Þjóðólfur - 02.06.1868, Blaðsíða 3

Mu betri en villiþjóða í mörgu tilliti. Land þetta
hefir verið eitt konúngsríki, en ekki alls fyrir
laungu skiptist það aptr í smáfylki. En fyrir nokkr-
u*n árum brauzt þar til valda maðr nokkr, er kall-
aði sig Theodor; hann tók sér keisaratitil, og
hvaðst vera kominn i beinan karllegg frá Salómon
Gyðínga konúngi, en ókunnugt er mér, áhvaða ætt-
artölnbókum hann hefir bvgt það. Theodor þessi
sýndi framan af mikinn dugnað og hreysti. Iíom-
ust Englendingar í kunníngsskap við hann og sendu
þángað ræðismann að nafni Mr. Plnwden, er eng-
inn hafði verið áðr. Iíomst hann í mikla kærleika
við Theodor og fór keisari mjög að ráðum hans
og tillögum. Theodor átti í sífeldum óeirðum við
jarla sina og var Mr. Plowden veginn af óvinum
Theodors. Ilefndi keisari hans grirnmilega. En
upp frá þessu gjörðist hann mjög grályndr og helt
við æði; hlifði hann þá hvorki Englendíngum né
öðrum Norðrálfumönnum. Skömmu eplir dauða
Mr. Plowdens hafði hann ritað Victoríu drotlníngu
mjög vinsarnlegt bréf; en það hafði í ógáti verið
lagt á hylluna, svo þ.ví var aldrei svarað. Ætlaði
'l’heodor þetta gjört til óvirðíngar við sig, og lét
handtaka alla Norðrálfumenn, er hann náði i, því
að nokkrir handidnamenn höfðu farið þángað eptir
beiðni Theodors, svo Abyssiníumenn gæti lært af
þeim. Sendu þá Englendíngar annan ræðismann
að nafni Mr. Ilassam til að semja við hann um
útlausn þessara manna. Tók keisari honum í fyrstu
vel, og lét lausa Norðrálfumenn þá, er hann hafði
hept. En brátt snerist honum hugr, svo hann lét
aptr taka fángana og eins Mr. Rassam, en sendi
enskan mann að nafni Mr. Flad til Englands með
þau skilaboð, að hann vildi fá fleiri iðnaðarmenn
í gislíngu. Mr. Flad kom aptr til Abyssiníu rneð
það erindi, að Theodor skyldi þegar láta fangana
lausa ella mundi hann sjálfan sig fyrir hitta. En
Theodor svaraði þvi, að hann væri hvergi hræddr
og mundi hann halda því, sem hann hefði náð.
Sökum þessa bjuggu Englendíngar út her frá
Indlandi á hendr Theodor; og spáðu margir illa
fyrir þeirri för, því að landið er mjög torsótt; veg-
'r engir og allar vistir verðr að flytja með sér.
Hátjöll, klettar og klúngr, gjár og gljúfr eru hver-
vetna og einstígi, þar sem hægra er fyrir einn að
verja en tíu að sækja. Má því geta nærri, að
'Ht er að fiytja fallbyssur og önnur hergögn um
slíkan veg. Um þurkatímann er og víða mjög
8>rbiruar, og svo sem ástandit) í Baiidafylkjuiiam í Vestr-
keimi; og vonum vir ab binu báttvirti htii'undr misvirbi þab
illt til vatns, en um rignínga tímann verða gil og
ár allar ófærar. Fyrstu mánuðina eptir að herinn
var kominn þángað horfðist og illa á; viðbúnaðr
sá, er menn höfðu haft reyndizt ónógr og ónýtr.
En það virðist eins og Englendingnr þurfi jafnan
að fá einhvern snoppúng áðr en þeir standa sig.
Yfirforíngi leiðángrsins, sir Robert Napier,
var heldr enn ek'ki kominn til hersins. En er
hann kom skipti skjótt nm og gekk nú allt betr.
Herinn varð að fara hér um 20 þingmanna leið-
ir inn í landið og jafnframt að leggja veginn, er
þeir fóru eptir. Urðu þeir lengi eigi varir við
Theodor, því að hann fór undan i flæmíngi og
gaf ekki færi á sér, þar til hann loks bjóst um í
Magdölum (Magdala); það er vigi hið bezta og er
það mjög ramgirt af náttúrunni. f>ar bar fundum
þeirra saman, og urðu þá skjótt umskipti; menn
Theodors féllu hrönnum eðr gjörðust liðhlauparar.
Og er Theodor sá sitt óvænna, sendi hann alla
Norérálfurnenn, er hann hafði í varðhaldi, til Na-
piers, en Napier var eigi ánægðr með það, heldr
heimtaði hann, að Theodor gæfist npp á vald sitt,
og gaf honum sólarhríngsfrest til umhugsunar.
En er frestrinn var útrunninn, réðust Englendíng-
ar á vígið og tóku það. Féll þar Theodor eðr
varð sér sjálfr að bana eptir ágæta vörn. jþetta
var 13. f. mán. óOO menn féllu af mönnurn Theo-
dors, en eigi einn af Englendíngum.
f>egar þessar fréttir spurðost híngað til Norðr-
álfunnar, þótti för Englendínga hafa orðið hin
frægasta, þar sem við svo mikla örðugleika varað
eiga, einkum að því er veginn snerti. f>óttu þeir
hafa rekið af sér sliðruorðið, að eigi þyrði þeir
lengr að taka vopn í höud. fess ber og að geta,
að nokkrir þjóðverjar og Frakkar voru og í varð-
haldi hjá Theodor, en þó eyddu þær þjóðir jafn-
vel eigi orðum að, að fá þeim löndum sínum
lausn. Fðr þessi kostar Englendínga hér um bil
40 millíónir danskra dala, og er það allmikið fé,
en menn eru ríkir, og horfa ekki í skildínginn,
þegar um frelsi ianda þeirra er að tefla. Eigi
ælla Englendingar að slá eign sinni á land þetta,
heldr fara þeir þegar burtu með allt sitt, og geta
þá innlendir höfðíngjar þar barizt sín á milli um
arfieifð Theodors. En vonandi er að dæmi hans
verði þeim að varnaði, að beita eigi ofríki við
Englendínga, þótt þeir komi þar í friðsamlegum
erindum.
Hvenær sem Frakklands hefir verið getið í
vetr, hefir mönnum dottið í hug ófriðr og styrj-
aldir; og hafa frakknesku blöðin sjálf einmitt verið