Norðri - 30.11.1861, Blaðsíða 7

103
SkamRyn liyegja skiíjfe ckki re'ui'
skRpnn heimsnje inanna lífi í,
fmyndnnarafliB Iraust þó setur
ósjáifoátt á liafin sem veldur því.
Kú er úti æíi minnar dagur;
ó, þú inhulgeisli fagur
nllt' af mæna augu mín til þín.
Berbu mig um brautir himingeima
betri til og sælli dýrbar hcima
þar sem ætíí) eiííf sunna skín.
þíer sem skaptir skærán sólarljóma
og skepnum öllum veiíir hulii) lib
anda leystan ánaubar úr dróma
andartakíb hinnsta fel jeg vib.
F r j e t í i r.
(IianSemlar). Pósturinn er ekki kominn og
ailir geta nærri, hve miklar frjettir vjer getum
skrifab núna í 18 mælistiga frosti (26 nóvember),
og þó er þab ef til vill heppilegt afc segja þær
illu írjettir í kuldanum. afc vjer höfum frjett afc
iPtinn og eldnrinn hafi líka gjört skafca á eignnm
nianna eins og kuldinn getur gjört í d.ig. Vjer
höfuiii frjet-t á skotspónum, afc briinnifc hafi á
tvcim stöfcoiii í liúnavatnssýslu og tve m stö.Nim
í Skagafjarfcarsýslu, sumstalar nokkur bæiarhús
og -sumstafcar hey, en ekki kunnum vjor afc segja
þar glöggt frá, en þó hnfum vjer frjeit, afc þess-
ir cldsbnmar hafi ekki orfcifc niönnum afc skafca,
og er þafc nú gott,þegar eldur vinnur ekki verra
en luildinn, því svo má afc kvefca, afc mönnuin sje
hvern dag hætta búin,þegar ktildinn er jafomik-
hcrs var varla nógu stóit fyiir hann og fólk lians,
en jeg vildi ekki vera neinum tiL þyngsla. Jcg
batt þvf saman pjönkur mínar, kastafci bys-unni
um öxl mjer, kvaddi karlega Smithers og konu
hans og hjelt afstafctil afc leita eptir Nimrofc þess-
ara skóga er lijet John Miller og liffci aleinn nærri
því 40 mílum lengra upp í landinu, ogætlaiijeg
afc homim mundi þykja vænt um afc hafa fjelags-
mann afc fara afc veifcum mefc sjer.
Jeg reyndi innan skamms, afc eitthvafc hifc naufc-
synlegasta fyrir veifcimaoninn í þessum stórskógutn
er afc vera vegvís. þafc lágu engir skírir vegir
gegnum skógana um þcssar mundir en villustigir
lágu í allar áttir. Sumar þessar slófcir voru ept-
ir nautpening hinna fáu landnámsmanna, er þegar
voru komnir, en afcrir voru eptir stórílokka þáaf
\isundum (villiuxum), er hofíu gcngifc um skóga
þes«a frá Nóaflófci td þc-sara tfma. þetta voru
kallafcar vísundaslófir og lágn um Kentucky þvera
og endilanga eins og þjófcvegir. Enii má sjámerki
ill og í dag. En þafc er ekki vctrarkiildinn 'eínn
sem gjörir mönnum lffsháska og eigi heldur e’ds-
brunar, heidur gelur líka sjálf vor- og sumar-
blífcan oriifc hættuleg Iífi manna Sumir janfrcl
fullvaxnir ka lmenn faiast á vorin í sjó og votn-
uni; sannorfcur mafcurúr Skagafirfci hefir sagtoss,
afc ungbörn liali gengifc frá bæjniii næstlifcifc sum-
ar á fimm stöium í Skagalirfci, og lieíir ei t þeirra
ekki apiur fundizt. en sum hinna fyrst eptir Jan a
leit. þessi iuafur, sem bæ'i er sannorfcnr og
greii dur, vissi nú ekki hvernig liann ætti afc gjiira
grein fyrir sliku, og margir kynni enn afc vera
þeir, sem eignufcu siíkt álfafólki efca annari löfr-
un, þar sem afc vjer nú neyfcumst til afc eigna
s’íkt oflitlu eptirliti á börnunum, því oss finnst
varla gjörlegt afc eigna einfeldni og bernsku nng-
barnanna neinu öfcru en sjálfum aldri þeirra, og
misfarir þeirra því líka einungis oflitiu eptrliti
binna eldri; og hið bezta mefcal til afc komast hjá
þess konar slysum verfcur þvínæst forsjdninni
skynsamleg umsjón á börnunum.
Vjer höfum ekki getifc um lát merkiskonunn-
ar þóru Andreu Nikoliim á Akureyri, sein aitd-
afcist 7. júní næstlifcinn, því vjer bjugginn.'t vifc,
afc útfararmintiing eptir hana yrfci prentufc j>o>a
sáluga var dóttir Jóns prests frá Ö.vnafelli Jón —
sonar, hins frófca og nafnfræga prests sífcast afc
Möfcruvalla klau-tuibraufci. Sjera Jón frá Öxna-
til þeirra þar sem land er ónmnifc og jafnvel djúp-
ar götur í bergifc þar sein þeir liaia f'arifc ytir fjolU
in. Jeg var ókunnugur í skógunnm og var því
opt í vandræbum ab þekkja slófcirnar og finng
rjetta leið gegnum þetta Völundarhús. Eiit sinn
þegar jeg var þannig í vandræfcum afc linna veg
minn, heyifci jeg langt burtu drunur, og myrkur
lagfci yfir skóginn. þegar jeg leit upp oggatsjeö
til lopts gegnum skógarlaufin, sá jeg skýin vaiin
saman f Unetti og svört sein blek. öiundum brut-
ust eldingarnar fram eiris og skotiö væri úr fall-
byssu og heyrfcust brestir í skóginmn er tijen
brotnufcu. Jeg hafði heyit sagt frá hvirfdbyljum
í skógunum og þóttist skilja afc einn þeiira væri
á ferfcinni. Hann kom líka leifc sína mefc raiklum
gný, og beygfcist skógnrinn, greinarnar Ujettufcust
saman og allt var á skjalfi. H> i. filbylminn náfci
ekki langt til beggja hlita en þafc sem hann nafci
skar hann piógfar gegnum skóglendib, og bútafcí
tundur e a reif upp mefc rótum stó.ti je, erhoifcu