Þjóðólfur - 13.02.1866, Blaðsíða 3

— 59
i stað þeirra borið sterkan joðáburð áhinabólgnu
kirtla.
Hinni himmikendu hálsbólgu fylgir hvervetna
mikill doði og magnleysi, eins og áðr var sagt;
þess vegna ríðr mjög á því, að láta eigi börnin
missa nærínguna, og má hvort sem vill næra þau
á nýmjólk, grasaseyði eða kjötsúpu. í »Croup«
ælli þarámóti næringin að vera léttari, svo sem t.
a. m. nýmjólk vatnsblönduð eða hafr- eða grjóna-
seyði, og hina sömu næríngu skal og við hafa í
lúngnabólgunni. Áðr var það reyndar venja að
svelta bæði börn og fullorðna í ölltim bólgusótt-
um, en nú þykir þetta fremr stuðla til þess að
hjálpa sjúklíngum í gröflna en reisa þá á fætr.
þaðerraunar auðvitað, að óráðlegt virðist að gefa
sótlveikum megna og strembna fæðu, en á öllu
verðr temprun að hafa, og svo er og í þessu,
meðaihófið erjafnan bczt, þó það seopt vandratað.
Öllum þcim sem vilja vernda börn sín fyrir
barnaveikinni, get eg ekkert betra ráð gefið, en
að peir láili þvo þau daglega, eptir að þau eru
orðin háffs árs gömul úr köldu vatni, eða úr
hreinum nýsóttum sjó. Ekkert styrkir hörund
barnanna betr en slíkr þvottr, en börundsstyrkíng-
in er hin öflugasta og vissasta vörn gegn öllnm
innkulssjúkdómum og jafnvel flestum umgángssótt-
lirn. Reykjavík, fi. Jan. 1800.
J. Hjaltalín.
t
Ilálfdán prófastr E in ars s on.
Hann var fæddr a& Múla í píngeyarsýslu 28. febr. 1801.
Fatir lians var Einar, aþstoíiarprestT Múla, Tómasson,
prests aí) Grenjaíarstaí), Skúlasonar, prests aí; Mótsru-
vallaklaustri, lllugasonar, Jónssonar á Uríum, lllngasonar,
Hólarátssmanns, Jónssonar Illugasonar prests at) Múla,
Gubmundarsonar; en móibir lians var Guírún lljörns-
dótlir, sýslumanns í híngeyarsvslti, Tómassonar, al-
systir póríar sýslnmanns og liansellíráís í Gartti. rúbur-
amma tians, kona Tómasar prests á Grenjaíarstaí', var Alf-
lieiíir Einarsdóttir, prófasts at) Kiikjubæarklaustri, Ilálfdán-
arsonar, systir meistara Hálldíinar skólameistara á Hólum, sem
llálfdáu prófastr lii-t eptir. pegar Hálfdán var á 1. ári,
drukknati siia liinar fatir lians; en sira Tónias ali lians,
sem pá tók hann ah sbr, dó, þcgar liann var á 7. ári. Jón
prestr Jónsson í Móí-rnfelli, sem átti Helgu Tómasdóttur fiÆ-
iirsystiir Hálfdáriar, tók liann |>á til fóstrs, og ólst liann sií)-
an npp bjá þeim hjónnm. Kenndi sira Jón lionúm fyrst
akólalærdóm, en sítan var Hálfdán 3 vetr í Bessastal&askóla,
°g var útskrifatr JiaPan 1821. Siían sigldi liann til Kanp-
boannahafnarháskóla, tók þar 1. og 2. lærdómspróf, og hyrj-
ai)i á ghijfræibisnánii. Eptir 2’/2 árs veru í Kaupmannahiifn,
'arí) hann ab hverfa heim aptr, og mun því einkum liafa
'aldiþ heilsulasleiki hans, en meíífram efnaskortr. f-kilmmu
eptir aþ hann kom híngaþ til lands aptr, reisti hann bú í
Rúgstöínm í Eyafiriii, og bjó þar þángab til 1830. pá var
honnm veitt Kvennabrekknbrauí) iDalasýsln, og var hann þar
prestr í 5 ár. pví næst var hann prestr aþ Brjámslæk á
Barþastrilnd í 13 ár. 1848 fekk hann Eyri vib Skntulsfjórþ,
cg var þar síl&an prestr til dauþadags; en prófastr í nyrl&ra
prófastsdæmi Isafjarfcarsýslu var hann frá 1854 þánga?) til
misseri áhr en hann dó. Hann var tvíkvæntr. Fyrri kona
hans var Alfheil&r, dóttir Jóiis prests í Möíírufelli, fóstrfiiSr
hans. Hún dó á Kvcmiabrekku sumarii) 1833. Seinni kona
hans, sem er enn á lííi, var Gulfcrún Vernharþsdúttir, prests
í Otrardai, Guhmuudarsonar, ekkja Runólfs prests Erleudsson-
ar á Rrjámslæk. Mefs fyrri konn sinni eignafist sira Hálfdáu
6 hörn. Af þeim lifa nú 3 bræfmr: lielgi, prestr aí) Görþ-
um á Alptanesi, Iiinar snikkari í Hnífsdal í Isafjaríarsýslu,
og GuPjón, prestr af) Glæsibæ í Eyafirhi. I seinna hjóna-
handi varh honurn ekki barna aufih. Lengst æfi, jafnvel frá
því hanri var í skóla, var hann mjög heilsutæpr, en þó eink-
mn hin síbiisfu árin. pó heilsa hans væri þannig biiuþ, en
seinasta prestakall hans, eitthvert hiþ erfifíasta her á landi,
þjónaþi hann sífelt sjálfr emhætti sínu, án þess nokkurn
tíma ah hafa ahstoþarprest. Eptir lángvirin veikindi hih síþ-
asta missiri og seinast þúngar þjáníngar andahist hann 8.
núv. f. á, og var jarfsettr 21. s. m. prátt fyrir heilsulas-
leika sinn var hann jafnan fjrirmaílr, og ætíþ hiun lettasti á
fæti. I æskunni var honnm viþhrugþifi fyrir iþni vih hók-
nám, en alla æfl var hann stakr hófs- og reglumafir. I kenn-
íngum var hann andríkr og heitr, og söngmaþr hinn liprasti.
Hver, sem þekti liann ritt, mun játa, ab vandaþri manu og
liroinskilnari, gufhræddari og trtírri í verki köllunar sinnar,
er varla aul&it) aþ flnna.
Ilerra ritstjóri J> j ó ð ól f s 1
J»ar eð mér hefir legast hér, og annir ekki
miklar, þá leyfi eg mér að senda yðr eptirfylgj-
andi línur um Björgvinarförina og Björgvinarfarana
1865 o. s. frv., og bið yðr, gjöra svo vel og
leyfa þeim rúm í blaði yðar.
í vor er var (I8G5) kom auglýsing í Jrjóðólfi um
sýníng í Björgvin í Noregi á öilu því, sem að fiski-
veiðum lýtr, og þar eð fiskiveiðar eru annaraðal-
atvinnuvegr vor Islendinga, þá var eigi furða, þótt
jafnframt væri skorað á Íslendínga, að gefa gaum
máli þessu. J>areð eg licfi nokkur undanfarin ár kynnt
mér sjávarúlveg og sjávaraðfarir, ásamt öðru því,
er þar að lýtr, þá sýndist mér liggja i augum uppi,
nð mcsti hagnaðr gæti orðið að því, ef nokkrir
Íslendíngar færi þangað, og lét eg eigi mitt eptir
liggjn, að sýna sjávarbændum fram á, aö hve góðu
slíkt gæti orðið, en þó því að eins, að vér sjálfir
hefðim áhuga á því, og að tilstuðlun Húss- og
bússtjórnarfélagsins skoraði eg á sjávarhændr í,
Vogum, Njarðvíkum og víðar, að halda fundi, og
koma sér saman um að senda hinu heiðraða Bú-
stjórnarfélagi ýmsa hluti og áhöld, sem hér tíðk-
ast við fiskiveiðar, sem senda mætti lil Björgvinar,