Norðri - 31.10.1858, Side 7

107
31. desember f. á. mefctekib 8. febrúar, sem þá
loksins slagabi inn á leguna í hðnd mjer norbvest-
an af Skagatá. Sýnist eins og berendur þess hafi
inisst sjónar á leibarstjörnunni; enda gengur svo
tíbum meb þessar signetsgnofeir, ab þær verba sse-
hafl í vösum ómildra manna. Gatnan hafói jeg
af scMinum sem og hverri annari okkar litlu vib-
kynninau (gseti jeg annars haft gaman af nokkru
m't orbib). Mjög sýnist nú brugbib Islendingum,
ab sjá þá berjast meb innýflum og hausum skepn-
anna, og lítt hefÖi því trúab verib á 9. og 10.
öld, ab svo mundi verba. Einhver mælir jafnan
skapamálum. þær tíbirnar eru í nánd, ab svodd-
an vopn verba ekki á lopti, heldur eiga menn
bardaga vib sinn eiginn maga, semheimtar stríbs-
skattinn rneö allsherjai lögum, og æpir heróp þab
er menn kaila garnagaul. Yfirstandandi tíb-
ar svipur er einhver hinn mikilúblegasti, sem jeg
hefi sjeb, frá hverju sjónarmibi sem jeg skoba
liann; eru og færri dæmi, ab jafnstór vanhöld
hafi sýnt sig undan svo góbum vetri. En þetta
er eblilegt, því þab góba er jafnan brúkab án at-
hygli, og blíblæti náttúrunnar án ótta. Vetur er
alltíb vetur, í ebli sínu, og hefur sína rjettu verk-
un inn á náttúruna, þó ekki sjeu alltíb sömu frost
og fannir. Sá ósýnilegi kraptur þessa forna heitis:
þar skal verba vetur og sumar, verkarinn
á þá sýnilegu jörÖ, og allt sem á henni nærist,
hib santa í grundvallarlögunum, hvernig scm lopt-
ÍÖ lætur.
Jeg bræbist ab hugsa til svo margra ár-
gæbsku ára í sífellu til lands og sjóar, sem ný-
gengin eru hjá, og sjá um leib engan þekkjan-
legan ávöxt þeirra, nema í nsunabariífi, prakt eg
drambi; og mitt í skauti árgæbskunuar hafa menn
stníbab sjer dýrtíb í landitiu í öllum vibskiptum inn-
byrbis, og þab svo óhóflega, ab varla heyrast dæmi
þess í afleibingum nokkurra hailæra. Menn liafa
sett sjer fyrir atignamib, og bent hver öbrutn á
hæsta verbib í kaupstaÖnum, sem varab hefur stund-
um daginn, og viku þegar bezt Ijet, og sagt: „þetta
er sú regla og mælisndra eptir hverri rjer fram-
göngum“. Ett þab var sitt hvab borgaraleg og
bræbraleg innbyrbis vibskipti í einum fámennum
og umflotnum hölma í Nerbtirhölutn ebur tælandi
stundarvibskipti vib útlenda. þab er illa valib,
ab sú næringarmjólk, sem vjer enn sjúgum úr
brjóstum móbur vorrar, og gub hafbi sjerdeilislaga
ætlab oss til fósturs, henni skulum vjer samstund-
is spýta í óþakklátt gin dtiendra, opt fyrirsvikna
vöru, skemmd mjölföng og tæiandi glis opt meb af-
arverbi. þetta allt fellir lílib meir enn stybur;
en vort rjetta lífsviburhald og meböl flytja þeir
úr greipum oss, en skilja oss eptir sult og seyrit.
Mun ekki gjafaranum allra góbra hluta mis-
þóknast, þegar oss þykir allt annab betra en þab
sem ltann sjálfttr leggur á borb fyrir oss? þó
er bágast af öllu, ef hann tekur í burtu blessun
sína frá lífsbjörg vorri vegna vorrar misbrdkttn-
ar, því þá fer braubib ab verba ódrjúgt og lítt
nærandi; því eins og hann er meistari í ab gefa
eins getum vjer og verib meistarar í því ab spilla
og eyba.
Kaupstabir vorir hjer á Skagafirbi hafavcrib
all.slausir í Tetur og vor, «tan í Hofsósi fekkst
lengstuin narningur af sikurlausu kaffi, sem eng-
inn meb heilbrigbii sál þoldi af lykt nje »mekk,
brennivín fekkst þar í reikning fram undir mibj-
an veíur, enguin kristnum manni drekkandi; köll-
ubu menn þab almennt Jólahland. þetta voru
öll lífsbjargarmebölin, er Danir skildu oss eptir
undir veturinn, en sigldu hjeban meb hlabnar
skeibur af kjöti, fiski, tólg, smjöii og lýsi, som
allt hefbi varib menn sulti á þessu kalda og langa
vori. Nú eru hjer komin 4 skip á Skagafjarbar
höfn. og eru menn nærfellt eins svangir fyrir því,
margur hver. Fæstir hafa peninga ab kanpa meb,
vörur í engu verbi á þessum tíma, »n ekkert er
lánab þó líf vib liggi. Tilgangur Dana f öllu
þessu er ab vísu aubsjen; en sífelldar þarfir vor-
ar og óframsýni, sem og illa sameinabir þeir litlu
kraptar er vjer höfum, munu lengst standa og
hafa stabib oss fyrir þrifum.
þetta er þá orbib miklu lengra og allt ann-
ab on jeg í fyrstu ætlabi; og vík jeg nú sögimni
heim til sjálfs mín, sem kunnugastur þar, og er hdn
m«b öllu órífleg. Er jeg nd, þegar minnst varir
kominn f rúmib, því fylgikonur mínar þrjár: elli,
synd og gigt, allar tröllauknar, ganga nú svo fast
ab mjer á hólmi, ab jeg kem engttm vörnttm vib,
en sje hrergi þann, er haldi fyrir migskildi, en
kann ske margan, sem beri \opnámig, þá meiö-
andi tungu, ef ekki önnur. Oskemmtilegast er ab
falla meb engan orbstír, þá falla skal; og nær
því ab segja heldur illan, svo nokkub abkvæbi,
en alls engan.
—
Frjettir.
Inillcndar. Bágt var vorib hib næstlibna, og
bág var heyskapartíbin, en þó tók dt yíir, þegar
hausta tók. I enda sepembermánabar tók vebri
hjer um svæbi ab bregfa; komu þá um mánaba-
mótin fjarskamiklar hríbar og fannfergjur, ogurbu
víba stórskabar á saubfjenabi manna, því hinar
seinni göngur voru ekki afstaí'nar þegar ótíbin
byrjabi, og flest fje óv st eins og vant er ab vera
um þann tfma árs. Víba fennti fje, einkutn um
þingeyjarsýslu t. a. m. í Höföahveríi og Bárbar-
dal og vib Mývatn, en þó urbu þessir fjárskabar
hvergi eins stórkostlegir og f Múlasýslum, enda
voru vebrin hvergi eins grimm og þar eptir því sem
sem vjer höfura til spurt. þegar póstur fór af stab
ab austan varb hann samferba þeim er ráku úrtín-
ingsfje frá Hjerabi upp úr Reybarfirbi, Görbi þá snjó-
hríbina svo grintma og ófærb svo ntikla, ab rekstr-
armenn máttu ganga þar frá 15 hestum og 500
fjár og komust nteb illan Ieik aptur til byggba.
Hefur þab fje ab líkindum allt tapast, og sumir
hestarnir voru daubir, þegar seinustu frjettir bár-
ust, en nokkrum varb náb. Mikinn fjölda fjár hef-
ur og fennt víba þar á uppsveitum. I Fjörbutn
eystra var og hin mesta óáran; þau litlu hey er
náíst höfíu, voru svo mygglub og hrakin, ab cngu