Norðri - 30.11.1861, Blaðsíða 5

I
101
at fia?) nje nanísynleet, a?> no'xkur dagleg
tiibVeyting sje meb fóí>ur alira jórturdýra, ver?ur
I»(5 gjöfin ab vera sem jöfnust yflr veturinn. þab
er eblilegt og hentugt cins og hjer stendur á hjá
oss, aí> kýr, saubfje og hestar gangi sjeraí) grasi
ab sumriuu, en umskiptin frá hinu þurra inni-
gjafarfóbri til hins vökvamikla fóbursí gróandan-
um, og eins þegar skepnur eru teknar iim á þurrt
fóbur verbur ab gjörast smám sainan og meb vara-
semi, t. a. m. þannig, ab skepnumsje á vorinu,
ábur en þeim er sleppt út, gefib viblfka vökva-
mikib og feitt fóbur, og eins á haustin ab gefa
skepnum mcban þær cnn eru á beitá daginn nokk-
ub þurrt fóbur ab> kvöldi eba morgni, og eptir ab
þær alveg eru teknar í hús ab gefa þeira um tíuia
vökvamikib fóbur t. a. m. rófutegundir meb heyi
eba bálini,
þegar skepnan þannig smám saman er van-
in frá einni fóburtegund til annarar, reynir ekki
jafnmikib á meltingar verkfærin og heldur því
skcpnan betur heil->u sinni, og þairnig komast
menn líka hjá gras-sýkinni sem opt kcmur í gripi
ab vorintt.
Til þess sera mestur jöfnubur vcrbi f fóbur-
gjöfinni væri þab mjög gott, ef ab mcnn gæti gef-
ib vökvamikib fó'ur t. a m. kálrætur einlægt jafn*
framt á ineban kýr standa inni og fá þurrt fób-
ur. Kjarnfóbur þab, sem nautpeningi er ætlab, t.
a. m. af sábtegundum, ætti ab gefa þeim í jöfnu
hlutfalli hvort sem kýr standa geldar eba hafa
borib. Ef einhver vill endilega breyta til meb
gjöfina, þá vil jeg helzt rába til ab gefa kúm
þeear þær eru geldar meira af nærandi fóbri sem
er til holda, en þegar þær hafa borib meira af
því fóbri, sem gott er til mjólkur, ebur ab gefa
geldum kúm þab fóbur sem gjörir óbragb ab mjóik
og er þvf eigi hentugt handa mjólkurkúm, t. d.
kökur úr smjörkáli (Iiasp), en aptur á mót gefa
nýbæru þab fóbur, sem gjörir mjólkina kostgóba
og bragbgóba, t. a. m. hveitiúrkast.
Ab ekki megi gefa nýbæru sízt ef hún er
fremur mögur, ofmikibaf fóbri sem er til mjólk-
ur, nema svo henni sje jafnframt gefib meira af
kjarnfóbri auk heys og hálms má fijótt sjá á kvib
kýrinnar, því hún missir þá. kvib og méltingin
spillist. En að gjöfin sje rjett og vel valin sjest
á því þegar kýrin nokkru eptir burb tekur aptur
ab kvibast. *’
Ef ekki er kostur á ab gefa kúm kálrætur
eða annab vökvafóbur nema stuttan tfma af vetr-
inum, þá skal aldrei byrja meb ab gefa kúm þab
eptir burð, heldar skal byrja ab gefá' kúnni þab
meb fram tveim eba þrem vikum fyrir burb, svo ab
öll þau verkfæri Ifkamans er þjena til ab fram-
leiða mjólkina geti belur gengt tilgangi- sfnum.
Hestun^i&a menn eiitkum ab gefa kjarn-
‘þarf ab brúkaþá; ab gefa hest-
um opt og lítib í einu kemur þeim bezt; enjórt-
O lýiu.n er það öldungit óm ssandi ab nokkurt
bil líbi milli gjafa til þess þau hafi nógan tíma
til að jórtra.
Hirtni með fóburgjöf og abra timbirbingu á
skepnum bæbi úti og inni gjörir líka sinn ávinn-
ing ab því leyti sem menn hafa meira upp úr
ieg og hafði hvorki hraub nje salt með. Jeg var
enn svo hræddur vib pantherdýrin ab svefn kom
ekki mjer á auga alla nóttina en jeg lá og var ab
horfa á trjen þangað til f dögun, en þá hvarföll
hræbslan, þegar birti og morgunsólinn tók að skína
gegnum lauf trjánna. Jeg brosti ab sjálfum mjer
ab jeg skyldi þannig láta ýlfrib eitt og myrkrib
fæla mig, en jeg var ungur skógarmaður og ókunn-
ugur f Kentucky og það var afsökun mín.
þegar jeg hafbi fengib mjer árbita af því sem
jeg liafbi leift af hananum og drukkib úr læknnm
fór jeg ferbar minnar glabur í huga. Jeg sá enn
hirti en eins og fyrri um daginn einlægt á sífelldum
hlaupum. Jeg reyndi aptur og aptur ab skjóta þá,
og var seinast farinn ab örvænta um, ab jeg mundi
n'okkurn tíma geta banab þess konar dýrum. Jcg
stób og horfbi eptir stúrum flokk af þessum skepn-
um í illum hug, þegar mjer varb bilt vib er jeg
heyrbi mannsmál.
þegar jeg sneri mjer vib, sá jcg mann skámmt
frá mjer f veibimanna búningi.
nHvab ertu ab elta, drengur niinn? sagbi hann“.
„Ðýrin þau ariia“, svarabi jeg gremjulegur
Ben þab er eins og þau ætli aldrei ab nema stabarn,
þegar hann heyrbi þetta, skellti hann npp
yfir sig. „Hvaban ertu?“ sagbi hann. „Frá Rich-
mond“. „Hvab þá 1 Riehmond. í gömlu Virginíu?“
„Jú, þaban er jeg“. „Og hvernig í dautanum ertu
hingab kominn ?“. „Jeg lenti vib Grænelli í breib-
hyrning“. „Og hvar eru samferbamcnn þínir?“
„Jeg er einn míns Hís“. Hvab þá ! Ertu einn á
ferð?“ „J>í‘. „Hvert ætlarbu ab fara?“ „Ilvert
sem vera skal“. „Og til hvers ertu hingab kominn?“,
„Til ab fara ab veibum“. „þab er vel mælt“
sagbi hann hlæjandi. „þú vertur rjettnefndur veiði-
mabur, þab fer ekki hjá þvíIHefirðu skotibnokk-
ub? „Ekkert nema einn villihana. Jeg kemst ekki
fskotfæri vib hirtina; þeir eru á sífelldum hlaupum“
„Svo! Jeg get sagt þjer hvað til kemur“
f