Ingólfur - 28.07.1854, Qupperneq 3

127
liafa orft á sjer fyrir ftað, að hann nnni föður-
landi sínu. Jeg fyrir mitt leyti get þó ekki
annað álitið, enn að bæði stjórnin ogyfirvöldin
sjeu sú eign alfiýðunnar, sein hún ekki má
án vera og getur ekki án verið, og ætti jiess
vegna að fara velog sómasamlega með; hún
ætti ekki að verða feigin að grípa á lopti ó-
sannaðan áburð þeirra, sem lasta aðra, til að
reyna með f*ví að trana sjálfum sjer fram, og
hefja sig í augum annara fyrir vandlætíngu
þá, er þeir þykjast hafa. Arangurinn af því
að vilja kæla sambandið milli j’firvalda og
undirgefinna, milli stjórnarinnar og þegnanna,
getur aldrei orðið góður; og víst ætti ábyrgðar-
maður jþjóðólfs að vita hverju nafni sá verð-
skuldar að heita, sem það gjörir, þó aldrei
væri af öðru enn því, hvað sá er kallaður, sem
spillir á milli hjóna. Jví heldur sem mjer
virðist jþjóðólfur ganga þennan veginn, og
þó fara vaxandi að arkafjölda, því heldur
hefði mér sýnst, að Ingólfur hefði líka átt
fremur að færast sundur enn saman, og alls
ekki mátt verða minni, enn 12 arkir. Jeg
skora því fast á þig, heiðraði útgefari Ingólfs!
og get gjört það í nafni margra, semjegþekki
til, að þú stækkir Ingólf aptur hið allra fyrsta,
og sjálfsagt, þegar árið er úti. Annars þykir
mjer það undarlegt, ef svo er, sem bæði þú
og jijóðólfur lætur í veðri vaka, að Ingólfur
kemur út að nokkru leyti að tilhlutun stjórn-
arinnar, að hún skuli þá ekki sjá um að það
blað, sem henni er eignað, geti orðið sam-
ferða þjóðblaðinu, því nauðsynin á þvi sýnist
verða enn tilfinnanlegri við það, að þetta blaðið
vex, en hitt mínnkar. En jeg vona að þú
stríðir eins kappsamlega fyrir Ingólfi, eins og
þú gjörðir áður fyrir jijóðólfi, því í rauninni
megum vjer hvorugs blaðsins án vera, og jeg
get sagt þjer það til huggunar, að þeir fjölga
óðum, sem skoða málið svona.
Húnvetníngur.
(Aíisent.)
Til herra J. Skaptasonar.
I Norðra bl. 7og8 þ. á. hafið þjer, herra
Læknir! flutt fremur langa enn snjalla ræðu;
í henni kennir þó, (eins og þjer sjálfur komist
að orði), márgra grasa; en um flest þeirra
væri rjett súngið hið sama og eplin forðum:
..Ytra dáfögur ásýndar, eninnradupt ogreyk-
ur“. Já hugur minn reykaði yfir þennan jurta-
garð yðar, snerti hann eitt af þessum blómst-
rum, og visnaði það skjótt; sömu leiðina mundu
fleiri fara, ef það þækti ómaksvert að hræra
við þeim.
í grein þeirri, er byrjar með 6. línu hægra-
meigin á bls. 27, gangið þjer fram skrýddur
meinleysinu; fatyðar er fallegt, enofurþunnt
og veigalítið. 3?jer tjáist hafa „mótþróa og
ummyrða-laust hlýðt banni amtmanns næstliðið
sumar“. jjjer gjörið hjer dygð úr nauðsyn;
yður var að eins unnt að birtast í Reykjavík,
þá þíngið skyldi setja, en ekki að taka þar
sæti; áhangendur yðar tóku lagið of hátt við
amtmann Havstein, og gátu því ekki haldið
út með saunginn.
5jer segist „hafa setið grafkyrr þrátt
fyrir þær hreifingar, erhafi átt sjerstað í haust
og vetur fyrir austan Blöndu“ o. s. frv.; en
mjer skilst ekki hvað þjer hefðuð getað gjört,
þó þjer hefðuð „reist flokk móti
þeim“, þó þjer hefðuÖ kvaðt upp þegn og
þjón hvervetna fyrir vestan ána, af þeim, er
inntaka vildu þaug lif, er deyfðu tilfinningar
þeirra fyrir rjettindum og heiðri þess kjör-
dæmis, hvers varaþingmaður var hrakinn frá
þingsetu, af þeim, segi eg, er hafa látið gull-
hamraslátt jijóðólfs (nr 128) dilla sjer sætt í
eyrum; sjálfur munuð þjer vart synja fyrir,
að þjer hafið látið í ljósi ama og ógeð á um-
kvörtunarskrám Austurhúnvetnínga, en hvörs
vegna? máske þess, að þeir ímynduðu sjer, að
amtmaður hefði haft myndugleika til að banna
yður þingförina, og gengið gott til? Jessisann-
færing var þeirra eigin eign, sem þjer með
fjölskipaðasta flokki gátuð ekki tekið afþeim;
hvað sem yður svo hefði þóknast að setja sam-
an og fá ærlegar undirskriptir til, þá mundi
austur-Húnvetningum hafa jafnlítið brugðið við
þetta, eins og svartagalls spýunu miklu, sem
3>jóðólfur þeytti úr sjerþann 7. okt. í haust, þá
hann vissi, að þeir vildu ekki tyggja draf hans.
En fremur tjáist þjer shafa ekkert gjört
til að hrinda vitnaleiðslu þeirri, er af amt-
manns og sýslumanns hálfu frainfór í vetur;
hafi þó sumir menn boðist til að vitna sjálfir,
og leita vitna í gagnstæða átt“. jþetta er nú
æði dylgjufullt og allt á huldu; en eg leyfí
mér að spyrja: vilduð þjer, herra! eða gátuð
þjer hrundið þeim attestum, er álitu: