Norðri - 31.12.1858, Qupperneq 3

139
dök. serti lutii sjílf hafíxi áatima?), 02 þóttl systr-
ttm hennar hann afskfæmislegur, og ekki var þíí
títt ab bera þess konar höfuíhlíiiing í borginni,
eli hann átti vel viö hin dökkit klæbi henttar.
þar voru margir nienn samati kontnir, og þeg--
ar hún citt sinn ttm kvöitlií) leit ylir saliun, sá
hún blíí) dökk augti cinblína á sig. llún leit
strax ittidan, eti þojar htln lcit upp aptur seinna
urbu söniu augun fyrir hcnni. þaS var Stephán
Murai, sent horrbi á hana.
Atta dðgttiti seinna var dansleikur hjá föbur
hennar og var Murai boJið, og kom hann þeg-
ar byrjað var aí) dansa. llann horfti á tim stund,
og þegar næsti datts hó 'st, gekk hann til Bfigittll
og bauí) henni að dansa vib Sig. llún kvabst
aldrei hafa lært að dansa. Ilann hneigíi hettni,
Og gekk aptnr ineíial þeirra er horfðu á. Brig-
itta settist niíur og horlbi á hinn glaía dans-
andi ílokk, er f am hjá leið. Mttrai talabi viít
ýrnsar ungar stúlkur, dansaöi og var hinn kátasti um
kvöldið og vincjarolegasti. þegar dansinum var lok-
ið, og Biigitta koni í svefnherbergi Síft, leit hún
í spccilinn, og httgfci a?) enni sínti, sem Var veí>-
urtekib, «g fjellu Iirafnsv.irtir hárlokkarnir um
höfub liénni-. Hún gekk til rekkju, iagbi hand-
legginn nndir iiöfub sjer, og blíndi andvaka aug-
Wnuin upp í loptíb.
þegar hún scinna liitti Muraí í samkvfemi
heilsabi liann henni meb mtstu lotninf*uj jiegaí
hún fóí af stab rjetti haiifi henni yfirhöfn sína,
•og þegaí htán var farinn tók hann vagn sinn og
ók heimléíi'S.
Einu síníti Vaí hún aþtur hjá föímrbróbur sfn-
Yini og 'halíii gengib út á svaiirnar til ab krela
sjer'; h'Cy’rbi hún þá m'ann koina'Cptir sjer, og M u ra i
Stób vib hlib henni. Hann tabibi urn hirt og
þetta, en rödd hansskaff. iíann lofabi hina fogm
'Og blíbu nótt, er ein væri fær um ab sefa og
mýkja hræringar lijartans. Síban þagnafi lianti,
óg hún talabi ckkí heldut þegar liún gckk apt-
Yir inn í salinn gckk hann einnig inn af svöl-
Untiin, en stób lengi einn og áhyggjnfulltir.
þegar Brigitta kom heiin í lierbergi siit, tók
liún hægt og liægt af sjcr allan skartbúnab sinn,
Og gtkk svo og leit í spegilinn og horfbi lengi
á sjálfa sig. Angu hcnnar fylltust tártim og
hrundu í sífeltu nibur um kinar liennar. þabvoru
fyrstu tár, er k'Onrft frá hjartanu .Gráturino-vatb sí-
fellt ákafari. þab var cins og luin'Skobabi a'iltsittauma
en þótt táralausa tíf, o'g cins og hjarta hýnnar
gæti «nga hvíld fengib fyr en hún væri mett af
lharmii. Hún hafbi fallib á knjc, eiits og hún opt
gjörbi, og sat á fótunr sínunt. Svo vildi til ab á
gólfinu lá mynd af bræbi'dm tveim, og gekk ann-
ar þeirra í daubantt fýrir lihm. þessa mynd
grcip hún og kyssti mörgum sinnum.
Loksins hættu tár heíinar ab streyina, eg ljó-s-
■ib í herberginu var næstum út brunnib, en |)ó sat
hún enn, eins og grátþrungib barn á gólfinu, meb
•bendinnar í knjám sjer, grafkyrr og hugsandi.
5">á stundi hún þungan, þerrabi tárin af aiigtim
isjor og gek-k til sængiir, „fab getur ekki vCr-
ib, þab getur ekki \eriSl* voru þau eitm orb, er
bærbust á vörum liennar. Síban sofnabi hún.
þcgar ab hún aptur liitti Murai, gekk þab
eins og fyrr. Hann virti bana öllum stúlkuni
framar, en var cins og hræddur cra feiminn.
Ilann talabi varla orb til hennar og lnín sneiddi
bersýnilega bjá lioitum.
Loksins dirfbist hann ab nota sjer færi, er
þau voru tvö cin, og tók ab tala viö hana. Hann
sagbi sjcr virtist liún hefbi einhverja óhcit á sjer,
og ef svo væri bab iiann liana reyna til ab læra
ab þekkja sig. Hún kynni þá ab fimia hjá sjer
eiginlcglcika, er gætu átinnib sjcr virbing itennar,
þó ab liann gæti ekki öolazt þab, er öll þrá ltans
oglöngtm æskti sjer.
„Jeg liefi engan óþokka til ybar. Murai,“
sagbí iiún, „þab er langt Lá ab svo sje; en jeg
vil líka b bja ybur bónar, og hún er sú: Bibjib
mín ekki, gjörib þabekki, þess munub þjer mest
ibrasi!-1
rþví þá, Brigiita, því þá?“
»t>ví,“ sagbi hún, hægt og lágt“, ef ab jcg á
ab tuka ástum manns, verbur hann ab elska mig
takmarka'aust. Jcg veit ab jcg er ófríb, og
þess vegna verb jeg ab Iieimta mciri ást cn hin
fegursta kona á jörbunni. Ilve mikil sú ástætti
ab vera vcít jeg ekki, en mjer \irbist hún þyrfii
ab vera eilíf og órjúfandi. Og af því þessa ást
cr ekki «b fá, þá hib jeg ybur abicitaekki þessa
táis. |>jer ernb sá eini er Itafib Icitab epíir hvort
nokkur vibkvænt tilfinning hjyggi í hrjósti mjer,
og þess vegna verb jeg ab scgja ybur hreinan sann-
leikann.“
Hún licfbi líklcga sagt mcira, cn abrir komu
ab þeiin; varir Itennar skulfu af gebshræringu.
þab rná nú geta nærri ab þetta jók ást na í
brjósti Mura-i; hann trúbi á hana eins og littn
vœri ljóss'ns engiil, varb utan vibsig og leit ekki
vib hinum fegtirstu konum, en hafti ekki angun
af hcnni. A(1 ástatinnar btigabi nú og lijarta
hennar. Fólk tók ab giruna þab, er cnginn hafbi
viljab trúa; hann sýivdi ást sína í augsýn allra,
og l'ók þ«b af ö!l tvímæli,
Einlivern dag var RV!k komib santan ab heyra
söng og hljóbfæraslátt Ómurinn barst iimílicr-
hergi sern lá afsíbis. þar sat B igitta ein sam-
att. J>á kom Murai inn. Hann taiabi tkki, en
dróg haiia blíbiega ab sjcr. Hann laut nibur ab
■henrti, og varir þeirra ftirtdust. Hún hafbialdrei
•reynt sætleik þann cr felst í kossinum, þvímób-
ií henne.r cg systur sródtt henni aldrei blíblæti,
og Murai sagbi mörgum árum seinna, ab hann
aldrei hefbi kennt slíkan unab cins og þegar hann
fyrsta skipti mætti þessum ósnertu vörum.
Nú var liuiu þeirri burtu svipt, cr hingab til
hafii skilib þati. Fáuin dögttm seinna var Brig-
itta heitin Murai, og foreidrar þe^rra beggja
höfbu lagt þar lof til; þait voru nú ntjög opt sam-
an og unnust heitt. Ur djúpi hjarta þessavar
konu, er svo lengi hafbi vcrib misskilin spratt
upp lífsiind, er tók dagvöxtum. Tiifinning sú, er
dregib lialbi Murai til liennar, var sönn og Tjctt,
•því Brigifta var hrcinni og stabbctri hvcrri konu.