Norðri - 30.11.1861, Blaðsíða 1

VOIMHU.
1861
0, ár 30 M»veinl>er.
Um fódupbypgdir.
(eptir athngasetndum lamibristjórnarfjelagsins í. Danmorku.
íSjá rto 23-24).
Kind af hinu svonefnda spánska kyni (Me-
rinos) þarf 3 U heys á dag, eba 10 spánskar
kindur geta lifah á kýrfóíirinu. En þab saubfje
seni vegur meira á fæti en spánskt fje þarf aí)
sómu tiltölu ineira fdbur sem þab er þyngra.
Ðanskt og engelskt saufefje og blendingur af þeim
kynferbum þurfa fjögur og hálft fimmta pund hcys,
og má þá ala 6 kindur af þessu kyni á kýrfóbr-
inu. En af því ekki er talib, aö gefa þurfi fje
inni lengur en 140 — 150 daga þarf spánsk saub-
kind yíir veturinn 435 8> eöa rúmiega vagnhlass
af heyi handa þrem saubkindum, en handa dönsku
fjárkyni og öbru þurftarfrekara og stærra kynl má
ætla 600—700 (í eba lijerumbil vagnblas3 handa
tveim kindum.
f>ó ab hestar vegi venjulega á fæti meira en
kýr þurfa þcir þó ekki ab tiltölu jafnmikib fófur
af heyi og hálmi sem jórturdyr, en þó verfcur
Ilpólfup Hrinsvidup.
(Saga ór Nurtiiraineríku).
(Frh). „Ilvert ætlar þúab fara strákur?“ sagbi hann.
„þig varbar ekkert um þab“, svarabi jeg. *.Jú
þab kemur mjer þó vif 1 þú hefir hlaupib burtlrá
heimili þínu, og verbur ab gjöra grein fýrir þjer“.
Hann kom nú út úr dyrnnum og ætlabi ab liafa
hendur á mjer, þá þreif jeg skammbyssu og sagbi:
sEf þú gengur feti framar skal jeg skjóta þig“.
llann lirökk aptur á bak, eins og hann hefbistíg-
ib á höggorm, og hatturinn datt af honuin. „Láttu
hann kyrran!“ sagbi fjelagi hans, „drengurinn cr
óbur og ær og veit ekki, hvab í húfi er. þúmátt
vera viss um, ab hann drcpur þig“.
En hinn þurfti engrar vibvörunar, hann þorbi
einu sihni varla ab taka upp hattinn sinn, svo jeg
fór ferba minnar óáreittur. þessi vibburbnr hafbi
samt áhrif á niig. Jeg varb hræddur ab vera nokk-
urstabar til húsa á nóttunni, ef ferb minni kynni ab
verbatálmab. Jeg keypti mjer þvf matá bæjuraádag-
.-ao.
fóburmagnib ab fara eptir stærb hestanna, hve
miklu lóbri þeir eru vanir og hve mikib þeir eru
brúkabir. Reiíhestum og öbrum ferbhestum er
venjulega gefib meira kjarnfóbur og minna af
hálmi eba ljettingsfóbri, en þetta er aptur meir
gefib vagnhestuin og áburbarhestum bænda. IIálu
skeppa af höfrum, 6—8® af heyi og 6 — 8 0Í af
halmi niun venjulega vera mátulegt fóbur dá^
hvern fyrir vinnuhest mefaLtóran. Ef talib er,
ab hestur standi vib stall og sje fóbrabur 250
daga vcrbur l'ófur hans fyrir innistöbutímann 15J
tunna af höfrum, 1800 S af lieyi og 1800 8> af
liálmi, eöa l^ vagnhlass af livoru.
Bændur lijer f Danmörku hafa sjaldan hey-
byrgbir til ab fóbia gripi sína á því eingöngu, og
margir geta ekki gefib af því nema iítib eitt dag-
lega, t. a. m. 6 — 8 8! og verba því ab bæta upp
þeirri mjólkurkú, sem vegiir800ð! þau20/tsem
á vanta meö öbru fóbri, og þá einkum hálmi.
Af þvípundafsófu eng jaheyi cr jafn næringargott
og 2} /£ af liálini, þá þarf ab bæta upp þeirri kú,
inn, en sneri afleibis undir nóttina og barst fyrir
í skógum oggjám, gjöibi eld og svaf þar. þetta
þótti mjer næsta veii'imannalegt og vildi þvívenja
mig vib þab.
Loksins kom jeg til Brúnsbæjar, fótsár og veg-
móbur og illa á mig kominn, eins og geta má
nærri, er jeg hafbi Iegib úti nokkrar nætur ab undan-
fömu Jeg bab gistingar í hinum niinni gestgjafa-
húsum cn fjekk ekki gisting. þeir litu á mig ef-
unaraugum,og sögbu abþeirhýstu ekki fótgangandi
menn. Seinast gekk jeg djarflega ab istærsta gest-
gjafahiísinu. Gestgjaf nn þar virtist eins ófús ab taka
flökkudreng undir þak sitt, en konan hans tók
fram í þegar hann var ab afsaka sig og skaut
honum til hhbar.
„livert ætlar þú ab fara drengnr minn? sagbi
hún. „Til Kentucky“ „llvab ætlarbu ab gjöra þar?“
„Vera aö veibum“. Mún liorfoi alvailega framan f
mig stundarkorn. ' „Áttu móbur á lífi?“'sagbi hún
seinast. „Nei konagob; hún cr dáin fyrirnokkrul