Þjóðólfur - 18.03.1868, Blaðsíða 3

— 67
v'ð hafi alla reglusemi, þrengir þó greiðvikni og
góðgjörðasemi mjög að efnahag þeirra. Á þetta
einkum heima hjá þeim, sem búa í þjóðbraut, og
eru ekki vel efnuin búnir. En það sem vér sérí-
lagi ætluðum að minnast, á með línum þessum,
er um ferðalög vermanna að norðan. það
er kunnugt að þessir menn ferðast á vetrinn suðr
á land til róðra, hundruðum saman, og liggr leið
þeirra allra um Borgarfjarðarsýslu. það kemr opt
fyrir, að ferðamenn þessir gista frá 10 til 20 á
sama bæ á einni nóttu og stundum nótt eptirnótt.
þegar nú ófærðir eru og illviðri gánga, svo þeir
verða lengi á leiðinni, kemr það ekki sjaldan fyr-
ir að menn þessa vantar bæði hey og mat. Nú
eru vermenn þessir optast á ferð þegar harðast
er á milli manna, vetr eða vor, og þegar þar við
bætist nú það, að hart er í ári, þá má geta nærri,
að mörg efnalítil heimili taka bitann frá munni
sér handa mönnum þessum. Vér álítum nú bæði
skyldugt og fallegt í sjálfu sér, að sýna lángferða-
mönnum allan þann beina og greiðvikni sem
mönnum er unnt, en engin skylda er að gjöra það
borgunarlaust. f>að verðr heldr ekki varið, að
norðlendíngar eru opt svo útbúnir, að þeir geta
greiðt fyrir hey og beina, og gjöra það opt fús-
fega. En samt sem áðr ber út af því stundum.
það kemr fyrir, að menn þessir segjast engapen-
ínga hafa, og ekkert geta borgað, enda getr það
satl verið þegar ferðin heflr verið löng og kostn-
aðarsöm, að ferðapeníngar þrjóti. En það sem
þó í þessu er lakast er það, að menn hafa kom-
izt að raun um að ferðamenn þessir segjast stund-
um ekkert geta borgað og ekkert gjald liafa, jafn-
vel þó það hafi komizt upp, að þeir hafa haft
næga penínga, og verið vel útbúnir frá húsbænd-
um sínum. Vér viljum ekki dæma þessa menn,
því þeir eru sjálfdæmdir, en hitt vilduin vér segja,
að slíkt getr spillt fyrir ferðamönnum, og það
lítr út fyrir að þessir menn vili ekki gjöra hús-
bændum sínum sérlega mikinn sóma. J>að væri
því óskandi, að bændr hér reyndi til að vera þann-
ig útbúnir að þeir gæti selt vermönnum hey og
beina þegar þörf krefr, með sanngjörnu verði. Vér
segjum að selja þeim með sanngjörnu verði, því
e'ns nirfilslegt og ómannúðlegt er það að okra
útúr mönnum þessum penínga, og þannig nota
sér neyð þeirra, eins og heyrzt heíir af ónefndum
búanda á alfaraleið þeirra hér að sunnan verðu
við Holtavörðu-heiði. Vér viljum með þessum
'inum samt sem áðr enganveginn draga úr gest-
visni manna eða hvetja efnamenn til að selja góð-
gjörðir þegar það er á móti skapi þeirra. Vér vit-
um einnig, að fátækir ferðamenn eða frá fátækum
geta átt hlut að máli, og þá getr verið ástæða til
að hafa hliðsjón af því. En vér köllum það vel-
gjörníng að hjálpa lángferðamönnum um þá hluti
sem þeir nauðsynlega þarfnast, fyrir sanngjarnt
verð. Og sú regla, að selja þetta, er yfir höfuð
nauðsynleg vegna hinna fátækari heimila sem eru
á leiðum ferðamanna, því þeir þurfa eins að gista
hjá fátækum og ríkum. Vera má að oss verði
svarað því, að svo mart kaupafólk fari norðr af
suðrlandi, að allt gæti jafnað sig, þó menn hér
seldi ekki fararbeina þann sem vér höfum getið
um. En eins og vér álítum rétt, að sama regla
væri í þessu tilliti viðhöfð, við kaupafólk að sunn-
an og vermenn að norðan, eins má geta þess,
að mjög fátt kaupafólk fer norðr ár hvert úrBorg-
arfjarðarsýsln.
þareð nú mikil óregla í þessum efnum á
sér stað i landi voru, viljum vér með línum þess-
um skora á þá menn, sem taka þátt í löggjöf
lands vors, að taka til íhugunar, hvort það væri
ekki komin timi til að ákveða lagareglur um
ferðamanna flutníng og fararbeina, eins og gjört
er í öðrum löndum, þannig að menn þeir sem
búa við þjóðvegi eða fjallgarða væri skyldir til að
selja mönnum ýmislegt fyrir álcveðið verð, sömu-
leiðis að reglur væri almennt gefnar um flutníng
ferðamanna yfir hinar stærri ár og firði. f>að væri
einnig góð regla, þó það verði ef til vill ekki svo
hægt að komahenni á sumstaðar, að minsta kosti
meðan það er ekki lögskipað, að skrifa hjá sér
nöfn og heimili þeirra manna er menn selja far-
arbeina, hvað mikið borgað er, og eins nöfn þeirra
er ekki geta borgað. Með þessu yrði komið í
veg fyrir marga óreglu og ósannsögli sem nú á
sér stað.
Nokkrir Borgfirðíngar
fyrir sunnan Skarðsheiði.
FÁEIN OBÐ
til Magnúsar Einarssonar í Skáleyum,
ÁrÆ sem leií) heflr komiti út frá prentsmiíijunni á Akreyri
bæklíngr nokknr sem kallast „Athngasemdir gegn Magnúsi
Eir íkssy ui, samirin af M agnúsi Ei n arss yn i, í Skáleyuin“.
Rithöfundrinn fer heldr illa meb nafua sinn, kallar haun mórgum
háftulegum orímm og bókina hans, um St. Jóhannesar Guís-
6pjall, gulu pestiua. Eg ímynda mór nú, aí> Magnús
Eiríkssou niuni lítt gngna vit) slík nöfn, enda eru þvílík-
ar ritgjóríiir fremr til aí> styíija bók M. Eyríkssonar en hrekja
liana, svo eg held at) þessi Skáleya-Magnús, sem þykist vera
mikill gubfrieþíngr, gjöri nafna síuum meira gagn eu hann