Ingólfur - 18.09.1854, Blaðsíða 3

135
sted, {)á má ekki kenna landsbúum ernum um
inálalokin*.
Út af fiessari grein í Föðurlandinu fer
Jjóðólfur svo feldum orðum: „Jað mun flest-
um verða óskiljanleg fiessi mispóknun stjórn-
arinnar, sem hjer bryddir á; {>að mun flest-
um verða að {>ykja óskiljanlegt, að danskt
blað (Föðurlandið) — {>ó {>að sje mótspyrnu-
b/að stjórnendanna, sem nú sitja að völdum—,
skuli nú telja það jafnmikil afglöp af hendi
stjórnarinnar, að setja herra Melsteð fyrir kon-
ungsfulltrúa, eins og þegar hún setti greifa
Trampe til þess, og leiða grun að því, að
herra Melsted hafi leitt þingmenn að nokkru
afvega, — hann, sem þó kom fram á þinginu
í sumar með svo miklum velvilja og hrein-
skilni, eins og vjer höfum leitt rök að hjer
að f'raman“.
Jessi svigurmæli í „Föðurlandsgreininni“,
sem ^jóðólfi voru með öllu óskiljanleg í
marzmánuði, þegar hann tók upp greinina,
það er að sjá sem honum verði þau að iniklu
leyti skiljanleg í júnimánuði, eptir að skip
eru komin hjer til landsins; því hann talar
þá um orðasveim, sem flogið hafi hingað í
vor með skipum, og sem bendi á það, hvort
„Föðurlandsgreinin* eigi kyn sitt og upptök
að rekja. Og er það hverjum einum nokk-
urn veginn ljóst, að Jjóðólfur dróttar því að
amtmanni líavstein, að hann hafi búið til
þessa grein í hefndarskyni við amtmann
Melsted. Að minnsta kosti hefur amtmaður
Havstein tekið þetta til sín, og vill ekki
liggja undir þeim meiðandi áburði Jjóðólfs.
5ess vegna hefur hann beðið útgefara Ing-
ólfs að lýsa því yfir í nafni sínu: „að hann
(amtinaður Havstein) eigi engan þátt í grein
þeirri í Föðurlandinu, sem Jijóðólfur er að
tala um“. Og um leið og jeg lýsi þessu yfir,
segi jeg líkt og Sveitapresturinn í Jjóðólfi:
Jeg vona að Ábyrgðarmaður Jjóðólfs ljái
ekki optar þeim ritgjörðum rúm í dagblaði
sínu, sem bera íalskan vitnisburð á móti ná-
unga hans.
Ltgefarinn.
(Aðsent).
Til Sveitaprestsins i þjóðólfi 158.—159.
Jjer hafið, velæruverðugi bróðir, deilt á
útgefara Ingólfs og einn af rithöfundum hans
fyrir grein þeirra gegn Jjóðólfi, út af fráfalli
Baldvins heitins llinrikssonar; og jeg skal
ekki neita því, að þjer talið allfagurt í fyrsta
áliti; en þegar maður fer betur að gæta að,
gægist fram úlfur úr gærunni. Jví þegar
þjer segið, að Jjóðólfur hafi liaft öldungis
rjett í því, að taka fram hið hryllilega við
dauða Baldvins heitins, þá vil jeg spyrja
yður: hafði Jjóðólfur þá enga skyldu á hendi
aðra, enn að hræða menn með ósköpunum?
Ef það kæmi einhvern tíma fyrir yður sem
prest, að tilkynna sóknarbarni yðar voveiflegt
fráfall nátengds ættingja hans eður vinar,
munduð þjer þá gjöra það með þvi, að lesa
strax upp fyrir honum kalt og tilfinningar-
laust allt, sem þjer vissuð hryllilegast við
fráfallið, og afsaka það með því að þjer gjörð-
uð það honum og öðrum til viðvörunarV Find-
uð þjer enga skyldu yðar í því að fara vægi-
legum orðum um málið, og því vægilegri sem
atburðurinn í sjálfu sjer væri hryllilegri? Já,
muniluð þjer ekki jafnvel reiðast hverjum
þeim, sem hlypi á undan yður og segði sög-
una með þvi kaldlyndi og tilfinningarleysi,
sem ekki gæti annað enn sært hlutaðeigendur,
jafnvel þó maðurinn aldrei segði neina sattí
Ef þjer hafið sjálfur enga tilfinningu fyrir
slíkri mannúð og miskunsemi, þá er ekki að
furða, þó þjer eigi saknið hennar hjá 3?jóð-
ólfi; en ef þjer hafið hana sjálfur, því hræsnið
þjer þá eins og þjer gjörið í grein yðarV Jeg
segi því: Varið yður á úlfinum, velæruverð-
ugi bróðir! Og jeg vildi það yrði að á-
hrínsorðum!
Sjávarprestur.
Nettmemiið
lierra II. K, Friðriksson, sem „á að heita kenn-
ari við latínuskólann hjerna*, liefur í seinasta
blaði jþjóðólfs gengið í berhögg við útgefara
Ingólfs út af Stafrófskveri sínu, með þeirri
mannúð og kurteisi, sem kennara þeim er
lagin. Og víst er um það, að ef sá herra
skólakennari er eins „hæfur til að leggja grund-
völlinn í öðrum vísindagreinum hjá ungling-
um á 12. árinu, og lítið eldri“, eins og hann
með grein sinni i Jjóðólfi sýnir sjálfur, hve
hæfur hann er til að kenna unglingum mann-