Þjóðólfur - 12.09.1864, Blaðsíða 3

— 179
hnossið í allri þessari landareign, ekki að eins
firðirnir við Iíiel og Eckenförde heldr umfram allt
Alssund og Listerdjiip að vestan, sem kvað vera
fyrsta herskipalagi, sem til er í Austrsjónnm. Fyrir
þennan feng er því ekki ofkeypt, þótt þeir hliðri
til við Dani með fjárgjöldin, þeim er orðið þetta
strið nógu þúngbært samt. jþað er og í orði, að
nú eigi hér að sigla annan byr en fyr hefir verið
sigldr til tjóns bæði land og lýð. Sumir tala enda
um, að stórveldin þýzku ætli að taka Danmörk,
sem nú er orðið minst konúngsríkjanna, undir
vængi sér, til að verja við Skánúnga tilraunum hér.
Danir eru reyndar enn ekki úrkulavonar um, að
geta enn þokað eitthvað lítið til í norðrjaðri Slés-
víkr og þeim verði lofað að halda nokkrum litlum
skika; þó er sú von völt. Hinir kalla alla Slésvík
fallna sér að réttum erfðalögum eptir að konúnga-
skiptin urðu, og síðan Lundúnasáttmálinn varupp-
hafinn, sem einn hélt saman alríkinu. Lauenborg
eina telja þeir, að Danir láti af hendi og verðr
þeim talið það sem þokkabót upp í stríðskostnað,
því Lauenborg fékk Friðrik sjötti í endrbót fyrir
Noreg, og hefir því það land með rétti og erfðnm
sem Noreg áðr; en um hin hertogadæmin er ann-
að má!. Eg vil ekki mæða yðr með öllu því mála-
þrasi, sem hér hefir verið í ríkisráðinu með fyrir-
spurnir o. s. frv.; þeir eru orðsælli í salnum, en
þeir sé sigrsælir til á vígvellinum. Hér sjá og flestir,
að engan annan kost var um að tala en þetta, eðr
leggja landið allt í veð, og það var happ úr ó-
happi að taka friðinn betr seint en aldrei, meðan
flotinn var heill og landið ekki uppurið. Hér er
og fullr doði á mönnum og fáum kemr til hugar
að sækja þetta lengr. Fólk er hér léttlynt og
gleymir fljótt raunum sínum, hefir heldr aldrei
verið alhuga í þessu stríði.
Prússakonúngr er nú í Yínarborg, og er þar
nú orðið mesta vinfengi á milli stórveldanna, sem
líklegt er að sjáist í fleiru, en þessu danska máli,
í hinum nýu tillögum, sem lengi hetir verið um
teflt, en sem nú lýtr út, að falli í ljúfa löð. Mið-
í'íkin ein eru óánægð, ef hertoganum af August-
enborg verðr ekki sint, en þó lýtr út sem Bayern
dragi sig útúr og í straum stórveldanna.
Frá styrjöldinni í Ameríku segi eg yðr ekki
neitt nú; eg geymi mér það til næsta biaðs; það
citt er þó þaðan, að Norðrfylkjunum hefir gengið
erfitt, og er nú tvísýni á, hvort þau muni vinna
bug á hinum. En hvað um gildir, þá er vonandi
að þeim ósköpum linni bráðum, og verði sætt ef
ekki verðr sigr.
Hingað til Kaupmannahafnar er nú bráðlega
von á prinsinum af Wales og konu hans í o.rlof
til foreldra sinna hér. þessa dagana var hér og
krónprinsinn af Ítalíu, en hitti hér illa á. |>á
dagana var húðaregn og stormr svo engum var
úti vært.
Menn búast hér við, að rikisráðinu verði bráð-
um slitið. En hver umbreytíng verðr hér nú á
stjórn í ríkismálum er enn óvíst, og verðr að
semja um það á ný. Ríkisdagrinn heíir áðr af-
salað sér vald í þeim málum, en ráðgjafarnir hafa
lofað að fara lögskipaðan veg i því máli, og ekki
einsetja þetta neitt. Menn ráða í, að »Folke-
thinget« eigi að verða sem áðr var það, en hafa
kosníngarnar til landsþíngsins öðruvísi, svo það
verðr rétt nefnt höfðíngjaþíng, og konúngsveldið
fastara en verið hefir um stund í Danmörku.
— Embættispróf frá prestaskólanum í
Júní 1864.
Jón Hjaltalín með fyrstu aðaleirikunn.
Við hið skriflega próf voru ritgjörðaefnin þessi:
Trúarfrœði: að bera saman kenníngu lúterskra cg
katólskra um sakramentin, og sérílagi um alt-
arissakramentið.
Siðafrœði: að útlista eðli og siðferðislegt gildi
heiðrsins og skyldu mannsins í tilliti heiðurs
sjálfs sín og annara.
Biflíuþýðíng: 1. Iíor. 8, 1.—7.
Rœðutexti: Sálm. 103, 13.—18.
(Í7m það, ef Alþíngiskjörþíngin 1864 verða
haldin í ótíma).
(Niðrlag). En að draga kjörþíngin framundir
vetrnætr og fram í/miðjan Nóvbr., það er sama
og að útiloka allan þorra kjósendanna í kjördæm-
inu frá að komast á kjörþíngið, og að greiða at-
kvæði. Löggjafinn hefir ákveðið, að kosníngarnar
skuli vcra afgengnar alstaðar fyrirlok Septembers,
og heflr hann með þeirri ákvörðun gjört öllum
kjósendum sem liægast að neyta kosníngarréttar
síns; við þessa auðsénu grundvallarreglu löggjaf-
ans sjálfs verða kjörstjórar og aðrir valdstjórnar-
menn, sem eiga hlut að máli, að álítast bundnir
svo, að þeir ekki fresti kjörþíngunum ófyrirsynju
og ákveði þau síðan um þann tíma árs, er kjós-
endr eiga ekki nema um þá tvo kosti að kjósa,
annaðhvort að verða af kosníngarrétti sínum eða
að leggja talsvert í sölurnar til þess að sækja kjör-
þíngið og neyta hans. þetta er svo gagnstætt til-
ætlun löggjafans, er kosníngarréttrinn var svo veru-