Þjóðólfur - 01.05.1869, Blaðsíða 2

110
an, dags. 23. þ. m.) f>ann 20. þ. m. drukknaði
bóndinn frá Ytra-Leiti á Skógarströnd, Ilelgi Pét-
ursson, í Nesvog hér fyrir ofan Stykkishólm; hann
reið veikan ís, og datt ofan í með hestinum, en
komst upp á skörina; því að ekki var dýpra en
manni rúmlega í mitti; hljóp svo til næsta bæar,
til að fá hjálp til að draga hestinn upp, en beið
ekki eptir mönnunum, og hljóp einsamall ofan á
voginn aptr, þangað sem hestrinn var; en þegar
þeir komu nokkru síðar, var Helgi horfinn af ísn-
um, og fundu þeir hann þá dauðan í vökinni hjá
hestinum ; hefir Helgi heitinn liklega verið að reyna
tii að ná hestinum upp, en hann kippt honum fram
af skörinni; en það er næstum óskiljanlegt, að
hann skyldi drukna í ekki dýpra vatni, en þar er,
nema því að eins, að hann hafi orðið fastr í bleytu
þeirri, sem er í botninum, og ekki getað náð sér
upp.— Frá 2 mönnum, er úti urðu á Vestfjörðum,
sjá bls. 115 hér á eptir. — Að morgni 10. 1.
mán. fanst örend í svefnherbergi sínu Guðrún
Helgadóttir, ógipt kona hér í slaðnum, á 57. aldrs-
ári, og gat eigi dulizt, eins og líka þegar varð
bljóðbært, að hún hafði stytt sjálfri sér aldr; hún
hafði um mörg ár undanfarin liðið af hjartveiki, er á
gerðist sterklega þegar fram á vetrinn kom, svo
að optar en nú lá við sjálft að yfirbugaði ráð henn-
ar og sinnu. Foreldrar Guðrúnar lieitinnar voru
Helgi Bergmann (Ólafsson frá Vindhæli, bróðir
Magnúsar Bergmanns og Björns Ólsens á f>ing-
eyrakl.) og Björg Davíðsdóttir frá Hlíðarhúsum, —
og var hún merk kona og vel metin, stjórnsöm og
reglusöm og fáskiptin; hennar einkabarn er Jó-
hann Heilmann kaupmaðr hér í bænum. — Lík
merkisbóndans Guðmundar Jónssonar frá Hamra-
endum í Stafholtstungum, er varð úti með Jó-
hannesi syslumanni í Ujarðarholti 11. Marz þ. á.,
fanst um síðir 22. f. mán. (á sumard. 1.), þar nokk-
uru neðar og dýpra í «landbrotinu», og enn undir
2 álna djúpri fönn, þar sem hestr hans fanst þá
þegar ofar í brekkunni; allr frágangr á líkinu þótti
bera þess augljós merki, að Jóhannes sál. hefði
búið þar um hann (silki-snýtuklútr sýslumanns um
höfuð líkinu, og kápa hans utan um það) og gengið
þar frá honum dauðum.
— ÚTLENDAR FRÉTTIR, dags. Khöfn. 13.
Apríl 1869.
(I’rá frfttaritara vornm herra kand. Jórri A. Hjaltalín).
Pegar þer fúið þessar línur, verðr f>jóðólfr án
efa búinn að færa lesendum sínum hin helztu tíð-
indi, er gjörzt hafa á þessum vetri, þangað til
póstskip fór heim í f. mán. Hefi eg því litið til
að tína, er þér hafið eigi áðr heyrt.
Vetrinn allr hefir að vísu verið mjög aðgjörða-
lítill, en þó eigi sízt sá kafli hans, er þér nú fáið
fregnir af. Ófriðarspámennina vantar ekki heldr
en fyrri, en helzt lítr út fyrir, að þær muni eiga
sér nokkurn aldr, og blöðin lifa mest á þvf, að
smíða fregnir um hin og þessi stórtíðindi í dag,
og bera þær allar til baka á morgun. þannig kom
sá kvittr upp hérádögunum, að Austrríki, I’rakk-
land og Ítalía hefði gengið f samband í þeim til-
gangi, að sagt var, að beinast að Prússum. En
þetta reyndist alit ósatt. En þótt nú svo sé, að
hinar og þessar ófriðarfregnir reynist tilhæfulaus-
ar, og hinum helztu ríkjum hafi hingað til tekizt
að miðla málum, þar sem mestr rígr hefir verið,
svo sem milli Tyrkja og Grikkja, þá er þó úllitið
engan veginn tryggilegt. f>ví að sá friðr, sem nú
er í Norðrálfunni, er hvorki sprottinn af velvild og
vináttu milli þjóðanna innbyrðis, og eigi heldr af
vanmætti og vesaldarskap, eins og opt hefir verið
eptir langvinnar styrjaldir, þegar kraptr þjóðanna
hefir verið með öllu þrotinn. f>essi friðr, sem nú
er, er sprottinn af ótta. Norðrálfan er eins og
hús, sem fyllt er hinu eldfirnnsta efni, og komi
einn neisti í það, þá er allt í loga. Nálega allar
þjóðir Norðrálfunnar og einkum stórveldin hafa nú
á þriðja ár allt af verið að efla og útbúa her sinn,
eins og ófriðr væri þegar fyrir dyrum. En það
lítr út fyrir, að allir sé hræddir við að slá hið
fyrsta högg, því að enginn þykist geta séð fyrir,
hver endir muni á verða, ef friðrinn er brotinn.
f>að er því þetta voðalega útlit, sem heldr mönnum
spökum um stundarsakir. En liitt er ekki hægt að
sjá, hvort það muni að iokunum sannfæra menn
um, að betra sé að hafa »bein sín heil en brotin
illa»; eðr mönnum leiðist þófið, og hrapa að ósköp-
unum, án þess þeir sjái fyrir, hvað úr því muni
verða.
Frakkland hefir um nokkra stund átt í þrefi
við stjórnina í Belgíu um járnbrautir, er frakkneskt
félag hefir lagt og vill leggja í því landi. Stjórnin
í Belgíu neitaði liinu frakkneska félagi um að leggja
járnbrautir þessar, og enn fremr vildi hún hafa
ráð yfir þeim, sem þegar voru lagðar, því að það
væri ógjörandi, að láta útlenda stjórn hafa járn-
brautir landsins í hendi sér, hvað sem upp á kynni
að koma. En Frakkar segja, að þetta sé mein-
bægni ein, og muni vera að kenna undirróðri Prússa.
í fyrstu leit svo út, sem mál þelta mundi sókt með
kappi af beggja hálfu; en þótt samningar sé eigi