Ný tíðindi - 23.09.1852, Blaðsíða 2
78
framliðna, og stillum vjer oss ekki um, að lýsa yfir
þeirri ósk vorri og von, að ættingjarnir muYii, sem fyrst
gefa út á prenti æfisögu hans, sem og smákvæði þau
og lausar vísur, sem finnast kynnu í handritum hins
framliðna, eða sem menn vissu af og kynnu.
3) Öll þessi Iiin svörtu tjöld vo'ru Ijeð og lánuð hing-
að og þangað að, mest klæði frá kaupmönnunuin, og
hafði herra Nielsen timbursmiður annast um fyrirkomu-
lag þeirra, og heyrum vjer ekki annað, en að öllum
hafi þókt það vel fara hjá honum. það má nærri getn
hvaða ómaksauki í því er, að slík tjöld skuli ekki vera
til eða fylgja kirkjunni. En kirkjan mun nú hafa nóg
við sitt fje að gjöra, þó hun fari ekki að efna sjer upp
á sorgartjöld, sem síðan yrði, ef til vill, sjaldan við höfð.
Oss þykir því vert, að hreifa því við Reykvíkinga hvort
þeim virðist ekki þetta þess vert, að menn skjóti saman
dálitlu fje til þess að kaupa fyrir sorgartjöld handa
dómkirkjunni, sem vjer getum ekki trúað, að kostuðu nein
ósköp En það er ekki efunarmál, að kaupmenn geta
farið sem næst um þetta, og ekki er þeim vantreyst-
anda til þess að bregðast vel við þessu, ef þeim eða
öðrum málsmctandi mönnum þykir það þess vert, og
einhver vildi gangast fyr.ir því.
t
Hér liggur
duptiö jaröneska sem dáið gat,
lijúpur ódauölegs anda
SVEINBJAMAR EGILSSONAR Drs.
Hann fæddist 6. Marts 1791;
giptist 20. Júní 1822
Jómfrú Helgu Benedictsdóttur fæddri Gröndal,
varö kennari við Islands lærða skóla
27. Marts 1819.
Lærifaðir í guðfræði 27. Nóv. 1843.
Skólameistari í Keykjavikur lærða skóla
27. Apríl 1846
flutti alfari til andanna föðurs, hvar
Ilans arfahluti og hugur var,
17. August 1852
eptirþreyir ekkja Hans og 9 börn
3 biöu föður síns í blíð-
heimum.
Hans lærdómur, gáfnasnild og smekkvíai,
hæversk glaðværð og hjartagæðska,
Hans tállausa tryggð, tilgjörðalaust
lítilæti og ljúfmennska,
áunnu honuin
frægð og heiður utanlands og innan,
ást og kærleika og sáran söknuð
vandamanna og vina.
þegar allt það hversdagslega er fyrir laungu
gleymt, mun Hans um aldur gctið
verða, mcðal Islands helztu
merkismanna;
því
„Sá vísi eptirskilur meira nafn enn þúsund
aðrir, og þó hann gángi til hvíldar,
eykur hann það.“
, Sírak 39. v. 15.
Svo minntist vinar síns
þ. Svb.
( Aðsent).
það hefur aldrei verið ætlun mín að svara þjóðálfi,
þó hann kynni að hafa eitthvað það meðferðis, frá
sjálfum sjer eða öðrum, sem að mjer mætti lúta, því
jcg hefi í því falli haklið það rjettast, að fylgja lífsreglu
gainals spekings hjá Gyðingum. Mjer hcfur líka sem
optast ckki verið annað hægt, en að þegja, því ekki
er nú svo ríkur staðurinn, að jeg eigi þjóðúlf, og les
jeg hann þvi ekki, neina ef hann af hendingu verður
fyrir mjer við og við annarstaðar. það er þannig rjett
nýlega, að jeg rak mig á hans 4. árgangs 77. og 78.
blað, hjá kunningja mínum, og las þar langa rollu „frá
nokkrum Arnesingum“. A hún að mjer virðist, að gefa
landsmönnum mínuin hugvekju um það, hve hraparlega
sje misfarið með fje það, sem Suðuramtsins húss - og
bústjórnarfjelag liefur til meðferðar. Að þessir „Arnes-
ingar“ hafi lagt fjelagi þessu fjárstyrk í upphafi, tel jeg
nú sjálfsagt, því annars gæti það verið vafamál, hvort
þeir ættu sókn á því, hvernig fjelagið ver eiguin sínum.
En þó nú svo væri, að þessir heiðruðu „Árnesingar*
hefðu ekkert lagt til íjelagsins fyr eða seinna, neina
þessa rollu, þá finn jeg mjer þó skylt, vegna þeirra
mörgu, bæði í Árnessýslu og annarstaðar í suðuramtinu,
sem án endurgjalds hafa rjett fjelaginu hjálparhönd, að
sýna fram á það, af hvaða toga þessi klögumál sjeu
spunnin; í öllu falli er það skylda mín við Ijelagsins
fulltrúa í Árnessýslu, að firra þá þeim vítiftn, sem þeir
ekki eiga skilin, og sem máske hvergi eiga heima, nema
hjá mjer, sem samið halði skýrslu fjelagsins frá 1851,
sem verið er að ásaka.
það ^em virðist, að taka þessa „Árnesinga sárast“,
er vcrðlauna útbýtíngin til prestsins á Klausturhólum
sjera þórðar Árnasonar, og þorgils bónda Olafssonar á
Stóruhorg í Árnessýslu. Að þeir líka fara að tala um
gjöfina fjelagsins til Guðbrandar bónda Jónssonar á
Gamlabæ í Skaptafellssýslu, virðist að vera gjört svona
til málamyndar og til blekkingar, til að gefa í skyn, að
ekki sje umvöndun þeirra eingöngu bundin við tak-
mörkin áKlausturhóla og Rúrfells sóknura,
þó þeim kunni að vera þar kunnugt. En hvað þessa
gj ö f til Guðmundar snertir, er mjer óhætt, fjelagsins
vegna, að svara þeim heiðruðu „Árnesingum“: Ef þið
e k k i eruð fjelagsmenn, þá kemur ykkur þetta ekkert
Yið; það er hver bær um að ráða sínu, en cf þið eruð