Þjóðólfur - 14.10.1870, Blaðsíða 6

18C —
af alefli. Víggirðingunum um París var haldið á-
fram; og öllum útlendum mönnum var boðið að
verða burt þaðan, og svo öllum þeim, er eigi hafa
þar reglulegt heimili. Hefir því mikill sægr frakk-
neskra manna komið hingað yfir um þessa daga.
Hinir fögru skógar í kringum París voru brendir,
brvr voru sprengdar í lopt, svo jþjóðverjum yrði ó-
greiðara yfirferðar. Hins vegar héldu þjóðverjar
stöðugt til Parísar eptir bardagann við Sedan, og
þótt þeir hefði þunga lest, komust þeir í grend
við París í vikunni sem leið. Samt sem áðr höfðu
menn vonir um, að sættum yrði nú á komið.
Jules Favre sendi umburðarbréf til útlanda, og
kannast hann þar við, að Frakkar hafi gjört J»jóð-
verjum mikinn órétt með því að hefja þenna ófrið
á hendr þeim, og segir hann, að Frakkar séu fúsir
á, að gjalda ærnar fébætur og minka her sinn, en
hins vegar segir hann, að Frakkar muni berjast,
meðan einn maðr standi uppi, lieldr en að gefa
upp eitt fet af landi eðr einn stein í köstulum
sínum, og þótti þetta óvitrlega mælt, þar sem eng-
ar líkur eru til, að þeir geti náð aptr Elsass og
Lothringen með herafla. Gamli Thiers var og
sendr til Englands, Vínarborgar og Pétrsborgar,
til að reyna að fá þær stjórnir til að miðla mál-
um, og berða að þjóðverjum að láta eigi kröfur
sínar keyra fram úr hófi. Aptr segja þjóðverjar,
að þeir muni engum líða að skapa skilmála milli
sín og Frakka. Segjast þeir vilja búa svo um
hnútana nú, að þeir þurfi ekki aptur að sæta á-
rásum Frakka fyrst um sinn. Bismark segir og, að
liann hafi engar sannanir fyrir því, að samningar
þeir, er hann gjöri við þá sljórn, sem nú sé á
Frakklandi, verði ekki rofnir undir eins og hún
kann að fara frá, því að allr þorri Frakka geti
með fullum rétti sagt, að þeir hafi eigi gefið
þessum mönnum neitt leyfi til að semja fyrir sig.
Enda kvaðst hann mundi krefja meira en Frakkar
hefði enn boðið.
Síðan höfðingjaskiptin urðu á Frakklandi hafa
menn hér einkum meðal hinna lægri stétta verið
Frökkum miklu sinntari en áðr. En þó varð lílill
árangraf ferð Thiers bingað, og sama er sagt um
ferð hans til Vínarborgar. Stjórn Austrríkis svar-
aði, að sér þætti að vísu mjög sárt að horfa á
ófarir Frakka, en þó sæi hún sér eigi fært að
hlutast í þelta mál, nema með góðum tillögum.
Nú er Thiers á leiðinni til Pétrsborgar, og erhætt
við, að honum gangi þar eigi betr.
En nú var Frökkum annaðhvort að gjöra, að
vinda bráðan bug að friðarsamningunum eðr að
halda áfram til hins ýtrasta, því að þjóðverjar voru
búnir að umkringja París með ógrlegum liðsafla í
vikunni sem leið. Áðr en allir vegir voru teptir,
flutti stjórnin sig suðr til Tours við ána Loire.
En rétt á eptir girtu þjóðverjar svo um París, að
þangað kemst engi inn eða út nema fuglinn fljúgandi.
Var nú auðséð, að þjóðverjum var full alvara, að
ráða á París með oddi og eggju. Prússakonungr
hefir nú stöðvar sínar íFerrieres, hinu nafnkunna
sloti Rotschilds, Friðrik erfðaprins í Versailles, og
erfðaprins Saxlands í Tremblay, hér um bil 2
danskar mílur frá París. f>jóðverjum og liði Frakka
hefir og lent saman fyrir utan borgina, og sýndu
Frakkar þar litla rögg af sér. þegar svona var
komið, fór Jules Favre til Ferrieres að finna Bis-
marck og leita um vopnahlé, þangað til kosningar
gæti farið fram, — en ákveðið var að þær skyldi
fara fram 2. Október — og reglulegt þing gæti
komið saman og ákveðið um stjórn Jandsins. Gaf
Bismarck kost á því með því skilyrði, að hinir
víggirtu staðir Strasborg, Toul og Verdun gæfist
upp, svo að þjóðverjar ætti óhindraða leið austr
til þýzkalands. þótti mönnuni út í frá þessir kostir
svo sanngjarnir, sem orðið gat, því að staðir þessir
eru þegar að þrotum komnir, enda hefir einn
þeirra gefizt upp síðan ; það er Toul. Jules Favre
kvaðst verða að ráðgast um kosti þessa við em-
bættisbræðr sína. En er þar kom, var þessum
kostum hafnað, og stjórnin birti almenningi, að
Bismarck hefði auk þessa beðið um Metz og Va-
lerien, eitthvert hið sterkasta vígi fyrir utan París.
Lýðveldismenn hafa þannig eigi látið sér dæmi
hinnar fyrri stjórnar að kenningu verða, og beita
nú hinum sömu ósannindum sjálfir. Og er bágt
að vita, hvað þeim gengr til þess annað en að
æsa þjóðina til enn harðari mótstöðu. Annað er
það, að þeir hafa ef til vill óttazt, að hershöfð-
ingjar þeir, er verja hina víggirtu staði, mundi
ekki kannast við myndugleika sinn, þótt þeir gengi
að kostum Bismarcks, en það hefði verið þeim
óbærilegr hnekkir. Mælt er að Bazaine hafi sagt,
að hann verði Metz og þann her, er þar væri,
fyrir keisarann, en hann kannaðist alls eigi við
þessa stjórn lýðveldismanna. þannig heldr þá þessi
ógrlega styrjöld áfram, og er hætt við, að hún
verði því grimmari sem lengra líðr. Sagt er að
einn herflokkr þjóðverja haldi suðr á Frakkland,
og sé þegar kominn að Orleans. Fáir efast um,
að úrslitin, sem sé þau, að Frakkar fari því
meiri ófarir sem lengra sækir fram. Floti
þeirra er nú kominn aptr úr Eystrasalti, og hefir