Lanztíðindi - 15.05.1851, Síða 2

106
hvort hann vilji gánga í stofu. Jón kvað nú engin stofu-
erindi; þvi þessvegna væri hann þar kominn með flokk
sinn, að liann vildi í nafni páfans spyrja hvort hann og
hans væru gengnir af»rjettri trú. Uákon kvaðst vera
genginn á rjetta trú en ekki af, og svo væru allir sínir
menn, og það máttu segja páfa, þegar þið hittist næst.
Jón bað þá sína menn gánga að og drepa hunda þessa,
og lýsti þá óhelga og fje þeirra væri eign kirkjunnar.
þustu þeir þá að Jóns menn og sló þar í bardaga. Lauk
svo að Ilákon fjell og húskarlar allir, en Böðvarkomst
undan á flótta og var sár nokkuð og lúinn mjög. Jón
var og sár mjög og allir í hans flokki, en 5 menn voru
fallnir. Hvarf Jón þá til Hofs og þóttist vel hafa að
verið. Ekki herjaði hann á fleiri í hjeraðinu, en ýmsa
setti hann til höfuðs Böðvari, En það er frá Böðvari
að segja, að hann reið til vinar síns eins, og batt þar
um sár sín og sagði tíðindin. þóttu þau ærin orðin og
ætluðu margir að þessa mundi hefnt verða. Reið þá
Böðvar aptur til Bræðratúngu og 4 menn með honum.
Voru þar engir menn fyrir og hús öll brotin, svo ekki
var í búandi. Tóku þeir þá lík hinna föllnu og gjörðu
útför þeirra, eptir þvi, sem kostur var á. Skjótt urðu
þessi tiðindi hjeraðsfleyg og þóttu hvervetna bæði mikil
og ill. það fylgði og nieð að fje væri lagt til höfuðs
Böðvari. Vildi hann þá ekki vera vinum sínum til hættu,
eða stofna þeim í neinn vanda, og leitaði nú til hellis
þess, sem hinn gamli maður hafði ncfnt við hann forð-
um. Hann gekk inn ■ hellinn og litaðist um. Fannhann
þá brátt afhelli nokkurn skammt inn frá hellismynninu
og þar fór hann inn. þessi afhellir var höggvinn í
bjargið og ekki stór og með glugga á hliðinni. þar
var borð og bekkur úr steini og sængurstæði eitt með
þurrum mosa í. í vegginn var böggvinn út djúpur
skápur eða hyllur. Ekkert sá hann hjer lauslegt inni
ncina á efstu hyllunni stóð rainmgjör stokkur úr eyk og
jérnbentur. Lykillinn stóð í skránni. Stokkurinn var
svo þúngur að Böðvar gat með herzlumunum tekið hann
ofan og setti hann á borðið. Hann lauk stokknum upp
og sá að hann var fullur af gulli og gerscmum. Hann
læsti stokknum þegar og fór að leita hins gamla manns,
eða líks hans. En hann fann það ekki fyr en seint og
síðar meir og lá það í steinþró í afkima einum í hell-
inum og stafurinn ofaná. Líkið var þornað uppoghart
orðið, og var einsog bros Ijeki um hið föla andlit hins
gainla manns, svo var líkið fagurt á að líta. Böðvar
minntist við líkið og gat ekki bundist tára, er honum
flaug nú æfi hans í hug. Böðvar ljet líkið vera, en
breiddi yfir það kápu sína og fór svo inní afhellinn apt-
ur. Hjer bjó hann nú um sig og viðaði að sjer það
sem hann þurfti til viðurværis. Eykarstokkinn ljet hann
I holu undir borðinu og var hann þar ekki auðfundinn.
Hjer dvaldi nú Böðvar á meðan siðabótin var að ryðja
sjer til rúms, og vissu engir af hýbýlum hans. Hann
reið öðruhvoru til Hofs og talaði við Astu, og sagði
hún honum jafnan hvað títt var i hjeraðinu, svo hann
vissi allt af hvað gjörðist, og úr hellinum sá hann allar
mannareiðir um hjeraðið —.
Siðabótin var nú orðin ríkjaadi í hjeraðinu og ofsi
katólskunnar var að mestu orðinn að engu. þá bar
það til tíðinda eitt kvöld um vorið, að þrír menn fóru sam-
an um hjeraðið og þó cnga mannavegi, svo það var
auðsjeð að þeir vildu leyna för sinni. þeir fóru hjá
fjallinu í það mund, sem Böðvar ætlaði á stað heim að
Ilofí að hitta unnustu sína. Hann sá til mannanna og
þótti för þeirra kynleg, er þcir fóru enga mannavegi.
Grunaði hann að eitthvað mundi standa til. Hann fór
þá í hámóti eptir þeiin, en þó svo fjærri, að þeir urðu
hans ekki varir. Mennirnir riðu til Hofs og stigu þar
af hestum sínum fyrir utan garð. Síðan gengu þeir heim
að bænum hljóðlega. Böðvar fór alltaf í hámóti eptir
þeim og sá hann að einn þeirra gekk uppá glugga
þann er var yfir hvílu Jóns bónda cg bað hann koma
út hið bráðasta og tala við sig. Jón kom út bráðum,
og þegar er hann var kominn út fyrir bæjardyrnar tóku
þeir hann, sem úti voru og bundu og höfðu með sjer
út fyrir garð. Böðvar vildi vita hvað þeir gjörðu og
gekk nær þeim og leyndist undir túngarðinum. Hcyrði
hann þá, að einn af mönnunum tók til máls og sagði:
Hefur þú lofað því, Jón, að setja dóttur þína í klaust-
ur, þegar er hún væri tvítug orðin, svo að testamenti
þitt hið forna fái framgáng?
Hverju skiptir það ykkur?
Seg oss hið sanna eða vjer drepum þig þegarí stað.
þá ersvo víst, að hún skal í klaustur fara, og kirkjan
erfa mig; sleppið mjer nú.
Nær hjeztu þessu?
þegar Viðeyjar munkarnir komu til mín um sumar-
ið, sem menn kölluðu síðan Hofsgesti, og mest var um
talað; sleppið mjer nú.
Hversvegna drapstu Hákon bónda og lagðir fje til
höfuðs syni hans?
Af því jeg var hræddur um, að þeir feðgar mundu
komast að heiti því, sem jeg hafði gjört, en Böðvar
vildi fá Astu, og sá jeg, að cf hann sækti fast bónorðið,
þá mundi jeg verða að gefa honum meyna, eða verða
fyrir illum hnjóði hjeraðsbúa, en þá væri jeg ogneyddur
til að rjúfa heit mitt; sleppið mjer nú.
Vel segist þjer frá. En hvar geymir þú penínga
þína og gripi?
Jeg á fátt annað, en fastcignir, ogájegnú 2S hndr.
hundraða i jörðum. En það iítið sem jeg á af gripum
geymir Asta dóttir mín; sleppið mjer nú.
Bráðum skulum vig sleppa þjer; hundurinn þinn!
Auðurinn þinn og Asta skal nú bráðum verða okkar og
konúngsins eign. þú hefur nægar sakir, ogfellur ó . . .
I þessu biti snnraöist Böðvar að og hjó þann bana-
högg, sem talaði. Hinir brugðust til varnar, og vari
þar nrrusta snörp nm hrið. Böðvar hafði öxi eina
vopna, en hinir höfðu sverð. j>ó lauk svo, að Böðv-
ar drap þá báða. Skar hann þá böndin af Jóni bónda,
og segir: Snauta þú heim tii þín mannfýlan þín. Jeg
nenni ekki að drepa þig í þetta sinn, og nýtur þú þar
mest dóttur þinnar ,4stu! Jón spratt á fætur ogsegir:
Hver er það> sem jeg á lif mitt að launa? jþað Iiugði
jeg þig litlu skipta inundu, og þrí sagði jeg þjer það
ekki, en rila skaltu þá, er jeg hefui Ilákonar föður