Ný tíðindi - 23.09.1852, Blaðsíða 5

S1
verða sín eign? Á þá hreppstjórinn aö hafa
svarað: „jeg veit ekki; það held jeg“. "þetta
tók Jón fyrir fulla heimild og beiddi Gísla
bróður sinn, að marka fyrir sig gemlinginn
undir brœðranna sameiginlegt mark, hvað hann
og gjörði. Seinna var kindin seld sém óskila-
kind, og bræðurnir lögsóktir fyrir mörkun
hennar. Undirdómarinn Árni sýslumaðu Gísla-
son fann j)á ákærðu seka um ólöglega með-
ferð á fundnu fje, og dæmdi því 12. nóvemb.
árið sem leið:
Hinir ákærðu bræður Jón Jónsson, vinnu-
maður á Kálfafelli og Gísli Jónsson, vinnu-
maður á Hvoli, eiga hver um sig að líða
15 vandarhagga refsingu, greiða, sem einn
maður, endurgjald fyrir allait |)ann kostn-
að, er löglega leiðir af máli þessu, auk
f>ess að hinir ákærðu greiði, livor að sínu
leyti, endurgjald kostnaðar {>ess er fram-
kvæmd hegningarinnar af sjer leiðir, enn
fremur ber Gísla að borga tvo ríkisbánka-
dali í málsfærslulaun til talsmanns sins í
málinu hreppstjóra Bjarna Bjarnasonar.
Dómi þessum skutu þeir dómfeldu til
Iandsyfirrjettarins sem ekki fann {>að neitt í
aðferð bræðranna, er ollað gæti {>eim lögsókn-
ar eða áfellisdóms, þar þeir enga launung
drógu á tilkall sitt til kindarinnar, og vitni
höfðu borið að liking mikil væri, livað litinn
snertir, milli gimbrarlainbs þeirra bræðra og
óskilakindarinnar. Loks beíðu orð breppstjór-
ans, hver eitt vitni sannaði, og hreppstjórinn
ekki harðlega neitaði, verið þeim til styrking-
ar. Landsyfirrjetturinn dæmdi því 14. júní 1852
Hinir ákærðu Jón Jónsson og Gísli
Jónsson eiga fyrir sóknarans ákæru í sök
þessari sýknir að vera. Allur af sökinni
löglega Ieiðandi kostnaður, og þar á með-
al þau svaramanni hins ákærða Gisla
Jónssonar í hjeraði dæmdu laun 2 rbdd.,
sem og laun sóknara hjer við rjettinn
organista P. Gudjohnsen 5 rbdd. og svara-
manns Jóns Jónssonar cand. theol. Laur-
usar Hallgrímssonar 4 rbdd., borgist úr
opinberum sjóði.
Um jarðyrkju á Islandi.
(Endi). En hvernig getum vjer aflað
oes þessarar þekkingar og kunnáttu? Getum
vjer fengið hana úr útlendum bókum? Nei!
hún er ekki fólgin í fast ákveðnum reglum,
sem eiga allstaðar við. Hún er fólgin i lmg-
sýni og kunnáttu, til að sjá hvað hezt á við
á hverjum stað. Grasvegurinn verður ekki
þekktur kennslulaust af bókum; þar það er
ekki einhlýtt að fara eptir útlitinu; lieldur
verður að leysa moldina upp með sýrum, til
að vita hvað mikið er í henni af lrverju efni
fyrir sig. Og auk þess, sem bækurnar leggja
ekki áhöld til þess konar rannsóknar upp í
liöndurnar á mönnum, þá eru þessar ransókn-
ir vandasamari enn svo, að menn geti komizt
upp á þær tilsagnarlaust. Menn geta að eins
lært þessa íþrótt með langri iðn og góðri til-
sögn. Og þessi iþrótt er að rannsaka og leysa
í sundur efnin í jarðveginum, sem er sú eina
sky nsamlega og áreiðanlega undirrót jarðyrkj-
unnar. En geta menn ekki lært hjá löndum
vorum, sem hafa numið þessa iþrótt ? Nei!
ekki vegna þess, að þeir sjeu ekki mæta vel
að sjer, heldur vegna hins, að bæði þurfa þeir
langan tíma hjer til rannsókna og tilrauna,
áður en þejr geta farið að kenna; og svo eru
þeir svo örfáir að naumast er von á því, að
hjer geti komið upp jarðyrkjuskóli meðan þeir
fjölga ekki meira. En þó menn gætu nú
lært hjá þeim, vantar samt það sem ekki ríð-
ur svo lítið á, — og það er að ferðast hjá ná-
granna þjóðunum og kynna sjer háttu þeirra,
sem bezt verður; búnaðarhátt, ræktunaraðferð
og verklag. Mörg er aðferðin í hverju fyrir
sig, og svo mörg, að varla er þess að vænta,
að nokkur bókleg menntun geti verið einhlýt
í þeim öllum. En náttúran og háttsemi þjóð-
anna er sá menntabrunnur, sem aldrei verður
uppausinn og sem getur bezt fullnægt þeim,
sem ferðast í allri fjölbreytni og vanda. 5eg-
ar búið er að nema af bókum er ætíð eptir,
að geta framkvæmt það, sem maður hefur
numið og til þess þarf ekki litla kunnáttu og
æfing. Gildi þekkingar sinnar getur maður
bezt reynt með því að bera hana saman við
reynzlu annara manna. Sá sem ferðast, at-
hugar allt nýtt, sem fyrir hann ber og hvern-
ig það geti orðið að liði heima hjá sjer. Með
því móti getur hann orðið fær um, að skera
úr því, hvaða aðferð sje bezt í öllum bjarg-
ræðisvegum manna. Dýrmæt er þessi þekk-
ing; því annaðhvort verður það hún, eða ann-