Þjóðólfur - 07.01.1874, Blaðsíða 2

— 38 —
«sem báðum pðrtum sé til hæfis. J>ví miðr verð
«egað játa, að vonir mnnna hér um þelta eru ekki
• sérlega miklar. f>að skyldi þá helzt vera, að ein-
«hver óvænt og mikilsvarðandi umskipti yrði, svo
«sem að «vinstrimanna flokkr» kæmi til valda í
«Kaupmannahöfn. f>ví að hitt, að hinn danski
«þjóðfreisingjaflokkr (NationHbernh) muni nokkurn
«tíma fást ofan af svo mikið sem einni af hans
• óvitru og einstrengingslegu kreddum, svo sem
»þeirrí, að ráðherra hinna (slenzku mála skuli
«einungís standa ábyrgð fyrir hinu danska ríkis-
«þingi, — að vænla slíks, mundi vera helber hé-
«góma-von. Ur því það er þeirra ótvílug ætlun,
«að stjórnvizka sú, sem á endanum leiddi lil þess,
«að hertogadæmin slitnuðu frá ríkinu, sé hin eina
«rétta gagnvart íslandi, hvað er þá líklegra, en að
«málalokin verði hér á endanum eitthvað svipuð?«
«f>að, sem einkum hlýtr að veikja vonina um
«það, að hinn góði þokki geti endrlifnað milli ís-
«lands og Danmerkr, það er hvað mest aðferð
«og andi hinna dönsku blaða. í stað þess að tal-
«að sé í vinalegum og sáttgjarnlegurn anda, sem
«jafnan er hyggilegast, og sem ætla mætti að hin-
«um yfirsterkari yrði fullauðvelt við þann, sem er
«minni máttar, þá gvs hvervetna að oss stríðr of-
«lætis- og óvirðingar-gjóstr úr dálkum hinna dönsku
«b!aða, og ekki fær þar nein skýring, hversu mein-
«laus sem vera kann, viðvíkjandi hinum sönnu
«málavöxtum, að komast að, nema fyrst sé brugðið
«yfir hana einhverjum litblæ, scm dönskum aug-
,«um sé þægilegr*.
Höfundrinn tekr þvínæstfram, hvernig Kaup-
mannahafnarblöðin hafi fjargviðrast í sumar, þegar
fyrst fréttist um undirbúninginn til þingvallafund-
arins, og enda látið því líkast, sem ælla mætti, að
upphlaup væri í vændum; þau þótlust þá eigi ganga
gruflandi að því, að þessi alda mundi runnin vera
frá Jóni Sigurðssyni, «hinum alræmda æsingasegg*
og «rikissundrara» (Statsoplöser). Stjórnarblaöið,
Berlingalíðindi, lókst þá á hendr að gel'a honum
ráðningu. «Til þess», segir höfundrinn, *að fram-
«kvæma ráðninguna, var nú kosinn Gísli Brynjúlfs-
«son, maðr, sem er persónulegr öfundarmaðr Jóns
«Sigurðssonar, og hefir áðr optar en einu sinni
«gjört hinum dönsku blöðum samkyns greiöa. En
• þegar þær frétlir komu með næstu póstskips-
«ferð, að nlt hefði farið fram með friði og spekt
«á J>irigval|afundinum, og að flugufregnin um vænt-
«anlegar óspektir væri alveg gripin úr lausu lofti,
«þá varð að finna upp á einhverju, til þess að
• háfa sig undan hneisunni, þar sem blaðið hafði
«hlaupið með lausaþvaðr og gjört mönnum skrá-
«veifur að raunalausu. f>á var sagt, að Jón Sig'
"tirðsson hefði alt ( einu snúið við blaðinu, og
«horfið frásinni fyrri póliUslcu stefnu, óvíst hvers
«vegna, en líklega einkum af því hann var að
«sækja um rektorsembættið við Reykjavíkrskóla(I)-
«[>etla álti að hafa stöðvað alln hreifinguna. Að
• alþingi hefði þá gjört halla á fvlking sinni um
«leið, það var svo sem eðlileg afleiðing af hinu-
«þá var aftr fariö að tala ( hinum gamla dremhi-
«lætistón, og hlakkað yfir því, að alþingi hefði
«gefizt tipp að fullu og öllu. [>að var svo sem
«auðvitað, að Gísli Brynjúlfsson tókst þá á hendr
• að tdócerao, hvernig að lyktum ætti að gjöra út
«um stjórnarmálið, og ( tvo mánuði samfleyjta
«hafa lesendr Berlingatíðinda orðið að sæta þess-
«um kynstrum, sern hann hefir ausið ( þá, þesso
«alþekta óviðjafnanlega samanhrófli hans af viðhafn-
«arlegum sérgæðisglósum og ómeltu molarusli allra
•visinda, mögulegra og ómögulegra — því maðrinn
«víll vera álitinn grimmilega lærðr,— án þess að í
«þessu fyndist nokkur hugsunarþráðr eða nokkur
«snefillaf heilbrigðu verklegu viti; en alt þetta átti að
• sannfæra menn um hina hræðilegu hrekkvisi Jóns
«Sigurðssonar og óskilríki hans í «pólitisleurn« efn-
«um. Um ráð þau, er G. Br. beitir til að fá högg-
«stað á fjandmanni sínum, munu menn geta gjört
«sér hugmýnd, þegar eg nefni það, að liann hefir
«eigi þótzt of góðr til að koma með rangsnúna
• staði úr Nýum Félagsritum1 í því skyni, að vekja
«á þeim grunsemd. [>að er nú vitaskuld, að oss
«má hér um bil á sama standa, hvað ritað er um
«oss ( dönsk blöð, og sér í lagi er ritkák herra
«G. Br. þeim eiginlegleikum búið, að það þarf eig*
»að fá nokkrum manni minstu áhyggju; en eig'
«að síðr, eins og fyr er ávikið, hlýtr þó þetta lúa-
1) J>es« niá geta, ab G. Br. var í mórg ár eiim af útg
endnm Nýrra Fálagsrita, sem ait fram á þenna dag haf»
haldib úbrej-ttri „pálitiskri" stefnu. I forstöbnnefn11
ritanna var hanii í 12 ár, 1848 — 1859, einmitt árin eptír
jijábfnndiun, og fjlgdi þá fram ineb miklum áhuga htt>0
sama, sem liann nú vill rífa nibr; orti þá lof og Ikt prentl'
þab í siimn ritnm nm sama manninn, sem hann nií reyn'r
hnibra meb nliu múti. Kf herra G. Br. hyggr menii á Isla11^
vera svo minnislansa, ab þeir hall gleymt þessn, þá 6kjátl»9t
lionum illa Hitt má hann vjta, ab euginn mun ætla, a^ h'rl
s bari sanufæring liana standi á fastari grundvelli en liin fyrr*‘
jiab er því biebi af þessari og öbrnni ástæbnm rátt á ll1'®’
þar sem höfundi bréfsins þykir þarflanst ab úmaka sig
þvi, ab rífa nibr hib „p ú 1 i ti s k a„ gálgatimbr, som ö*
liofir reist I Berlingatíbindum eba öbrnm blöbum llaiih e‘
allra manna vísastr til, ab gjöra þab sjálfr, þegar hann nte*t!l
slnn er búinn abskipta um „p ú I i t i s k a“ sanufaeringu.
Hitst.