Norðri - 28.02.1859, Side 7

2 3
U&; cn svo vcglegt er hiö fegursta, sem syml-
tig manneskja getur veitt hjer á jörbunni, fyr-
irgefniniíin, ab mjer virtist himnesk fegurb í
andliti hennar.
„Vesiings, veslings kona,“ sagbi hann og stundi
vib, „í fimmtán ármáttijeg vera án þín, í fimmtán
ár varst þú yfirgefint“
En iiún fðrnafi höndunum og sagbi bibjandi
og leit í augu honum. „Jeg hefi farib illa afe
öllu StepUán! Fyrirgeffeu mjei- bina syndsamlegu
drambsemi mína. Jeg vissi éigi hversu géfeur þú
varst — þafe var svo efeiilegt, lög fegurfearinnar
eru blífe og þau lafa os* — “.
Hann tók hendinni fyrir munn henni og sagfei:
„Hvernig getnrfeu sagt þetta Hrigitta. Já þab er
satt, til eru reglur fegurfearinnar, sem Iafea oss afe
sjer. en jeg hefi oröife afe flækjast um vífea ver-
ÖM fyr en jeg komst afe raun um, afe þessi lög
eru fólgin í hjartanu, og afe jeg haffei skilife þau
eptir heima { því hjarta, sem var mjer svo ást-
bundife, en jeg hjelt afe jeg heífeitýnt þessu hjarta,
sem unni mjer þó ætíö. Brigitta mófcir sonar
mínsl þú hefur stafcib dag og nótt fyrir aug-
um mínum “
„þú haffcir eigi misst mig,“ svarafei hún, rjeg
hefi lifafe sorgleg iferunarár. En hvafe þú ert orfe-
jnn gófeur Stephán, hvafe þú ert oriinn gófcur!“
Og aptur fjellust þau í fafcma, eins og ási þeirra
væri ósefejandi, og eins og þau gætu ekki trúafc
Jiinum aptur fengtia unafei. þau voru eins og
skjótlega svipt miklum þunga, og áttu nú afe byrja
lífife á nýjan leik; afera eins gleii og þeiria finna
menn ekki nema hjá börnum. A þessari stundu
voru þau og saklaus eins og börn, þvi hinn feg-
ursti blómknappur ástarinnar, hinnar hreinustu og
æfestti, er fyrirgefningiri, og þess vegna tínnst hún
hjá Drottni og bjer á jörfeunni hjá mófeurinni. iiin
fögru hjörtu fyrirgefa, hin vondu aldrei.
Hjónin höffeti nú gleymt mjer og sneru sjer afe
hcrbcrgi sjúklingsins, þar iá Gústav, sem eins og
órafei fyrir hverníg á öllu stófe, rjófeur eins og
sóley og beife þeirra mefe sárri eptirþrá.
„Gústav, Gústav! Hann er fafeir þinn þó þú
vissir þafe ekki“, sagfei Biigitta, þegar hún kom
inn í herbergife.
En jeg gekk út í garfeinn oghugsafei: hve hei-
lög hlýtur hjónbandsástin afe vera, og hversuaumur
erajeg, sem ekki hefi hingafe til þekkt hana, og
ekki °fundife hjartab bærast nema af holdlegura
ástum.
Afe löngum tíma lifenum gekk jeg aptur inn í
herragarfeinn, og þá var allt kotuife í kring. Fagn-
afeur skein um herbergin eins og sólskin. Mjer
var tekib eins og trúnafearmanni og vini, sem
haffei verife sjónarvottur afe hinni hjartanlegu sam-
einingu þeirra. þau sögfeu mjer nokkub þá
undir eins í fám orfeum og seinna greinilega alla
þá sögu, er jeg hefi sagt hjer afe framan.
Ferfeakunningi minn var Steptián Murai. Hann
haffei á ferfeum látife sig nefna Batori, er var ætt-
arnafn hans í mófeúrætt. þessu nafni nefmlist
hann þegar jeg kynntist honum; en hami Ijet
ætífe kalia sig rnajór, og hafti liaiin áuni ife sjer
þá nafnbót á Spáni. {>egar hann lengi hatfei
ferfcast um allan lieim, rak einhver innri hvöt
lmnn afe liverfa heim til eins af herragörfcum sín-
um sem lá í líttbyggfeu laudi, og þar sem enginn
þekkti, hann og lijelt hann sama nafninu og hann
hafði tekife sjer. Hann vissi vel, afe hann þann-
ig mundi verfea granni konu sinnar, er hann haffei
skilife vife. Hann hitti ltana þó aidrei fyr en hann
frjetti, afe hún lægi fyrir daufeanum. {>á reife hann
afe heiman til hcnnar, en liún þekkti hann ekki,
því hún var ófe af sóttveikinni; hann sat nótt og
dag vife sæng hennar, vakti ytir hcnni og ann-
afeist hana þangafe tii hún var orfein heilbrigfe.
{>á var þafe, er þau sáu hvort annafe, afe hin
forna ást lireif þau. En af því afe þau skefldust
fyrir hinum ókomna tíma, en þekktu eigi hvort
annafe nógu vel, og lmgsufeir afe einhver óttalegur
ástaskilnafeur mundi aptur slíta sambandi {nórra,
sömdu þaumefe sjer vináttuband þafe, sem áfeur er frá
sagt, og sem þau hjeldu árum sainan, þangafe til
ab forlögin slitu þafe og bundu aptur hifc æfera
og fegurra ástarband þeirra á milli.
Nú var allt komifc í gott lag.
Jeg var allan veturinn hjá þeim á Maros-
heli, því þau bjuggu þar öll saman fyrst, því
majórinn vildi ekki draga Brigittu þafean, þar
sem hún haffei starfafe og gjört svo margt og mik-
ife gott. Gla?astifr var Gústav, því hann haffei
cinlægt clskafe majórinn og áieit hann bezta mann
og mesta á öllu jarferíki, og nú gat hann elskafe
hann eins og föfeur.
þenna vetur kynntist jeg tveim hjörtum, er
nutu hinnar sönnustu, og æfestu farsaidar, þó seint
kæmi, og hún væri l'engin mefe strífei og baráttu;
jeg gleymi þeim aklrei.
þegar vorafei tók jeg aptur þýzkan biíning og
göngustaf minn og sneri aptur til föfeurlands
míns A leifeinni sá jeg grölina sern Gabrieli var
jörfeufeí. Hún var öndufe fyrir 12 áriitn í bióma
aldttrs síns, A marmarasteininn yfir leifei hennar
voru högguar tvær liljur.
Blí?ar og þó þreyjandi hugsanir vöknufeu í sál
minni, þegar jeg hjeit áfram, þangafe til jeg kom
af heifeunum og sá í fjarska hin bláu fjöll föfe-
urlands míns.
l>akklæti
Ekkjan Hildur Eiríks dóttir, sem flutti búferl-
um í vor efe var, frá Ulfsstöfeum í Lofemundar-
firfei afe Garfesvík vife Eyjafjörfe, gaf áfeur enn
hún fór Klippstafcar kirkju dýrfelegan corporal-
klút, sem kostafci hjer um bii 5 rd. 48 sk.
Og nokkru fyrr haffei sonur ekkjunnar hagleiks-
mafcurinn Björn Halldórsson á Ulfsstöfeum, gefifc
sömu kirkjn vandaös söngtöfln hjerumbil 10 rd.
virfei. Klippstafear kirkja er mjög fátæk og
skyldug, og á næsta lítife kirkjuskart. f>ví fram-
ar, og livort hetdur var, finn jeg mjer skylt afc
| þakka opinberlega þes«um heiferufeu mæfcginum
| þetta göfuglyndi og Örlæti er þau hafa sýnthenni.