Þjóðólfur - 12.09.1864, Blaðsíða 1

— Póstskipi?) Arctnrus kom og hafnaíii sig hér 9. þ.
mán. kl. 10. Meí) }jví korou þessir ferþamenu: Landfógeti
Hannes Finsen frá Færeyum meí) 2 drengi sína, snöggva
ferþ; Dr. Leared frá Lnndúnum, hinn sami sem her kom í
hitt eí) fyrra og ritabi um sullaveikina; 2 katholskir klorkar,
Símon Hannesson Johnsen hétan úr Rvíb, er sigldi í fyrra
haust, og júngfrú Kristín Lambertsen. Gufuskipií) fer ekki
héílan aptr fyren 15. þ. mán.
_— Utaf uppástúngum Alþíngis í fyrra og á
mörgum undanförnum þíngum, um reglugjörð til
skipulegra fyrirkomulags og heimtíngar á öll-
um tekjum spítalanna, hefir nú stjórnin lagt fyrir
stiptsyfirvöldin að semja frumvarp til þessleiðis
reglugjörðar, og að þau kveddi til ráðaneytis sér
við þann starfa Halldór skólakennara Friðriltsson
og landlæknir Dr. Jón tljaltalín.
— f>á er og stjórnin nú búin að leggja úrskurð
á það, sem ágreiníngrinn reis útaf vestanlands í
vetr, hvort hundruðin í jai'ðabókinni 1861 væri tíræð
eðr tóifræð hundruð, og telr stjórnin tvímælalaust,
að þau sé tólfrœð hundruð, eins og ákveðið sé í
liinum eldri jarðabókum vorum og iandslögunum.
— Eptir tilmælum herra amtmannsins í Vestr-
amtinu í bréfi 15. þ. mán. til ritstjóra »f>jóðólfs«,
er eigi barst liíngað fyren 9. þ. mán., auglýsum
vér hér: »Afskript«
af umburðarbrefi frá amtmanninum í Vestr-
amtinu til sýslumanna í amtinu, dagsett 15.
Ágúst 1864.
„Öllum mönnum í þessu amti er þaí) kunnugt, a'b sam-
þeguar vorir í Danmörku eiga nú í úgæfusömu stríhi vit)
pjúbverja, en þeir heya réttlátt stríh, þv{ þeir hljúta a&
verja fötmrland sitt og þjúterni, og hafa gjört þat met
drengskap híngat til múti hinum mestu ofríkismönnum.
Vih Islendíngar höfum engan þátt tekih híngattil í stríti
þessu; vér höfum ekki vopnin, þess vegna höfum vit ekk-
ert annah aí) mæta met til hjálpar Daumörku og vorum
samþegnum, en fjárgjaflr til særtra og munatarlausra.
Alargir eru mnnatarlausir nú í Danmörku ; margir eru fallnir
og fángatir af húsfetrum; konurnar eru ræntar öllu sínu
af úvinunum, en nú gengr múhirin met börnin á vonarvöl.
Eg veit aí) þér, amtsbúar mínir, haflh þá mannelsku, ah
ykkr tekr saTt til þess at heyra atra líta, þúat þér sjáit
þat ekki, eu samt sem áhr mun ykkr koma þat til hugar,
sem kristnum mönnum, ai) rétta hinum þurfandi hjálpar-
hönd.
Eg verfe þénustusamlegast a?) mælast til, ai) þér, herra
sýslumahr, skorib á almenníng í lögsagnarumdæmi yiiar, aí>
skjúta saman fé til særfíra og mimaílarlausrají þessu stríhi
sem nú yflr stendr. Sérhver gefr eptir sínu veglyndi, hvort
þa& er heldr miki& e&a líti&, og þa& fé sem fæst inn, vil
eg bi&ja y&r a& senda amtinu, svo a& eg geti sent þa& a&-
alnefndinni fyrir samskotum til hinna sær&u og muna&ar-
lausu í Kaupmannahöfn.
Eg bi& y&r herra sýslnma&r, á sínum tíma, a& senda
amtinu vísbendíngu um árángrinn af fégjöfum þessum, eins
og líka lísta yflr nöfn gefendanna og tillög þeirra.
In fldein copiæ.
B. Thorarensen,
cst.
Útlendar fréttir, dags. 28. Ágúst 1664.
(frá fréttaritara vorum { Kanpmannahöfn).
Eg skildi við Dani síðast komna að þrotum;
eptir fárra daga bið var AIs farin, allt Jótland í
hershöndum norðr í Skagatá. Herinn vofði yfir
Fjóni, svo ekki var á milli, nema örmjótt sund, og
vanséð, hvort vörnin hefði orðið þar önnur, en við
Alssund. þaráofan vofði yfir á liverri stundu, að
Bandamenn þjóðverja mundu senda flota sinn inn
í Austrsjóinn, eptir að hafa sökt niðrá mararbotn
skipastól Dana og mundi svo að leikslokum taka
Kaupmannahöfn og stafa friðinn héðan. í öllum
þessum svifum voru ráðgjafarnir ráðalausir eða ein-
ráðir í því einu að Iáta allt fyr kollsteypast, en
þeir leitaði friðar; þótti fyrst fullreynt, þegar Iíaup-
mannahöfn væri farin og flotinn mistr. í þessum
óefnum skipti konúngr, sem eg áðr gat um, um
ráðuneyti, til að semja frið með þeim kostum,
sem beztir fengist, svo þessum óförum linti. Eg
skal nú segja yðr í skömmu máli frá hinum helztu
atvikum við fríðarsamníngana, þótt mönnum þyki
sem kellíngunni, að ekki sé gaman að guðspjöllun-
um, þegar enginn er í þeim bardaginn, svo ekki
verðr jafn sögulegt og áðr. þetta verðr því friðar-
pistill, sem eg færi yðr að þessu sinni, og vona,
að svo verði framvegis.
Öll stórveldin skoruðust undan að miðla mál-
um Dana, og þótt þeir kendi í brjóst um þá, var
þeim þó þetta mál ærið leitt, og lögðu allir árar
í bát, eptir að sættafundinum í Lundúnum var
slitið. England þykti við Dani, að þeir hefði neitað
177 —
16. ár.
Reylejavík, 12. September 1864.
44.-45.