Norðri - 30.11.1859, Side 5

109
Fulils, cr gy&ingurinn morguninn eptir ieiddi
Nathalíu inn til hans. Vari) þar hinn mesti fagn-
afiarfundur. Sagfi gyfingurinn þeinr frá, af) hann
heffi af hendingu komib tii Abdul - meleks, er
bobib hefbi ab selja sjer ambátt, og var þab Natha-
lía. Hún hefbi verib sígrátin og því hefbi hann
spurt hana, hvab ab lienni gengi, og hefbi hún
sagt sjer, ab rússneskur herforingi, er hjeti Fuhl,
sæti þar enn þá í díflyssu. þá hefti sjer kom-
ib til hugar nafn þcss manns, er veitt heffi sjer
mestar velgjörbirnar vib Chotzim, og því hefbi
sjer þegar hugkvæmzt ab hjálpa þeim manni er
svo hjeti, og láta hann njúta nafns, án þess sig
hefbi grunab, ab þab rnundi vera velgjörbamabur
sinn sjálfur. Jeg fór, ságbi enn fremur hinn þakk-
láti gybingur, undir eins til Abdul - meleks, er í
rábi hafti ab láta þig deyja grimmum dauba, og
sökum þess, ab hann er eins ágjarn eins og hann
er grimmur, ljet hann þig lausan, þó meb því
skilyrbi, ab jeg seldi þig aptur þeim manni, er
jila færi meb þig. Mcb þessu móti tókst rnjer ab
ná þjer til mín. Gub veri lofabur, ab þú ert þab,
sjáilur, og ab jeg heíi getab endurgoldib þjer þab
er þú gjörbir rnjer vel. Ab fáum dögum libnum
l'er jeg til herbúbanna og þá skal jeg flytja þig
og Nathaiíu meb mjer, og koma -ykkur meb gubs
hjálp heilum og höldnum til lartdsmgnna ykkar“.
þtcssi góbgirni hans fjekk mjög á þau, og lögbu
þau bæbi hendur itnt háls honum og grjetu.
Hann ílutti þaú síban til borgar þeirrar er Buk-
arest heitir í Valiakia-fylki. Var þar þá
rússneskt setulib fyrir. J>ar urbti þau ab skiija
vib vin sinn og velgjiirbatnann og þótti tnikib
fyrir. En er hann var farinn, fann Fuhl íkiasb-
tttn sínum pyngju meb^lOOO gulipeningum og
iiring handa Nathalíu ; iiafbi hinn góbi gybingur
kotnib fjesjóbi þessurn þangab, svo þau vissu
ekki. Nathalía hitti fiibur sinn á lífi og gipti
ltann Fuhl dóttur sína Varb liann mabur gatn-
all og minntist jafnan á hinn góba gybing, er
hann átti lífgjöiina ab launa.
Maður í miklutn háska.
Stýrimabur einn af Guíneu - ströndum, vestan
á Suburálfu, heíir sagt sögu þá, er nú skal greina:
„þab var einn góban veburdag, ab vjer lágum fyr-
ir akkerum í Ivongafljóts nrynni; vebur var
hib biíbasta, logn og sólarhiti, vildu skipverjar
fara á sund og kæla sjer, en þorbu þó naumast
fyrir stórfiskum. Loks hljóp einn af hásetum,er
Kampbell lijet, fyrir borb; hann var syndur sem
selur; en þá var hann drukkinn og skeytti því
alls ekki, þó vjer margbeiddum hann ab vera
kyrran á skijiinu. En er hann var kominn
skammt eitt frá skipinu, sáam vjer livar kaí-
mann einn kom upp og stefndi ab manninum.
þóttist jes sjá brában bana Iians, og rábgabist
um vib fjelaga mína, hvort gjörlegt mundi ab
bjarga honutn. Sáum yjer þess engan kost. Einn
af vorum mönnum er Jónsson hjet greip byssu,
og ætlabi ab skjóta Kampbell ábur en vargurinn
rifi hann sundur. Jeg aptrabi honum frá því, og
bibum svo þess er verba vildi. Ljet jeg setja
bát fyrir borb, og skutum tvísvúr á kaitnanninn,
en kúlurnar unnu ekki hót á honum og hrukku
aí skelinni, eins og smáhöglum væri skotib á
bjarg. Hinir blökku menn, er voru á skipi meb
oss, gjörbu nu háreysti inikib, og livorttveggja,
bæbi harkib í þeim og skothríbin frá oss, kom
Kampell til ab líta í kríngum sig. 8jer hann nií
í hve tnikilli hættu iiann er staddur. Ovættnrinn
lagbist ab honum og óð ofansjáfar. Heldur hann
nú sem skjótust undan og ab landi. En í því
hann kenndi grunns og Kaimanninn var kominn
fast ab honum meb gapandi ginib, stökk tigris-
dýr fram úr skógarrunna þar á sjáfarbakkan-
um, og ætlabi ab rífa manninn f sig. En þab
varb lionum til iífs, því tígrisdýrib stökk of hátt
og fór ylir manninn og lenti á kaimanninum.
Kjebust vargar þessir á grimmlega, og sóttust
litla hríb ábur sjórinn litabist bldbi tígrisdýrsins;
reyndi þab til ab rífa sundur skelina af sjódýr-
inu en vann hvergi á; færbi kaimanninn þab f
kaf og drap þab sfban. Ilvurfu þau svo bæbi
og vjer sáum þatt ekki upp frá því. Jeg Ijet sækja
Kampbell; var hann nú orbin algábur, en talabi
ekki orb fyrr en iiann var kominri tipp á skipib.
þ>á fjell lianti á knje og þalckabigubi lífgjöfsína.
Upp frá þeim degi drakk hann aldrei svo hann
yrfci ölvabur.
Mikill ótti af lítilli orsök.
Einn af herforingjum Napóleons keisara, er
meb honum fór hina naínfrægu lterferb til Egipta-
lands (1798), hjct Friant, hreystimafcur mikill og
hinn bezti drengur. Hann rjcb fyrir sveit manna
og voru þar meb nokkrir menn lærbir —- en Na-
póleon hafbi kvatt marga af þeim til farar þess-
arar, eins og kunnugt er orbib. Einliverju sinni
er Friant fór leibar sinnar þusti ab lionum ridd-
arafiokkur einn, þeirra Arabanna, og voru marg-
ir saman. þá kallar, Friant til sinna manna þetta,
sem eptir honum er síban haft: „La division for-
raera un qvarró; les anes et les savans au mi-
Iieu!“ þ. e. Fylkingin gjöri úr sjer ferhyrning,
fari asnarnir og hinir lærbu menn í mibib! Af
þessu varb hlátur mikill mebal libsmanna hans.
En er Arabar heyrbu sköllin, skildu þeir ekki
hvernig á því stób, hjeldu ab sjer væri einhver
vfgvjel búin og lögbu á flótta; en Frakkar fóru
leibar sinnar í nábum.
Kirkjuraálefiii Akureyrar.
þab var nú fyrir 10 árum rúmum, ab Ak-
ureyarmenn hófu máls á því, ab kirkja væri sett
hjer á Akureyri, því bærinn var eins og hann
er enn, einlægt ab vaxa, en sóknarkirkja bæjarins
ab Hrafnagili lág svo ab segja á hinum enda sókn-
arinnar, svo ab bæjarmenn áttu hálfrar annarar
1 mílu veg til kirkjnnnar og hann fremur ógreib-