Ný tíðindi - 23.09.1852, Page 1

rvÝ t í ð i r\ d i.
1!>. og 20. bl. 23. d. septemberniiuiaðar. 1H52.
Ulföf doktors Sveinbjarnar Egiissonar
fór frani á Föstudaginn liinn 27. d. ágústm.
Söfnuftust líkfylgdarmennirnir fyrst saman um
morguninn á gildaskála bræörafjelagsins l.
5aöan fóru menn síftan, er allir voru komnir,
niftur í hús hins dána, og flokkuöu jieir sig
fyrir utan gluggana í garðinum, sem ekki
gátu fengiö rúm inni, og hlýddu á húskveöju
{iá, er dómkirkjuprestur sjera Á. Johnsen
flutti þar. Aft því búnu var líkið borið i kirkj-
una. Flutti dómkirkjuprestur Á. Johnsen þar
líkræðu 2, og aðra prófessor P. Pjetursson í
nafni og eptir tilmælum nokkurra viðstaddra
lærisveina hins fráfallna. Siðan var líkið
borið til sins síðasta hvíldarstaðar, og er greptr-
uninni var Iokið, gengu menn aptur í kirkj-
una, og var f>ar sunginn hinn latinski útfar-
arsálmur „Jam moesta qviesce qverela“, og er
því var lokið fór hver heim til sín.
3>að er hvorttveggja, að útfarir slikra
manna, sem dr. Svb. Egilsson var, eru ekki
hversdagsiegar hjá neinni þjóð, hvað þá hjá
oss Islendingum, sem erum svo fámennir,
enda prýddu Reykvíkingar svo útför þessa,
eins og þeir gátu bezt, bæði með því að fjöl-
menna hana sem mest, og ýmsu öðru, eptir
því sem hverjum gafst færi á. — Likkistan
var snotur, en þó ekki með neinu teljandi
skrauti á, nema liörpu, sem er skáldaeinkunn,
og bíflugnahúi, sem er merki iðni og starf-
semi, er hvorttveggja var steypt. úr gipsi, og
litað svart, eins og kistan. Enginn skjöldur
var á kistunni, og var það af þvi, að líkkistu-
skildir fást nú ekki gjörðir á suðurlandi, svo
í lagi sje, síðan gullsmiður J. Thomsen á
Bessastöðum dó. En þar á móti var á henni
laufhringur einn mikill. — Kórinn í kirkj-
unni var tjaldaður með svörtum dúkum, og
svartar grisjuvoðir fyrir gluggunum. Altarið
og gráturnar voru og eins sveipaðar svörtu,
og var kórinn lýstur með vaxkertum. Kirkju-
gólfið var stráð með laufblöðum; prjedikunar-
stóllinn var og hulinn svörtum hjúp, ogsömu-
leiðis var organið tjaldað utan með svörtum
blæjum 3. — Á meðan líkið var borið inn í
kirkjuna ljek organisti P. Guðjolinsen .sorgar-
ljóð eptir próf. Weyse á organið; en á meðan
það var borið út úr kirkjunni, Ijek hann sorg-
arljóð eptir sjálfan sig. — Lærisveinar hins
framliðna skiptust á að bera líkið, fyrst úr
heimahúsum í kirkjuna, og siðan úr kirkjunni
aptur til grafarinnar. — Dr. Svb. Egilsson
er jarðaður í landsuðurfjórðungi kirkjugarðsins
í lleykjavík rjett við grindurnar, á hægri hönd,
þegar gengið er suður úr bænum á Skildinga-
nesmela. En það er næst að norðanverðu við
ættarreit konferenzr. Sveinbjörnssonar. Mun
það og bafa verið mest að skapi hins fram-
liðna sjálfs, að moldir hans væru sem næstar
þeim reiti, er vinur hans hafði þegar markað
sjer. — Fyrir útförinni voru þeir konferenzr.
Sveinbjörnsson og kaupm. Jónsson. —
Tvær grafminningar voru gjörðar eptir dr.
Egilsson; aðra gjörði konferenzr. Sveinbjörns-
son, undir sinu nafni, og er liún á íslenzku;
hún er prentuð hjer fyrir aptan; hin er eptir
eand. B. Gröndal, son hins framliðna, og er
hún á latínu. Af henni er ísl. útlegging
prentuð í 5jóð. 90.—91. bl. Grafminningar
þessar voru prentaðar á lausum blöðum, og
býtt út meöal líkfylgdarmannanna.
A) Vjer getum ekki ímyndað oss annað, en að þessi
nýbreytni við útför í Reykjavík, hafi geðjast öllum *ro
vel, að menn muni hjer eptir fylgja henni, og leggja af
þann sið, sem fyr hefur verið, en það er, að bera lík-
ið fyrst í kirkjuna, og ganga þar burt frá j)ví, til þess
að neyta þcss erfis, sem hjer tíðkast, fara síðan aptur í
kirkjuna, o. s. frv.
2) í líkræðu þessari var stuttlega *agt frá æfi hins