Þjóðólfur - 02.08.1866, Qupperneq 7

að efla hag sín og sinna, að ógleymdum þeim ó-
spektum og ófriði, sem liann verðr ollandi, bæði
heima og að heiman, og svo loks þeirri veiklun sálar
og líkamskrapla, er hérmeð jafnan er samfara.
Sumum vinum vínguðsins mun nú máske þykja
dómr þessi of harðr, og getr verið þeir segi, að
þetta muni ekki eiga heirna nema á Vestmanna-
eyum, því af þeim hafi farið það orð, að þeim
þar þækti gott í staupinu; og mun það að vísu
ekki verða af þeim borið, sumum hverjum; en að
þeir þó ekki hafi orðið seinni til en aðrir, að kann-
ast við skaðsemi ofdrykkjunnar, mælti ráða af því,
að fyrir 17a ári síðan hafa menn hér gengið í
bindindisfélag, og eru meðlimirþess núsemstendr
orðnir um 40; fleiri hafa að sönnu gcngið í fé-
lagið, en verið vikið burt svo sem ótrúum félags-
mönnum. En eins og hver einslakr maðr styrkist
til nytsamra fyrirtækja af því að vera i félagi með
öðrum, svo má og ætla að hvert einstakt félag
styrkist við það, ef til væri flelri félög, cr stefndu
að hinu sama miði, og segi eg þetta hér einkum
með tilliti til bindindisfélaga. Og til hvers er oss
Íslendíngum ætlandi að hafa félagsskap, ef vér
ekki getnm haft samtök á, að reka af höndum
vorum þann óvin, sem ár eptir ár rænir oss fé
Og fjörvi, andlcgri og líkamlegri heill, og scm ekki
kostar aðra fyrirhöfn, en að drekka aldrei hið
fyrsta staup eða hinn fyrsta sopa af neinum á-
fengum drykk. þeir menn finnast nú því miðr,
er segja kunna að nógu mörg séu boðorðin, þó
ekki sé bætt við því ellefta, en þeir, er þannig
kynnu að mæla, sýna að þeir ekki þekkja anda
boðorðanna, og mætti spyrja þá, hvernig þeir með-
al annars muni halda hið fyrsta boðorð, ef þeir
ælla sér undir eins að þjóna guði og Bakluisi;
annarhvor verðr sjálfsngt að afrækjast, og væri
það þá að minsta kosti ætlandi kristnum mönn-
um, að þeir vildu heldur þjóna þeim herra, sem
öll góð og fullkomin gjöf kemr frá, en þeim herra,
sem spillir öllum góðum og fullkomnum gjöfum.
(Niðrl. í næsta bl.).
— Að drottni hafi þóknast frá þessn lífi að
kalla ekkjuna Guðríði Magnúsdóttur í Hruna, er
andaðist 21. dag þ. m., því nær 84 ára að aldri,
það látum við fjærverandi ættíngja og knnníngja
hennar og okkar, dóttur hennar og tengdasonar, hér
með vita. Hruna 24. júní 1866.
Sigríðr Stefánsdótlir. Jóhann Kr. Briem.
— Guím'&r sál. Magnúsdúttir var fædd í SUálholti
28. Júlí 1782. — l’oreldrar hemiar voru þiiverandi ráíismatlr
(oeconúm) Skálholtsstúls. lógmaíir Magnús Ólafssen (brúíiir
Eggerts varalógraanns og Jieirra syzkina), og frú Kagnheiíir
Finnsdúttir, bisknps; var hún þannig alsystir hins fræga
Finns etatsrábs Magnússönar og inad. Ilagnhildar, konu Ein-
ars prests Pálssonar á Keynivóilnm1. — Um þab ieiti foreldr-
ar hermar flnttu sig frá Skálholti at) Mebalfelli í Kjús (1786)
var hún 1 eba 2 ár íHrona lijá mútmrbrúbur sínum sira Júni
Finnssyni, en fúr þá aptr til foreldra sinna; nppúlst hún hjá
þeim og mentabist ágætlega. En er hún var upp koinin, fúr
hún til annars mútmrbrúþur síns, sýsiumanns ogkansellírábs
Steindúrs Finnssonar í Oddgeirshúlnm, og var siílan hjá hon-
um til hans dautladags (1819). Arib eptir aþ hann dú, gipt-
ist hún Stefáni (þrúbur sira Einars, or fyrr var nofndr) Páls-
6yni prests á píngvMlum, (en hann var brútiir sira Júns,
þjúbskáldsins, porlákssonar á Bægisá), áttu þau 2 bórn: Stein-
dúr, er druknabi á Skerjaflrbi 1814, —sama vorit), sem hann
átti aí) útskrifast úr skúla2, og Sigríbi, konu prúfasts Júhans
K. Briems í llriina. — J>an hjúnin bjuggu á Oddgeirshólum,
og mnnn margir, er þar komn, enn minnast þeirrar gestristni
og þess gúbvilja, sem þar var ætíb ab mæta — haustií) 1839
misti hún mann sinn, og brá hún þá búi voriþ eptir — var
þú enn 7 ár í Oddgeirshúlum búlans, en fluttist þá (1847)
meíi dúttur sinni ábr nefndri, aí) Ilruna og var þartildaufta-
dags.
Guíríþr sál. var kona mjög vel gáful&, eg mjög vel ab
sfsr til munns og handa, jafnvel fram yflr flestar konnr, sem
henui vorn samtíba og samaldra; hún var frií) og fyrirmann-
leg, sem hún átti ætt til, skörngleg i framgaungu og skörug-
leg í orbi, einarbleg og hreiniynd vit) alla; hún var kjarkmaiir
og þrekmabr mikill, er í raunir rak, regln- og rábvendnis
mabr mesti, skyldurækin og gubrækin alla æfl. Til herinar
má vel heimfæra þai), er eitt af skáldum vorum heflr ort uin
aira merkiskonn :
„Ottaiist gui), enn eigi skeytti
ofl heims, ne manna loð ;
jöfn í lund, mei) stöimgii stefnu
stig lífs gekk, og skeikaÍii ekki.
Rái) og skynsemd réiio til dauia
ríkum merkjum dygia verka.
Eptir minníng æiri, enn hennar
engum vinnist ab dægri hinnsta‘‘3.
— Síðan eg þann 8. Janúar þ. á. auglýsti gjafir
til prestashólasjóðsins, hafa lionum bæzt fylgjandi
gjafir og árstillög frá neðannefndum heiðrsmönnum :
Frápróf. sira Ó. Pálss. árstillag 1866 3rd. » sk.
— presti — J. Guttormss. árstill. s. á. 2— » —
— —• — ísl. Gíslasyni .... 6 — » —
— — — J»ork. Eyúlfss., árstill. 1866 2 — » —
— — — Benedikt Björnssyni . .2 — » —
— — — Jóni Ilaldórssyni . . .5 — » —
— próf. — Guðmundi Einarssyni . 2 — » —
— presti — Magn. Thorlacius, árstil-
lag 1865 1 — » —
flyt 23 — » —
1) Sjá pjúbúlf 15. ár, bls. 26. — 2) Sjá skýrsln um
Bessastabaskúla fyrir áriti 1843—44, bls. 10. — 3) Ljúlbmæli
Sveinbjarnar Egilssonar, rektors og drs. theol. bls. 46.