Norðri - 20.12.1859, Blaðsíða 6

126
(A s e n t).
JTIóölr á leidi barns síns.
1.
Hjartans blí&a barnií) rnitt!
Æ þab clregur sviba úr sárum
saknabar ab hella tárum
hjer vib lága leibib þitt.
Harma jeg þig hverja stund;
lífsins von og lífsins glebi
liggur hjer ú moldar bebi
falin undir frosnri grund.
2.
Upp til himins eptir þjer,
þá jeg sit í svörtu húmi
sorgbitin hjá þínu nirni,
bjartar stjörnur benda mjer.
þar er glebi þaf er von.
Hjer þá sýnist allt í eybi
eptir þjer jeg fabminn breibi
upp ti! himins elsku son.
O
ö.
Dvrbarríkur drottinn minn!
Himinstteib og stjarnafjöldi
siöbugt vitna á hverju kvöldi
uiii gæbsku, inátt og gubdúm þinn.
Gub minn góbur, lífsins lind!
Sárþreyandi sálu mína
sækja láttu engla þína; »
írelsa mig frá sorg og synd.
JL
i
/Irnbjiii'g íniadóttir.
Undir nafni föbnr hcnnar.
Særbur af sorg og kífi
Svíf jeg um æfi stranm,
Allt finnst mjer leitt í Iífi
Langar mig heims frá glaum;
Lithrein til foldar falla
Fölnandi lífsins blóm,
Náklukkur grimmum gjalla
Grátblöndnum daubahljóm.
Allt hverfur hjer í heimi
Hörbum abskapadóm;
Öll hljóta gráts í geimi
Gullieg ab fölna blóm.
Megnar móti ab stríba
Máttur enginn í heim,
Ungir og aldnir hlýba
Ailsherjar lögum þeim.
Vinur frá vinum blíðum
Venda má feigbarbraut,
Helstormi hrifinn stríbum
Ilnígur í grafarskaut;
Frægbaubgar hetjúr falla
Sem fjóla’ er sníbur stál,
þegar til þeirra kallar
þegjandi daubens mál.
En hefir daubans armur
Ætt minni slegib sár,
Særir því hjartab harinur
Huíga af augiim tár.
Æ! jeg má sáran syrgja
Og saknabar kveba ijób,
Fabmur nam foldar byrgja
Mitt fagurhærba jób.
Fölnabi fjólan bjarta,
Fjorvana hvílir mey
þab ástarheita hjárta
Helstirbnab bærist ei.
Biiknabi blómi kinna
Brostib er sjónargler,
Yndi bezt augna minna
Æ! þab er horfib mjer.
En jeg veit gub rninn góÍHr
Græbir mitt harma sár,
Eins og þá ástiík móbir
Afkvæmis þerrar tár.
Til hans jeg huga lypti
þá iiarma bevgir safn,
Ðrottinn gaf, drottinn svipti
Ðrottins sje lofab nafn.
Kristján Jónsson.
fiaklilætísávarp.
I hinum miklu harbiiidum og fóburskortl
næstlibinn vetur og vor, hefir sjer í lagi einn
sveitunga okkar skarab fram úr öbrum, meb alla
vibleitni, hjálpsemi og framkvæmd, í ab bjarga
-saubfjenabi og gripum manna; svo þab má fuli-
yrba, ab hann hefir -— auk síns eigin fóburpen-
ings — bjargab fjenabi svo hundrubum skipti, og
mörgum stórgripum, sem annars hefbi orbib ab
lóga vegna skorts. þessi sveitungi okkar er
heibursbóndinn Halldór þorgrímsson á Bjarnar-
stöbum í Bárbardal; og sýndi hann í libveizlu
sinni svo mikinn áhuga og mannkærleika, ab hann
hefir meb því unnib til þess heiburs, ab vera
rjettnefndur bjargvættur sveitar sinnar; og þab
því heldur, sem hann liefir Iíka ab undanförnu,
verib mabur fjelagslyndur, þolinn og þrautgóbur,
og jafnan fúsastur á ab hjálpa, þegar mest hefir
á legib. þetta vegiyndi Halidórs bónda þorgríms-
sonar, finnum vjer oss bæbi ljúft og skylt ab
gjöra þjóbkunnugt, honum til verbugs heiburs og
í þakklætisskyni, ekki einasta vegna allra þeirra
bxnda í Bárbardal, sem hjeldu lifandi bjargræbis-