Norðri - 01.08.1856, Blaðsíða 4

60
lakast byrgoir af naufesynjavörum. •— Vjer liöff-
um nú búizt vií*, ab þegar slíkt ber ab hendi, og
á meban aí) f'rjálsa verzlunin er ekki búin afe sýna
hjer ávöxtu sína á þann hátt, að nóg sigling sje
til landsins, og því flytjist svo miki$ af naub-
synjavörum sem landsmenn þarfnast, af) stjörnin
mundi taka slíkum áskorunum vel, og álíta þafe
skyldu sína afe byrgja Iandife afe naufesynjavörum,
svo afe ekki gjörist hallæri fyrir þær sakir, því
slíkt getur afe borife, þó afe vel láti í ári, ef mat-
vörur eru fluttar úr landinu, en ekki nægilegar til
landsins aptur; og einkum ætlufeum vjer afe stjórn-
in mundi gjöra þafe sökurn þess, afe hún gekkst
fyrir afe senda kornskip til sufeurlandsins 1853
(ef oss minnir rjett), án þess vjer viturn til,
afe hún hafi lifeife neinn sjerlegan baga af því,
efea varife til þess neinu stórkostlegu fje; og eink-
um sökum þess, afe stiptamtmafeur haffei tekife þafe
fram, afe kaupmenn heffeu ekki byrgt sig eins og þeir
voru vanir afe naufesynjavörum, af því þeir heffeu
búizt vife mörgum lausakaupmönnum bæfei dönsk-
um og frá öferum þjófeum. En þetta hefur þó
ekki gengife eptir. I hinu fyrra brjefi segir stjórn-
in: „afe nú þcgar lögin 15. apríl 1854 um sigl-
ingar og vcrzlun á Islandi hafi Ieyft útlendum
þjófeum afe sigla á allar hafnir á landinu, fljóti
af því, afe hvorki geti stjórnin efea hinir dönsku
kaupmenn haft neina sjerlega skyldu til afe
annast um vörubyrgfeir í landinu framvegis, og
bifeur því stjórnin stiptamtmanninn (efea amtmenn-
ina) afe láta menn í sínu umdæmi vita, afe þeir
verfei sjálfir afe hafa fyrirhyggju fyrir því afe byrgja
sig mefe alls konar naufesynjavörur, og þeir megi
ekki væntaneinnar sjerlegrar hjálpar frá stjórn-
inni í því efni“; og um leife og hún skírskotar til
þessa brjcfs segir hún í hinu sífeara, „afe hún eink-
um ekki nú, þegar öllum þjófeum sje leyffe sigling
til Islands, geti tckife sjer á herfear ábyrgfe þá, afe
verja nokkru tje til afe byrgja Island afe naufe-
synjavörum, heldur verfei landsmenn afe annast
þafe sjálfir fyrir miliigöngu kaupmanna, og hafi
stjórnin því ekki getafe gjört annafe afe verkum,
en afe sjá um, afe efnife í brjefi stiptamtmannsins
yrfei heyrum kunnugt, til þess afe vekja athygli
kaupmanna á þessu máli“.
þegar vjer gætum afe, hversu ung verzlunar-
lögin eru, og hve ólíklegt er, afe breytingin, sem
þau afe líkindum gjöra, komi snögglega, þar efe
útlendar þjófeir munu þurfa afe átta sig vcl á mark-
afei hjer, áfeur en þær taka afe sigla hingafe svo
um muni, virfeist oss niargt athugavcrt í brjefum
þcssum. Oss furfear fyrst á því, afe hinir dönsku
kaupmenn, sem þó gátu nokkurn veginn vitafe,
hve mikil sigling mundi koma til landsins, skuli
hafa minnkafe nokkufe töluvert afeflutninga sína á
matvöru af ótta fyrir mikilli afesókn, enda inun
þafe varla mefe öllu rjett hermt, og afeflutningarnir
vífeast hvar hafa verife eins miklir og áfeur, hvafe
sem kann afe hafa verife fyrir sunnan.
þó afe oss í öferu lagi virfeist þafe rjett og
efelilegt, afe hinir dönsku kaupmenn hafi nú ekki
lengur neina sjerlega skyldu til afe annast um
vörubyrgfeir í landinu, efea fæfea oss Islendinga,
eins og sumir kalla þafe, þá getum vjer ekki í
því efni fallizt á afe binda þá og dönsku-6tjórn-
ina á eitt band, þó afe stjórnin gjöri þafe í brjefi
sínu, því oss virfeast skyldur liennar og kaup-
manna vife landife all-ólíkar. Oss virfeast skyld-
ur stjórnarinnar enn. hinar sömu í þessu efni og
þær voru, áfeur en verzlunarlögin 15. apríl 1854
voru gefin, og hún geti ckki kastafe skyldum þess-
um af herfeum sjer, þó afe hinir dönsku samþegn-
ar vorir hafi ckki lengur lögbofeinn hagnafe á verzl-
uninni vife oss, og fleiri sjeu komnir eía megi
koma til afe verzla hjer vife land. I öferu eins
landi og Islandi, sem liggur svo fjærri öferum
löndum, og þar sem vcrzlunarvifeskiptin cru svo
óviss afe þau geta ekki verife nema nokkurn hlut
ársins, álítum vjer þafe sjálfsagfea skyldu hverrar
stjórnar, þegar bryn naufesyn ber til, og líf og
björgun þegnanna í landinu er komin undir því,
afe hlaupa undir bagga mefe afe bæta úr slíkum
vankostum; en á hinn bóginn virfeist oss sann-
gjarnt, afe þeir hlutir landsins, sem slíks vife þurfa
endurgjaldi henni kostnafe þann, semafþví leifcir,
annafehvort afe nokkru efea öllu leyti. Oss virfeist
því sjálfsagt, afe embættismenn vorir láti þessi
brjef ekki fæla sig frá því, þegar þörf gjörist,
afe knýja á náfcardyr stjórnarinnar í þessu efni,
og vjer vonum þess af rjettlætistilfinningu henn-
ar, afe hún veiti þess konar áskorunum bænheyrslu.
(Afesent)
f>afe er ekki allt gull sem glóir!
f þjúfeúlfl 31. maí sendir landlíeknirinn „homöopöthnn-
um“ hjer fyrir norfean kvefejn sína, ogsannastþar: „Kemnr
hver svo til dyra, sem hann er klaeddur.^ lleffei þafc ekki
verife landlæknirinn, sem mælt er afe komizt hafl svo aufe-
velt afe nafnbötiuni í Kíl um árifc, sem búiiin er afe vinna
Danmörkn svo ómetanlegt gagu nm allar ókomnar aldir mefe