Norðri - 20.12.1859, Blaðsíða 1

N 0 R B RI.
1859.
7. ár 20. llesember. 31.- 32.
Ifafnsögumanns húsið.
(Framhald). Vefnib harbnabi eptir því sem leib
á daginn. þrumurnar ribu í sífellu, stormurinn
Jamdi húsib, skýflúkarnir hengu ko'svartir i lopt-
inu og hafib skall giíbai!eea ab klettunura. Myrk-
ur datt á svo mikib, ab hvergi sást nema í því
vetfangi, er eldinguniim brá fyrir, þá lagbi glamp-
ann á sjóinn og var hann vobalegnr útlits. Gústa
sat hriuggin meb tár í augunum , því aldrei
hafbi slíkt vebur konúb sem'þetta, og þar á bætt-
ist þab, a' fabir hennar var svo sorgbitinn. þann-
ig kont nóttin, en enginn gekk til rekkju, þar
sat hver sem hann var kominn. Gú-ta ávarpabi
ýmist afa sinn eba fiibtir, en heyrbi ekki hverjn
þeir svörubu fyrir vebrinu. rLáti sub niig ekki
lii'a niargar nætur iíkar þessari,“ sagbi hún. „þá
hefi eg lifab þær nætur, dóttir mín.“ sagbi Karl,
ab lögur er þcssi hjá þeitn.“ Síb^n þögnubu þau,
en vebrinu slotaM smámsaman; þrumurnar mbu
vægari og heyríust ab eins í fjarska. Glöbnubu
þau nú heldur í bragbi. Gústa sofnabi, föbur
hennar varb nokkub hughægra og Pjetur ganili
hraut hátt í ofhskotinu. þ»egar lýsti af degi sá
Karl flökin af sl.ipi einu út á milli skerjanna,
er ab líkindum hafbi farizt um nóttina. Vakti
hann nú Pjetur ganila, en vib tal þeirrft vakn-
abi einnig Gústa. þegar hún sá skipsflekana sagbi
hún: „Vib skulum fara. fabirminn! og vita hvort
þar eru ekki lifandi nrenn meb, og reyna þá ab
bjarga þeim.“ Ab lítilii stundu libinni voru þau
öll 3 saman komin á flot. „Jeg vil reyna ab bjarga,
eins og þib, sagbi Gústa, og meban jeg get stab-
ib skal jeg leitast vib ab hjálpa þeim, sem í hættu
eru staddir“. Vebrinu er nú blotab. þab bljes
iítil hafgola, en sjóiinn var enn þá mjög ókyrr, og
þokuna lagbi í lopt upp. Gústa sat vib stýri, og
gaf skipsflökunum vib og vib auga, en þeir febg-
ar reru iivab þeir kunnu. „Jeg er hræddur um
ab vib komum um seinan,“ mæiti Pjetur, „þeir
verba ab líkindum allir daubir, og vib þreytum okk-
ur til ónýtis. „Ekki verbur þab,“ svarabi Gústa.
Láttu mig hvíla þig stundarkorn. afi minn! þú
ert gamall og lúinn“. Tók hún nú vib árirmi af
honum og reri af miklu kappi. Var þab fögur
eýn ab sjá hina úngu. fríbu og ötulu mey, þar
sem Itún sat undir árinni. Fabir hennar liorfbi
á hana og gladdist í hjarta sínu af fögnuM yfir
því, ab eiga svo elnilega dóttur. Loksins kom-
ust þau ab skipsbrotinu, þab var hryggileg sjóu
ab sjá þab. þab lá á hlibinni og rann sjórinn
yfir þiijur og reiba. Ekki urbu þeir varir vib
menn. Annabhvort höfbu þeir konrizt af, elleg-
ar þeir voru daubir. Sneru þeir síban heimleib-
is aptur og þótti ferbiri heldur, döpur. Enerþau
áttu skammt til lands, kallar Gústa uppogsegir:
Evab er þaö, fabir minn, sem mjer sýnist þarna
fram á milli skerjanna? Karl korn auga á þab
og þóttist sjá þar eitthvab á floti. Sneru þau nú
þangab; og er þati komu þar, sjá þau ab þar flýt-
ur mabur á fjalarstúf, og er kominn ab því ab
sökkva. Gú.sta gjörbi hvab hún kunni; nábu þau
nú í manninn og gátu innbyrt hann, var hapn
mjög þrekabur og kominn ab dauba Var nú ailt
reynt, eptir þvf sem föng voru til, svohanneæti
lifnao vib aptur. þessi mabtfr, serrr þau björg-
ubu, var urigur ab aldri, jarpur á hár, svipmik-
iil og fríbur sýnum; en mjög var hann langt
leiddur af sjáfarvolkinu, augtin aptur og varirn-
ar bláleitar. Karl horfbi á hann urn stund og
ljet síga brýrnar. Lagbi hönd á brjóst bomim og
mælti: „Hvab er þab sem vib erum ab gjöra?
Vib erum ab reyna til ab vekja hanri aptur, til
þessa mæbusama lífs. Iiver veit nema eymd og
mæba bíbi hans, þegar hann raknar vib. Nú er
hann kominn í höfn, nú hefir hann frib, en vib
erum ab veyna tíl ab svipta hann fribnum, meb
því ab lífga hann apíur. Nei! látum hann njóta
fribarins; sjálfum inun okkur erfitt veita ab ná
þessum friM. Látum angu lians vera apturlukt
og brjóst hans kalt“. „Nei, nei, sagbi Gústa, fab-
ir minn! sjerbu ekki hve fríbur hann er? Og
þó væri hann enn þá fríbari, ef líf væri horíib
aptur í andlit hans, ef augun horfbi á okkur og
varirnar brosti. 1 þessu leit ungmennib upp.
Gústa kallabi glebiópi: sjerbu fabirminn? Hann
er lifandi, hann horíir áokkur! Hinn ungi mab-
ur vildi rísa á fætur, en gat þab ekki sökum
máttleysis, og ekki gat hann talab orb. þegar
komib var til lands, lögbu þau bann í hlýtt rúm;
raknabi hann þá smám saman vib og þakkaM þeim
Iífgjöfina meb fögrum orfum. Karli brá vib, er
hann heyrM móburmál sitt á vörum hans. Hann
hafíi ekki heyrt þab í mörg ár. Starbi hann nú
stundarkorn á hinn unga mann, og skipti litum,
en ekki talabi hann há orb. þessi hinn úngi
rnabur kvabst heita Ágúst Liudrúp og vera kaup-
mabur austan úr Svíþjób. Hafbi hann l'arib úr
höfubborg Noregs (Kristjaníu) og ætlabi norbur