Þjóðólfur - 30.04.1870, Blaðsíða 2

fyrir staðarbúa til að taka þátt í því hátíðarhaldi,
eins og lærisveinarnir sjálfir; þar var saman komið
liið mesta fjölmenni, um 200 manns als og als,
og stóð dansleikrinn fram á morgun daginn eptir,
með prýði og beztu skemtan, en samdrykkjan með
hinum rosknari mönnum fram á nótt. Vanalegar
skálar voru þar druknar, og fyrir hverju minni
sungið kvæði margraddað — er öll hafði orkt læri-
sveinninn Ölafr Bjarnarson frá Bægisá. — Aðþeim
skálum loknum mælti herra biskupinn vel og fagr-
lega fyrir skál lcerða sliólans í Reykjavík.
Ný-útliomin lagaboð.
1. Tilskipun handa íslandi, um eptirmyndun Ijós-
mynda o. íl.; dagsett 11. dag Desembermán-
aðar 1869.
2. Opið bréf handa íslandi, er nákvæmar ákveðr
um innheimtu á kröfum með forgangsrétti bjá
þeim mönnum, sem hafa látið aðra fá sjálfs-
vörzluveð f lausafé sínu; dagsett 11. dag Des-
emberm. 1869.
3. Opið bréf handa íslandi, um aðra skiptingu á
lyfjavoginni en hingaðtil; dagsett ll.dagDes-
emb. 1869.
Öll þessi lagaboð eru samhljóða tilsvarandi
frumvörpum, sem lögð voru fyrir Alþingi í sumar
(sjá Alþ.t. 1869, II, bls. 58—65), enda stakk Al-
þingið eigi upp á neinum breytingum á þeim.
Enn fremr er komin frá dómsmálastjórninni
«Auglýsing fxjrir fsland, um tilltynning um einka-
rett til að eptirmynda 1jómyndir«, dags. 10. dag
l’ebrúarm. 1870, þess efnis, að þeir, sem vilja fá
einkaréttindi að einliverri Ijósmynd, samkvæmt 1.
gr. ofannefndrar lilsk., skuli senda stiptamtmanni
tilkynningu um það, ásamt greinilegri lýsingu á
ljósmyndinni, sem áskilinn er einkaréttr að eptir-
mynda, og eina af Ijósmyndunum sjálfum.
— ÚTLENDAR FRÉTTIR, dags. London 22.
Febrúar 1870.
(Frá fréttaritara vorum, herra kand. Jáni A. Iljaltalín).
(Niðrlag). Iíona keisarans fór í haust f Austr-
veg, ekki «til að herja tröll», heldr til að skemta
sér og sjá dýrð Tyrkjasoldáns og jarlsins á Egypta-
landi, og svo að vera við, er Suezskurðrinn væri
opnaðr. t>að má nærri gela, að henni var vel tek-
ið, og jarlinn á Egyptalandi sparði engan kostnað,
til að gjöra vígslu skurðarins sem hátíðlegasta.
J>ar var mikið og margt stórmenni saman komið:
keisarar, konungar, drottningar, prinsar, prinsessur
og sendiherrar. «J>ar var slegið symfón og troðið
organ og bumbur blásnar»; enda var og þetta
þrekvirki mikið, að grafa skurð þenna, og hefir hann
kostað 108 miljónir dala. J>ykir því enn nokkur
efi á, hvort þétta mikla fyrirtæki muni borga sig.
En það er fullreynt, að skurðrinn er skipgengr.
En þó er hann eigi nógu djúpr fyrir mjög stór
skip. J>au verða öll að fara enn, sem fyrri, suðr
um Góðrar vonar höfða, og gjörir því skurðrinn
eigi jafnmikla breytingu á verzlun'argangi vestr-
hluta Norðrálfunnar, eins og menn ætluðu.
Eg lofaði yðr í síðasta bréfi mínu, að segja
yðr eitthvað um kirkjufundinn í Rómaborg. Hann
kom saman snemma í Desembermánuði. Er sagt,
að þar hafi verið saman komnir 542 biskupar,
víðsvegar að um heim; en meiri hluti fundarins,
eru þó biskupar frá Ítalíu og páfaríkinu. J>ar að
auki er þar talsvert af öðrum klerkalýð, og er sagt,
að fundarmenn muni vera als hér um bil 800.
Fundrinn var seltr með hinni mestu viðhöfn. Allir
biskuparnir og annar klerkalýðr gengu í «prosessíu»
til Pétrskirkjunnar, klæddir hinum dýrustu klæðum,
og páfinn sjálfr var borinn í stóli, er mælt er að
sé eitthvert hið mesta listaverk. J>egar prosessíah
var komin inn í kirkjuna, var messa sungin; síð-
an gengu biskupar hver á eptir öðrum, að hásætf
páfa, og gjörðu knéfall fyrir honum. Að því búnu
reis páfinn upp og talaði nokkur orð til biskup-
anna, og lýsti blessun yfir fundinum. J>á féllu allir
biskupar á bæn, og er bæninni var lokið, voru
allir óviðkomandi menn beðnir að ganga burl.
J>essi er hinn tultugasti kirkjufundr, að því er ka-
þólskir telja. þessi fundr er ólíkr öllum hinum
fyrri fundum í því, að engin leikmaðr tekr þátt í
honum. Engum stjórnendum var boðið að vera
við; og lítur þannig út svo sem kirkjan álíti, að
enn meira djúp sé staðfest milli kirkjunnar og hins
borgaralega valds, en áðr liefir verið. — Um að-
gjörðir fundarins get eglítið sagtyðr, því að fundr-
inn er eigi haldinn í heyranda hljóði, og biskup-
um og klerkum er strengilega bannað, að bera út
sögur þaðan, og er því eigi að henda reiðurá því,
er menn sjá í blöðunum. En svo mikið mun víst
vera, að fundrinn mun eigi hafa orðið allskostar
sammála, allrasízt um aðalmál fundarins, það er
að segja um óbrigðulleik páfans. Flestir liinir
þýzku biskupar og frakknesku biskupar hafa mót-
mælt því fastlega, að fundrinn boðaði kenningu
þessa sem trúarlærdóm. Og þegar menn gá að,
hvað fylgja mundi yfirlýsingu kenningar þessarar,
það er að segja, að öll lög og aðgjörðir stjórn-
endanna sé ógild og markleysa ein, ef þau eig'