Þjóðólfur - 30.10.1891, Page 7

211
Sanðfje raun vera til jafnaðar í meðallagi
að vænleik, þótt það sje allmikið rýrara
en í fyrra.
Sauðaflutningur frá kaupfjelögunum er
svipaður og í fyrra. Zöllner hefur sent
hingað (á Eyjajförð) 2 fjárflutningaskip
„Constantin“ og „Avocet“, hvort öðrubetra
til fjárflutninga. Taka þau bæði til
samans um 8000 fjár. Þau fóru alfermd
hjeðan með rúm 6000 frá kaupfjelögum
Þingeyinga og Eyfirðinga og tæp 2000 frá
kaupmönnum.
Fjársala er hjer nálega engin. Húsa-
víkurverslun keypti rúmar 100 kindur á
fæti, og Gránufjelagsverslun 5—600 hjer
í Þingeyjarsýslu. Verðið var 8—10 kr.
fyrir góðar kindur veturg. og 12—14 kr.
(18,50 hæst hjá Húsav.verslun) fyrir sauði.
Líklega reka menn fje í kaupstað til slátr-
unar, þótt verðið sje lágt, því margir eru
skuldugir við fastaverslanir. Samt eru ná-
lega heilar sveitír lijer, sem ekki skipta
við verslanir, heldur eru í kaupfjelagi, og
þótt hagur þeirra sje allt annað en glæsi-
legur nú, þá sleppa þær þó við slík ör-
þrifa-ráð að þessu sinni. Kjötverð á Húsa-
vík er 12,. 14 og 16 aurar á pundi. Vigt-
arstigin eru á hverjum kropp sem nær
hæsta verði 42 pd. og 34 pd. fyrir mið-
lungsverðið. Mör er 20 aur. pd“.
Norður-Múlasýslu 4. okt. 1891: „ Tíð-
arfar hefur uú um tíma verið mjög óstöð-
ugt og óþurkasamt; snjór ;á fjöllum og
stundum snjóað niður í sjó.
Heyannir um garð gengnar og hafa
gengíð miklu betur enn áhorfðist í byrj-
un sláttar. Grasvöxturinn varð hvervetna
langtum betri en útieit fyrir og nýting
góð. Munu heybyrgðir allflestra með betra
móti nú, þvi flestir hafá meiri og minni
heyfyrningar til ofanálags.
Fiskiafii hefur verið mjög lítill síðan
snemma í ágúst; er það hvorttveggja, að
gæftir hafa eigi verið sem bestar, og mestu
vandræði með beitu, því sjaldan og óvíða
hefur síld aflast til beitu; en vel hafa
þeir aflað, sem róið hafa, enda mun næg-
ur fiskur fyrir; er því mikill bagi að beitu-
leysinu, en nú vona menn, að fari að ræt-
ast fram úr þessum vandræðum, þvi vart
hefur orðið við síld þessa dagana, og telja
reyndir síldveiðamenn miklar líkur til, að
síldin fari nú að ganga verulega, og væri
óskandi að svo yrði.
Sanðfjár-markaðir hafaverið með dauf-
ara móti í haust, enda hefur Slimon enga
kind keypt hjor eystra í þetta skipti, en
hefur, eins og kunnugt er, keypt hjer
sauðfje, undanfarin ár, fyrir tugi þúsunda
króna, og borgað allt með gulli. Eru nú
lijer um sveitir mestu vandræði manna á
millum sökum peningaeklu, er af þessu
stafar, því kaupmenn hjer hafa verið mjög
sparir á peningum í sumar, sem og er
mjög eðlilegt; þeir munu þykjast hafa
orðið að gefa of mikið fyrir ull og aðrar
innl. vörur, til þess að þeir borguðu þær
í peningum. Sumir af kaupmönnum hjer
hafa tekið sauðfje upp í skuldir og gefið
mest 15 krónur fyrir vænstu sauði; eru
bændur mjög óánægðir með það verð. Nokk-
uð hefur verið lagt inn við verslanirnar
til slátrunar, og liefur viðunanlegt verð
fengist fyrir, einkum við Thostrups versl-
an á Seyðisfirði, sem gefið hefur 20 aura
fyrir besta kjöt, (40 pd. kroppa og þar
yfir), 24 aura fyrir mör og 1,50—3,00
fyrir gærur. Þar á móti hafa verslanir
Örum & Wulffs að eins gefið 15 aura fyr-
ir besta kjöt og 18 aura fyrir mörpundið,
og er það mikill verðmunur“. (Meira).
Koffort ómerkt er geymt kjá úrsmið B. Þor-
kelssyni, sem kefur komið nú með Tliyru; eigand-
inn vitji jiess sem fyrst og borgi uppskipun og
þessa auglýsingu. 393
Fundur í Stúdentafjelaginu annað kveld
I kl. 8y2 á Hotel Alexandra. 392
164
munur væri opt á karlmönnum og kvennfólki, sem gipt-
ust uú á tímum. „Óberstinn“, sem var „piparsveinn“ og
það ekki einn af þeim yngstu, hafði fengið ást á einni
frændstúlku langömmu minnar, kornungri stúlku, og
allt benti á, að liann ætlaði sjer að hiðja hennar. Það
leit út fyrir, að „aðalsmarskálkurinn" hefði eitthvað líkt
í huga. Þetta var langömmu minni mjög á móti skapi,
en hún vildi þó ekki beinlínis láta gesti sína það á sjer
skilja.
„Ungu stúlkurnar nú á tímum“, sagði hún, „hafa
ekkert á móti því, að giptast snemma og það rosknum
mönnum, sem geta gefið þeim skrautleg föt og alls
konar stáss og glingur. En opt og einatt eyða þær
öllum eigum manna sinna, eða, sem er enn verra, láta
sjer ekki nægja með þá, heldur gefa öðrum hýrt auga
o. s. frv.“
Hún leit í kring um sig i herberginu og hjelt síð-
an áfraiu:
„Fyrst börnin eru komin burtu, skal jeg segja
ykkur dálitla sögu, mjög lærdómsríka. Ef ykkur skyldi
leiðast hún, þá segið þið til“.
„Það var fyrir mörgum, mörgum árum“, sagði hún,
„10 árum, held jeg, eptir að háskólinn var stofnaður.
Hinir ungu liáskólakennarar í hinum ýmsu vísindagrein-
um, eðlisfræði, jurtafræði, læknisfræði o. fl., sem jeg
161
Hræ þeirra voru dysjuð þar nálægt og hulin grjóti
og hnausum.
Svo fóru menn að tínast burtu.
Um kvöldið voru þar engar menjar eptir af þessum
voðalega degi nema höggstokkurinn blóðugur, og þrjú
afmynduð höfuð á stöngunum. Krummí sat á einu
þeirra og hjó út augu þess.
Höggstokkurinn var kyrr þar fram á þeirra daga,
er nú Iifa; farið í jörðina eptir hann sjest enn.
Síðan var allt kyrt.
Þau Kálfagerðishjón flosnuðu upp frá búskap fám
árum síðar.
En það er í minnum haft, að Ólöf gamla hafi orðið
gömul mjög, og ekki bilað kjarkur og þrek við þetta
voðalega atvik. Henni fannst til um að verða nafn-
kunn sem móðir slíkra pilta. Og þegar einhverjir
spurðu kerlinguna að heiti löngu síðar, var hún vön að
svara á þessa leið:
„Olöf heiti jeg, og var móðir þeirra drengjanna,
sem teknir voru af um árið“.