Ingólfur - 18.09.1854, Blaðsíða 4

136
úö og hæversku, þegar þeir eiga að rita fyrir
sig, f>á þarf vist ekki að segja: „að það væri
vel, ef latínuskólinn eigi hefði kennt á því,
hvernig hann fer að segja til unglingum",
En eins og jeg hef látið í Ijósi þá ósk, að
Stafrófskvera vinurinn Friðriksson eigi hefði
bygt út úr stafrofi því, sem hann sendi börn-
unum, bókstöfunum C og Q, eins læt jeg nú
í ljósi þá ósk, að hann eigi byggi út úr frum-
greinum vísindanna, sem hann kennir skóla-
piltum, dygðastöfunum mannúb og kurteisi.
Að jeg sje ekki nýtur kennari á við nett-
mennið Friðriksson, vil jeg ekki efa; en það
ætla jeg því hinu vakandi auga, sem rektor
herra Jóhnsen hefur með allri kennslu í skól-
anum, eins og með allri stjórn, að sjá um
það að hleypa hvorki mjer nje öðrum að, til
að hafa þar kennslu á hendi skólannm til
óliðs. Og þar sem herra Friðriksson gefur
það í skyn, að kennsla mín hafi verið á þá
leið, þá þekkist þar hjá honum hin sama
hollusta við þennan rektor, eins og hann var
þekktur að við hinn fyrri. Jó hann því ætti
skilið að verða fyrir það hálfrektor, þá dirfist
jeg samt að bera mig sem kennara saman
við hann, og verður þá úr því þetta „auma á-
standið": hann hljóðar hærra enn jeg, en jeg
þvæ mjer betur um höndurnar enn hann!?
2. Olíuviðarblað til lýðsins.
(Framh.). Er engin harðstjórn í venju
striðsins? ekkert ofríki í venju mannsalsins,
þessum tveimur óvenjum, sem hefð er komin á
hjá þessum voldugu þjóðum, og sem hver fyrir
sig felur í sjer alla þá glæpi, grimmd og vit-
leysu, sem svívirt hefur mannkynið á þess
myrkustu öldum. England ver það, að hern-
abuy sje nauðsynlegur, og Amerika að mann-
sal sje ómissandi, allteinsog Kinverjar mæla
bót meiðslum fótanna á konum sínum og
páfinn ver tilbeiðslu tánna á sjálfum sjer.
Nauðsyn þessa hvorutveggja, bæði stríðs og
inannsals, er af sama toga spunnin og á sjer
enga aðra rót enn í vaJdi þvi, sem vaninn
hefur unnið yfir hugarfari þjóðanna. En það
er vonandi, og því fer betur, að sannleikurinn
ryður sjer til rúms, og að þjóðirnar smátt og
smátt ljúka svo upp augunum, að þær sjá, að
sá þrældómur, sem á þeim hefur legið, hefur
meitt þær og sært; og vjer vonum, að vjer
lifum það, að vjer fáum að sjá morgunroða
þess dags, er um aldur og æfi leysir af kristn-
um þjóðum þá hina svívirðilegu fjötra, sem of-
ríki vanans hefur á þær lagt til að halda uppi
hernaði og mannsali.
Á 14. bl. Ingólfs bls. 64 höfum við til-
greint hvað mikið þá (6. sept. 1853) var okk-
ur til handa komið, sem samskot til minning-
arteikns yfir legstað Dr. sáluga Egilsens, og
voru það þá til samans46rd. Síðan hafa okk-
ur borist gjafir í sama tilgangi frá eptirskrif-
uðum heiðursmönnum:
Sýsluinanni A. Arnesen.....................3 rd.
Umboðsmanni Ólsen á Jingeyrum . . 3 —
Prófasti .1. Jónssyni á Steinnesi ... 1 —
Presti Dorláki Stefánssyni.................1 —
— Hinriki Hinrikssyni.................1 —
— J. Sigurðssyni á Breiðabólstað . 2 —
stúdent P. J. Vídalín.................. . 2 —
Presti jþórarni Kristjánssyni .... 2 —
— Páli Ingimundarsyni .... 1 —
Kaupmanni Sveinbirni Ólafssyni . . 2 —
Presti herra S. B. Sívertsen á Útskálum 2 —
Jústizráði Th. Jónassen, Assessor . .10 —
Eru því nú á heilu ári að eins viðbættir 30 —
og samskotin alls orðin...................76 rd.
Keykjavik 12. sept. 1854,
þ. Sveinbjörnsson. þ. Jónassen.
Burtfararpróf
í prestaskðlannm var kaldit) 15.—19. ágúst incl. Sá eini,
sem í þetta sinn gekk undir þaí), var Steffán Pjetursson
Stephensen1, og ijekk hann ain aþaieinkunn
Ritgjörílaefnin voru:
í biblíuþýbingu: 1. Kor. 3, 5,—15. v. incl.
- trúarfræfeí: hver munur er á kenningu prótestanta
og katólskra um kristilega kirkju, og
hvaða áhrif heflr þessi muuur á álit
þeirra á biblíunni?
- siþafræþi: a% sýna, hvernig syndinni venjuiega er
skipt, og lýsa hinum ýmislegu stigum
hennar.
ræílutexti 2. Kor. 6, 1,—10. v.
*) Árib 1852 útskrifaþist enginn úr hinum læroa skóla,
og því kom enginn þaí) haust á prestaskólann, nema
þessi eini, sem var eldri stúdent. Nú var í fyrsta sinni
yflrheyrt í ísl. kirkjurjetti, sem landsyflrrjettardómari
Jón Pjetursson hjelt fyririestra yflr næstl. lestrarár, og
var einkunnin í þessari grein lóggð saman vft þá í
kirkjusögu, eptir fyrirmælum teglugjórííarmnar.
P. Pjetursson.