Norðri - 28.02.1859, Blaðsíða 7

Norðri - 28.02.1859, Blaðsíða 7
2 3 U&; cn svo vcglegt er hiö fegursta, sem syml- tig manneskja getur veitt hjer á jörbunni, fyr- irgefniniíin, ab mjer virtist himnesk fegurb í andliti hennar. „Vesiings, veslings kona,“ sagbi hann og stundi vib, „í fimmtán ármáttijeg vera án þín, í fimmtán ár varst þú yfirgefint“ En iiún fðrnafi höndunum og sagbi bibjandi og leit í augu honum. „Jeg hefi farib illa afe öllu StepUán! Fyrirgeffeu mjei- bina syndsamlegu drambsemi mína. Jeg vissi éigi hversu géfeur þú varst — þafe var svo efeiilegt, lög fegurfearinnar eru blífe og þau lafa os* — “. Hann tók hendinni fyrir munn henni og sagfei: „Hvernig getnrfeu sagt þetta Hrigitta. Já þab er satt, til eru reglur fegurfearinnar, sem Iafea oss afe sjer. en jeg hefi oröife afe flækjast um vífea ver- ÖM fyr en jeg komst afe raun um, afe þessi lög eru fólgin í hjartanu, og afe jeg haffei skilife þau eptir heima { því hjarta, sem var mjer svo ást- bundife, en jeg hjelt afe jeg heífeitýnt þessu hjarta, sem unni mjer þó ætíö. Brigitta mófcir sonar mínsl þú hefur stafcib dag og nótt fyrir aug- um mínum “ „þú haffcir eigi misst mig,“ svarafei hún, rjeg hefi lifafe sorgleg iferunarár. En hvafe þú ert orfe- jnn gófeur Stephán, hvafe þú ert oriinn gófcur!“ Og aptur fjellust þau í fafcma, eins og ási þeirra væri ósefejandi, og eins og þau gætu ekki trúafc Jiinum aptur fengtia unafei. þau voru eins og skjótlega svipt miklum þunga, og áttu nú afe byrja lífife á nýjan leik; afera eins gleii og þeiria finna menn ekki nema hjá börnum. A þessari stundu voru þau og saklaus eins og börn, þvi hinn feg- ursti blómknappur ástarinnar, hinnar hreinustu og æfestti, er fyrirgefningiri, og þess vegna tínnst hún hjá Drottni og bjer á jörfeunni hjá mófeurinni. iiin fögru hjörtu fyrirgefa, hin vondu aldrei. Hjónin höffeti nú gleymt mjer og sneru sjer afe hcrbcrgi sjúklingsins, þar iá Gústav, sem eins og órafei fyrir hverníg á öllu stófe, rjófeur eins og sóley og beife þeirra mefe sárri eptirþrá. „Gústav, Gústav! Hann er fafeir þinn þó þú vissir þafe ekki“, sagfei Biigitta, þegar hún kom inn í herbergife. En jeg gekk út í garfeinn oghugsafei: hve hei- lög hlýtur hjónbandsástin afe vera, og hversuaumur erajeg, sem ekki hefi hingafe til þekkt hana, og ekki °fundife hjartab bærast nema af holdlegura ástum. Afe löngum tíma lifenum gekk jeg aptur inn í herragarfeinn, og þá var allt kotuife í kring. Fagn- afeur skein um herbergin eins og sólskin. Mjer var tekib eins og trúnafearmanni og vini, sem haffei verife sjónarvottur afe hinni hjartanlegu sam- einingu þeirra. þau sögfeu mjer nokkub þá undir eins í fám orfeum og seinna greinilega alla þá sögu, er jeg hefi sagt hjer afe framan. Ferfeakunningi minn var Steptián Murai. Hann haffei á ferfeum látife sig nefna Batori, er var ætt- arnafn hans í mófeúrætt. þessu nafni nefmlist hann þegar jeg kynntist honum; en hami Ijet ætífe kalia sig rnajór, og hafti liaiin áuni ife sjer þá nafnbót á Spáni. {>egar hann lengi hatfei ferfcast um allan lieim, rak einhver innri hvöt lmnn afe liverfa heim til eins af herragörfcum sín- um sem lá í líttbyggfeu laudi, og þar sem enginn þekkti, hann og lijelt hann sama nafninu og hann hafði tekife sjer. Hann vissi vel, afe hann þann- ig mundi verfea granni konu sinnar, er hann haffei skilife vife. Hann hitti ltana þó aidrei fyr en hann frjetti, afe hún lægi fyrir daufeanum. {>á reife hann afe heiman til hcnnar, en liún þekkti hann ekki, því hún var ófe af sóttveikinni; hann sat nótt og dag vife sæng hennar, vakti ytir hcnni og ann- afeist hana þangafe tii hún var orfein heilbrigfe. {>á var þafe, er þau sáu hvort annafe, afe hin forna ást lireif þau. En af því afe þau skefldust fyrir hinum ókomna tíma, en þekktu eigi hvort annafe nógu vel, og lmgsufeir afe einhver óttalegur ástaskilnafeur mundi aptur slíta sambandi {nórra, sömdu þaumefe sjer vináttuband þafe, sem áfeur er frá sagt, og sem þau hjeldu árum sainan, þangafe til ab forlögin slitu þafe og bundu aptur hifc æfera og fegurra ástarband þeirra á milli. Nú var allt komifc í gott lag. Jeg var allan veturinn hjá þeim á Maros- heli, því þau bjuggu þar öll saman fyrst, því majórinn vildi ekki draga Brigittu þafean, þar sem hún haffei starfafe og gjört svo margt og mik- ife gott. Gla?astifr var Gústav, því hann haffei cinlægt clskafe majórinn og áieit hann bezta mann og mesta á öllu jarferíki, og nú gat hann elskafe hann eins og föfeur. þenna vetur kynntist jeg tveim hjörtum, er nutu hinnar sönnustu, og æfestu farsaidar, þó seint kæmi, og hún væri l'engin mefe strífei og baráttu; jeg gleymi þeim aklrei. þegar vorafei tók jeg aptur þýzkan biíning og göngustaf minn og sneri aptur til föfeurlands míns A leifeinni sá jeg grölina sern Gabrieli var jörfeufeí. Hún var öndufe fyrir 12 áriitn í bióma aldttrs síns, A marmarasteininn yfir leifei hennar voru högguar tvær liljur. Blí?ar og þó þreyjandi hugsanir vöknufeu í sál minni, þegar jeg hjeit áfram, þangafe til jeg kom af heifeunum og sá í fjarska hin bláu fjöll föfe- urlands míns. l>akklæti Ekkjan Hildur Eiríks dóttir, sem flutti búferl- um í vor efe var, frá Ulfsstöfeum í Lofemundar- firfei afe Garfesvík vife Eyjafjörfe, gaf áfeur enn hún fór Klippstafcar kirkju dýrfelegan corporal- klút, sem kostafci hjer um bii 5 rd. 48 sk. Og nokkru fyrr haffei sonur ekkjunnar hagleiks- mafcurinn Björn Halldórsson á Ulfsstöfeum, gefifc sömu kirkjn vandaös söngtöfln hjerumbil 10 rd. virfei. Klippstafear kirkja er mjög fátæk og skyldug, og á næsta lítife kirkjuskart. f>ví fram- ar, og livort hetdur var, finn jeg mjer skylt afc | þakka opinberlega þes«um heiferufeu mæfcginum | þetta göfuglyndi og Örlæti er þau hafa sýnthenni.

x

Norðri

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Norðri
https://timarit.is/publication/78

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.