Norðri - 20.12.1859, Síða 7

127
ftofni sínum fyrir hans hjátpsemi, heldur og jafn-
framt vegna allrar sveitarinnar.
þab er líka sannfœring okkar, a& þessi og
þvílík dæmi, eigi ekki ab vera duiin, heldur eigi
þau opinberlega ab kunngjörast, öbrum til áminn-
ingar og eptirbreytni. ,
Ritaí) í októbf'rmiínnbi 1S59.
Hrcppstjórarnir í Ljósavatnshrepp.
Urjef i sveitina.
þ>ú skrifabir mjer, góbur vinur, í fyrra vetur
Og baSst mig ab hvetja Islendinga til þess í blabi
mínu, ab taka upp aptur ýmsa leiki og skemmt-
anir. þó talar um, ab þjer þyki lifib dauft í
sveitinni, og ab vjer Islendingar, Bgrúfum eins og
Bgylltur“, þar sein alrar þjólir vilhafi alls kon-
ar leiki og skemmtanir, er gefi lífinu verulegt
yndi, og efli og lífgi þjóberni'. J>ú telur upp
skemmtanir þær, sem verib hafi í Reykjavík í
þinni tíb, og segir, ab þó ab þær hafi yeVib litl-
ar og ekki rneb neinu verulegu afli og fjöri, hafi
þær þó verib rniklum mun betri en ekki.
þú segir nú allt þetta meira en satt, og þab
er enn fjarska margt sem til mætti tína, til sann-
irida um, ab þetta eymdarvol og svartagallsraul
er þab einkum, sem deyfir og drepur adt þjóblíf
vort, sem gjörir oss ófjelagslega og leibindalega,
sem lætur hvern bauka sjer í sínum afkima vib
þetta vanalega hversdagslega þauf; þab er þetta
samkvæntisleysi og skemmtanaleysi, sem gjörir
glabværbarmanninn ab drykkjumanni, dugnabar-
manninn ab þaufara og hinn þrekminni ab let-
ingja; þab er þetta sem heldur oss ísiendingum
í sama svefnmókinu, og lætur oss gleyma öllu
sem til framfara heyrir, og öllum verulegum áhuga
á þjóbmálefnum vorum. I öllum löndum og hjá
öllum þjóbum, sem nokkur rögg er á, sem vilja
framför sína andlega og líkamlega, og sýna þab
í verkinu, eru alls konar mannfundir tíbkanlegir,
og ekkert þjóblíf og engin framför er hugsanleg
án þeirra; andinn starfar ekki í myrkri lteldur í
ljósi, og eins og þar sem mikib á ab afreka,
þá þarf til þess margar hendur, eins er þab og
í andans ríki, þegar mikil og merk sannindi á ab
leiba í Ijós, þá verbur sál ab mæta sál, þá verba
raargar sálir f samvinnu ab leita sannleikansí
eins og hönd hjálpar hendi og fóttir stybur fót,
eins stybur hver andinn annan. Engum er allt
gefib, og því gctur líka hver frætt annan og hver
verib öírum til uppfræbingar og nota. Maburinn
er skapabur til þess ab [lifa fjelagslífi, og ætíb
kemur sú reynsla í ljós í mannkynssögunni, ab
því betur sem mennirnir hafa fylgt þessari eblis-
hvöt sinni því betur hefir allt farib fram hjá þeim;
þar sem náinn og þjóblegur fjeiagsskapur þróast
mebal mannanna þar er fyrst veruieg von sannra
framfara.
Hjer á Iandi er þab nú, eins og allir vita,
ab livab sem vib liggur, er varla mögulegt ab fá
menn á fundi úr náhegustu svcitum, hvab þá
heldur, ef um langan veg er til ab sækja, og þab
þó um hin naubsynlegustu mál sje ab ræba. þab
er til ab mynda alkunnugt, hvernig gengib hefir
meb þingvallafundinn, og hvernig hann hefir vesl-
ast upp síban Hannes prófastur Stephensen and-
abist, og líka er oss kunnugt, ab minnsta kosti
um þinghöfbafund á Austfjörbum, ab hann væri
löngu dáinn, ef honum hefbi ekki verib vibhald-
ib fyvir fylgi einstakra manna, ekki mun heldur
Kollabúbarfundur á Vestfjörbum mjög fjölsóttur á
liinum seinni árurn. þegar þannig hefir nú geng-
ib meb alisherjarfundinn á þingvöllum og fjörb-
ttngafundi austan og vestan, sem ætlabir voru til
ab ræba þar skipulega þjóbmálefni til undirbún-
ings Undir alþingi, þá niá nú geta nærri, hve
aubvelt sje ab fá menn til ab sækja skemmtifundi,
eba stubla jti! ab þeir sje haldnir; einkum ef
ab nokkub þarf ab leggja í sölurnar til þess að
koma slíku á, og þó eru nú slíkir skemmtifundir
eins naubsynlegir, og glæba ab sínu leyti eins
nrikib þjóblíf og geta eins orbib ab andlegum not-
um, ef þeim er vel fyrir komib, og rækt lögb vib
þá, og vil jeg fara fáum oibtim umþab:
Mannfundir til skemmtana gæti nú verib meb
ýmsu móti hjá oss, og ætti ab vera þab, og líka ætti
þeir ab vera á mörgum stöbum eins og títt var í forn-
öld. Leikirnir ætti ab vera tvennskonar, og ann-
abhvort miba til ab mýkja, styrkja og herba líkam-
ann eba til þess ab au^iga andann og gefa hon-
um ný verkefni til umhugsunar. Hinir fyrri
Ieikirnir mundu nú verba langt um almennari
fyrst um sinn hjá oss, því þeir eru hægri vib-
fangs og tilkostnabariausir svo ab segja. Leikir
skyldu fyrst ttm sinn stofnabir í hverjum hrepp,
og skyidu sem fiestir taka þátt í því, og ættu
sveitaforstjórar ab hvetja til þessa og láta ab haust-
hreppaskilum kjósa einltvern ungan mann og Iíf-
legan til leikstjóra. Leikstjóri þessi skyldi ákveba
daga til leika, og láta vita hvab leikib yrbi.^Mættu