Norðri - 20.12.1859, Blaðsíða 2

125
til Bjfirgvinar. En á lefóinni brast ve'bnfi í j»á,
og gátu þeir ekki varizt ál'ölium, skipib varí) lekt,
Og sáu skipverjar ekki annao iyrir en skrpið inundi
sökkva; var þaÖ þá rátií) af aö hlaupa í bátinn
og leyta sjer lífs( á honum, var þá varpab hlut-
kesti, og liiaut Agúst og tveir nienn abrir meö
honum a& verba eptir á skipinu, og bRaþarþess,
er ab hönduin kienii. Litiu síbar sló skipinu á
hli&ina, tók sjórinn þá aila þrjá, iieyrbi hann
dau&aveinib í þeim, en mátti eigi bjarga; því, þó
hann væri vel syndur, átti hann nóg meö sjálf-
an sig, Sá hann þeir sukku, en sjálfur gat hann
nauÖuglegu haldifc sjer uppi, þá varb fyrir bou-
um íjalarbrot af skipinu og við þab gat hann lialdið
sjer, til þess er lionum vaib bjargab. þar var
hann riú hjá þeim Karli og hafbi beztu aðhjúkr-
tin, varb hann. skiótt heill beilsu, og skein þá
fjörib úr augtim bans. Karl vandist honuiri
smátt og sniátt — þú ekki væri hunum niikib
um hann í fyrstu — og þótti skemmtilegt að
tala vib hánn, því bæbi var maburinn vel viti
borinn og hinn kurteysasti.
Gústa Ijek við livern íingur, og reyndiá all-
ar lundir að láta honum ekki ieibast þarhjáþeim.
J>ótti henni um ekkert væima. eu þegar hann tók
þátt í skemmtunum hennar, eða sat henni til ann-
arar handar. Voriö breiddi nú græna blæju einn-
ig yfir kletta þessa. Fugtarnir sungu vorkvæöi
sín og ilminn lag'i af trjánum í a*dingarbinum.
Gústa ijek sjer vib idið hins unga maims. fiiun
fyrsti ástar neisti var kviknabur í brjósti henn-
ar, augab hýrara og kiunin rjóbari'en áður. A-
gúst festi attgun á hinni fögru iney, og var gagn-
tekinn af ást til hennar. Yinist hjálpabi hann henni
til ab skera kvisti ai' trjánum, ellegar hann setti
blómin í jörðina epúr þvj, sem hiín sagbi fyrir.
„þietta blótn táknar jiig Ágúst“, sagbi meyjan, og
setti um leið næturfjólu íjörbina; rhún skal hugga
mig þegar þú ert farinn hjeöan. wOg þetta táknar
þig Gústa, sagði hann, og setti liljti vib hlibina
á fjólunni. „þegar þe«sar jurtir vaxa báfcar, verfca
þær svo stórar, ab þær ná saman“. Faðir henn-
ar sá hvab vel fjell á meö þeim, og jók þab hon-
um ekki lítillar áhyggju. „Seint leiöist foilög-
uíiutn,“ sagöi hanri. „að ofsækja mig! Á þab nú
að bætast ofan á allt sem jeg hefi ábur reynt, aft
jeg verbi ab slíta hjartab úr dóttur minni ? Ald-
rei getur hún komib aptur til ættjarbar sinnar,
þaban sem hún var hrakin; aldrei get jcg held-
ur vitjaö átthaga minna, sem eru vottar aö raun-
nm mínutn, fyr n je síöar á æfi minni. þessa bár-
una átti jeg enn eptir a& súpa!“ A&sönnuhugg-
aði hann sig vib þab, a& Ágúst mundi brábum
fara þaban, og ab þau mundu ekki enn hafa bor-
i& saman hogi sína. En þab leib ekki á löngu
áfcur þau birtu hvort öbru, hvab í hjörtum þeirra
bjó, og nutu þeirrar glefci, sem ekki veröur meö
orbutn frá skýrt. Einri fagran veburdag um vor-
ib varb þeim reikað ofan til sjáfar, leiddust þau,
og sagði hann henni frá ýmsu, sem vib hafbi
boriö í heiminum. Sjórinn var sljettur og bjart-
ur sem skuggsjá, og fannst Gústu svo mjög tii
þessa, a& hún spuröi Ágúst ab, hvort hann vildi
ekki róa meb sjer út fyrir skerin. ITann rofcn-
afci og kvaö lagurt vera út á sjónum í svo inri-
da:lu vebri, en — „jeg kann ekki áralagifc,“ saefci
iiíhn. „Jeg kann pab þá“, mælti Gústa. og levsti
i bátinn. Uann taldist midan ab fara, því hann
vildi ekki, afc hún legfci svo mikib á sig. En
þaö varb nú svo ab vera sem hún vildi. Rak hún
hann upp í bátinn, hljóp sjálf ú eptir, greip ár-
arnar í skyndi og rjeri knálega; skreifc þá bát-
urinn á svipstiindu fram á milli skerjanna. Á-
gúst var sem frá sjer numinn. Hin fagra mær
sat gegrit lionum; kvöldsólin sendi geisla sína á
andlit hennar, og lokkarnir Ijeku um hinar mjall-
hvítu herbar. Nú rann sólin í æg*, og Gósta
segir, svo sem gagntekin af /egmb náttnrunnar:
0, hvaö þetta er fagurt! „Ó hvaÖ þúertfögur!
segir Ágúst. Hún brá litum vib, en svara&i engu ;
og þög&u þau bæbi um stund. þ>afc var eins og
liann kæmi sjer ekki ab því, ab borfa framan í
haua, sern hann elskafci þó svo heitt, og hann
stundi þungan. þú ert injög áhyggjufiillur, sag&i
Gústa; jeg ætla&i ab gle&ja þig meb því, a&
róa dálítib fyrir þig, en nú ertu niiklu ókátari
en á'ur Jeg vildi þó svo fegin, ab þú værir
glalur. þig langar einungis til, sagbi hnn meb
tárin í auaunum, að koinast hjefcan; þess vegna
ertu svo óglafcur.“ Gústa, sagfci hann, þú veizt
okki hvafc þú segir. þú veizt ekki afc mfn ein-
asta og innilegasta ósk er, a& vera aila stund hjá
I þjer. j)ú veizt eigi, ab allar liugsanir mínar
stefna til þín, a& jeg lifi einungis vegna þín.
j Jeg get nú ekki iengur dulib ástina, sein fyllir
i huga minn, sem gagntekur mig allan. Konidu í
j fafcin ndnn, ab brjósti mínu, sem bærist einung-
j is þín vegna, og geymir einungis þína mynd.
j Lofaðu mjer órjúfanlegum tryggfuin í augliti hinn-
ar gu&dómlegu kvöldsólar, og englarnir á hium-
mn munu fagna yfir sælu okkar“. Svo mælti bann
og bieiddi út fa&minn. Tárin sátu á kinnnm
Gúsiu, árarnar duttu úr höndum hennar, og frá
sjer numin af ástinni, sem allt sigrar, fjell liún
í fa?m iiins unga manns. Aldan bar bátinn ab
landi, en þau fundu þafc ekki, nje heldtir hitt,
afc svalur kvöldgustur aridaöi yfir sjóinn og breiddi
gi'áaii hjúp ynr landiö. Gústa tók fyr tii ináls
og sagöi: „ViÖ skulum ganga á fund föfcur mins
og segja honum fiá höguin okkar. Mun hann
taka þessu vel og verfca glafcur“. Stigu þau nú
á land og sneru heim til hússins. þar mættu
þau Pjetri gamla. „Hvar er fafcir minn. sagöi
Gústa? Hann er nifcr í aldingarfcinum, svaraöi
Pjetnr, Ganga þau þá þangaö. þar sat Karl í
skugga trjánna og studdi hönd undir kinn og horffci
nifcur fyrir sig. Vavfc honum bilt vifc komu þeirra.
En hinn ungi maöur tók þannig til oröa: „Ágæti
maöur, jeg á yöur mikið gott aö þakka. þjer
tókuö viö mjer í hús yfcvart og veittufc mjeralla
afchj'nkrun, Aldrei fæ jeg yfcur endurgoidifc alla þá
velvild. En þó beifcist jeg þess, sem enn þá ineira
, er í varifc. Lán mitt Iiggur í skauti vfcar. Gjör-
ifc mig a& syni y&ar og gefifc mjer Gústu, og þá
verfc jeg sá mesti gæfumafcur, sem gufc hefir skap-
afc. Karl spratt á fætur og varfc ýmist raufcur