki þess vegna veiði
orðið brúkuð, til neinna muna; tók Ottesen þá fyrir sig að
þreyta tilraunir með að skjóta þar brimlana af landi, suðr -
með björguuum, sem er þó alllángr vegr frá Munaðarhóli,
fyrst til knúðr af beituskorti fyrir hákallinn, til hvers hanu
þurfti mikinn sel, þar liann stundaði hákallalcgur sumar og